De Gemeenschap. Jaargang 6

[p. 260]

Anton van duinkerken
Patroklos

Van wederszij omtwist, maar onbewogen
in zijnen schoonen dood, ligt op de baar
Patroklos. Koele wind beroert zijn haar
en zon weerkaatst in zijn gebroken oogen.

Wanhoopt zijn schim en doolt door 't oevergras
der eeuwigheid vergeefs, zoolang niet goden
of vrienden haar de obool der doorvaart boden?
Of deert deez' rust hem, die zoo rustloos was?

Wat weten hieromtrent, die grimmig strijden
bij 't lijk? Zij kennen maar elkanders nijd.
Hem echter - in doods diepe eenzelvigheid
gekeerd - doet dit gering krakeel niet lijden.