De Gemeenschap. Jaargang 1

[p. 268]

Utrecht

Uit een ontluisterd rijk gezonken
plooien van gevels tot grijze gelaten:
dof murmelen, dat niet meer praten
en niet gansch zwijgen heet -
de gracht versmalt.

Ik beef en weet:
God heeft ons op een wank'len tijd geklonken,
dat wij verteren en niet vragen
t'ontraadselen de schim die dreigend spleet
en die wij donker in ons dragen -
de aarde valt.

JAN ENGELMAN.