De Gemeenschap. Jaargang 5

[p. 242]

De leeas in het taphuis of de lotgevallen van Pompius Pompoen

(Vervolg)

‘As je me nou’, zei Pompius.

En het kostte me heel wat overredingskracht (geboren te Schiedam en sindsdien alomtegenwoordig) om hem te kalmeeren.

Ik had hem enkele nummers van ‘De Gemeenschap’ laten zien, die hij, na geprobeerd te hebben een paar bladzijden te lezen, schichtig door bladerde, tot zijn eigen naam hem tegemoetprong.

‘...’ vloekte Pompius.

‘Ik zou maar eens lezen, wat er al zoo over je gezegd wordt,’ animeerde ik onzen held.

Waarna een lange, betrekkelijke stilte volgde.

‘Wat mot dat eigelijk?’ informeerde Pompius en zijn blik was niet vreedzaam, hetgeen mij ongelegen kwam, want heldhaftigheid behoort niet tot mijn inventaris.

‘Mijn beste heer Pompoen’, zoo begon ik en mijn stem was zoet als een v. Ginneken's glimlach. Of het daardoor kwam weet ik niet, maar

[p. 243]

de heel niet over Mina treurende weduwnaar werd giftig als een hors d'oeuvre uit de Maasbode.

‘Nou geen floussies! Noem mijn maar Pompius en klets t'r dan niet langer om heen. Ik vraag nou nog 's, wat mót dat?’

‘Pompius’, zoo zei ik ernstig, ‘ik weet het ook niet en daarom heb ik jouw hulp ingeroepen.’

‘Wie mot 'r afgetuig worde?’

‘Neen, zoover zijn we nog niet, daar hebben we een heel lijstje van en dat is nog niet aan de orde.’

‘O, anders... Maar wat is t'r dan aan het handje?’

‘Kijk 's Pompius, er is op een der memorabelste Gemeenschapsvergaderingen besloten, een roman te schrijven, waaraan alle redacteuren mitsgaders de honorabele directie zouden meewerken. En van die roman zou jij de held worden.’

‘Ik dank je feestelijk, la-me liever gezond blijve.’

‘Nou, hoofdpersoon dan.’

‘Goed, angenome, maar dan is het toch niet noodig, dat ik zoo daas as t'r nou geschreve is. Kijk nou nog 's in dat laatste nommer, nee, ik ben wel 's teut, maar zóó... Hoe ken ik nou gebore zijn met een hooge boord om en mijn vader had heelemaal geen neigingen, gezond hoor tot an z'n dood toe. Wat is dat nou allemaal voor 'n gekles? 't Lijkent wel een blikke dominie. Wie is die gooser eigelijk, die dat geschreven het?’

‘Pompius, dat is een redactie-geheim en dat wordt aan niemand verklapt.’

‘Ook niet aan de hoofdpersoon?’

‘Zelfs aan hém niet.’

[p. 244]

‘Maar as ik dan wél 's de held wil zijn, dan kon ik 'm ...’

‘Doe geen moeite Pompius, 't kan mijnheer Engelman zijn, Kuitenbrouwer, Maas, Lichtveld, Vos, van Duinkerken of Kuyle, maar wat doet dat er nou toe.’

‘Ik kan ze allemaal, maar doe me nou 'n lol en zeg dan 's tege die snuiters, datte ze me niet meer zoo late swamme, want verdomd...’

‘Pompius, denk aan de censor.’

‘Nou, één keertje. Ik wou dan zegge, dat 'k 'r anders mee ophou en dan zitte jullie met de gebakke pere.’

‘Je kunt er op rekenen, maar help mij nu uit den brand. Zelf heb je gelezen, hoe de zaken staan, er zijn al verschillende vrienden aan het woord geweest en ik moet nu vervolgen. Maar, ik weet waarachtig niet, wat er verder gebeuren moet. Help me, Pompius, dan zal ik je nog eens inschenken.’

‘Santjes’, zei de hoofdpersoon.

‘Kijk eens, we hebben dus als gegeven, dat Mina dood is...’

‘Dat is te zeggen...’ onderbrak mijn gast

‘Neen, neen, Pompius, nou geen gezeur. Mina is dood, dood, dood.’

‘Ja, maar de waarheid...’

‘De waarheid, Pompius, is een veel te kostbaar goed om veel te gebruiken en vooral veel te gevaarlijk. Je krijgt er maar last mee. Laten we het daarom op een accoordje gooien, dat is voordeeliger. Mina is dood. Je zou mijn voorgangers in de grootste ongelegenheid brengen als ze niet...’

(Ik vind het niet noodig om verder te vertellen,

[p. 245]

wat er over dit onderwerp tusschen Pompius en mij besproken werd).

‘Mina is dus dood. Daar zijn we van af. Maar nu zitten we nog met die leeas. Je weet, dat we moeten uitzoeken, wie de leeas is.’

‘Zal mijn zorg wezen!’

‘Pompius, de moordenaar van Mina...’

‘Nou ja.’

‘Het geheim van de leeas moet dus opgelost worden en je hebt gelezen, dat Doctor Speld, die op pagina 156 voor het eerst van zijn leven jenever dronk, detective geworden is, alleen maar om de leeas op te sporen. Dat zegt-ie tenminste, maar ik geloof, dat ze dien dokter Speld alleen in het leven geschreven hebben, om het mij lastig te maken. Dat zal ze niet lukken, zóó laten we ons niet kisten. Pompius, wat zou je er van denken, als we die Speld eens verdonkeremaanden?’

‘Asjeblief geen moord meer,’ zei Pompius angstig, ‘dan kom je d'r heelemaal niet meer uit.’

‘Welnee, maar als-ie nou zoo graag geheimen wil oplossen, wel, laat hem voor Pater Hyacinth Hermans een stuk of wat pseudoniemen achterhalen, dan vergaloppeert deze eenige cineast zich niet zoo telkens met quasi-duidelijke insinuaties.’

‘Mij best,’ meende Pompius ‘schink nog 's in, dan drinken we op den ondergang van Dokter Speld.’

En dik nakauwend zijn borrel:

‘Ik moch die persoon niet.’

‘Tot zoover is het in orde Pompius, maar we zijn nog niet veel opgeschoten. Speld is nu wel onschadelijk gemaakt, maar dan moeten we

[p. 246]

toch iemand anders hebben om het geheim van de leeas...’

‘Stop,’ brulde Pompius; ‘stop. Een geheim... een geheim, nou dan motte we natuurlijk Piet de Neus hebben.’

‘Piet de Neus, wie in 's hemelsnaam is Piet de Neus?’

‘Dat zal die je zelf wel vertellen, laat ik je alleen maar zeggen, dat je voor geheimen bij Piet de Neus mot zijn. Hij kent de ware geschiedenis van den held van Groenlo en hoe hij in Nijmegen zijn heldschap roemloos verloor, hij is de drager van het geheim van Ferdinand met den sajetten draad, waarvoor een Amerikaansch blad hem tevergeefs een levenslang kauwgom-abonnement bood. Nee, voor een geheim... Nog één slokkie en ik gaan hem zóó, cito halen.’

Zoo kwam ik dus in kennis met Piet de Neus, die volgens Pompius d e man was voor geheimen.

En ik laat graag aan mijn opvolger over, om met dezen snuiter op pad te gaan; hij zal er geen spijt van hebben. Wanneer ik hem behoorlijk heb ingeleid, trek ik me uit de zaak terug. Piet de Neus dan vertelde mij met een doodernstig gezicht, dat hij alleen maar kwast dronk. En dat op het moment, toen ik hem gulweg een glas spraakwater wilde inschenken om de kennismaking te vieren.

‘Maar om m'n eige te straffe as ik wat misdaan heb, drink ik as boete zoo'n paar glaassies vergif. Nou en ik misdoen nog wel 's wat. Schink dus maar in, vader.’

Ik vernam toen, dat Piet de Neus een onvervalscht heidenkind was, opgevoed door dames

[p. 247]

uit de besjlist hoogere kringen. Hij had alle gekleurde kamers doorloopen, ‘jawel hoor, allemaal wit en groen en rood, geloof ik, affijn de heele santekraam. En ik ben 's 'n keer uitgeleend voor 'n precessie, daar liepe we mit 'n stelletje in onze uniform zel ik maar zegge, heelegaar in 't wit. En toen zeeje de mensche langs de weg ‘daar hei je nou die heidenkinderen’. Was dat effe fijn!’

‘En van die vrouwe van Jericho, zel ik dan maar zegge, geen kwaad hoor! Toffe sjikses. Niks van die sipneuzigheid, zooas je die wel's heb bij zusters. Tiptop fijn in de kleere en ik moch de auto schoonhouwe en de zilvere lepels en vorreke waar asdat ze mee ete poesse. En dat wier dan m'n ongeluk, want toen verdwaalde 'n 'r 's paar in m'n zak. Toen heb ik dan de beene maar genome, omdat 't uitkwam en dat spijt me nog. Want t'r ware net planne om kemedie te gaan speule, 'n mooi stuk mos 't weze ‘Vondel’ hiette 'n 't, of die gooser had 't geschreve, maar ik zou d'r vas 'n rol in gekrege hebbe. Ze zeeë, dat 't 'n idee was van die baas van 't spul, die dan zoogezeid die heele beweging voor mekaar geboks het. 'n Reuze knappe baas mot 't wel weze.’

Ik kon met geen mogelijkheid de woordenvloed van den pupil der hoogere standen stelpen.

Misschien dat het mijn opvolger gelukt onzen vriend Piet de Neus weer in het rechte spoor te brengen.

(Wordt voortgezet)