De gekroonde Utrechtze vreede, of Nederlandze Vreugd Godin

[p. 89]

Den Vermakelyken, of de Verzinnende Haegse Minnaer.

Stem: Roozemond die lag gedoken.

HAegje gy baerd schoonder Maegden,
Gy baerd Nimphjes vol van zwier,
Uw Landsdouw my steeds behaegden,
Om uw Liefjes van pleyzier,
Want sy hebben door haer list,
Bey myn oogen uytgepist.

Waer door ik als blind moet loopen,

En vuur gek van Minne brand,
Tussen vrees, en tussen hoopen:
Mids myn Sinnen en Verstand,
Soeken drie na vyf in 't gros,
In uw Viek en Eyken Bos.

[p. 90]

 

Daer 's een Nimphje in uw Palen,

 

Niet gemeld, niet geblameerd,

 

Dat myn sinnen heel doet dwalen:

 

En myn Hert door Min verteerd,

 

Ia, waerom ik nacht en dag,

 

Nimmeermeer niet rusten mag,

 

Dat, dat Ezel na myn klagten,

 

Zoet wat, 'k meen en Ezelin,

 

Ey waer bennen myn gedagten?

 

Mids ik zelf den Ezel bin:

 

't Is 'er uyt, 't was wat te vlug

 

Wie haeld ooyt syn woord te rug?

 

'k Wou dan Ezelinne seggen,

 

Dat, dat Diertje na myn wil,

 

Wou by myn als Ezel leggen:

 

Hoe? 't lykt wel een sotte gril;

 

En een rechte Ezels Praet,

 

'k Lyk wel Ezel in der daed.

 

'k Meen wou sy als Ezelinne:

 

En ik als een Ezel Dier,

 

Slechts een nacht uyt suyver Minne,

 

By myn leggen voor Pleyzier:

 

'k Wed na negen Maenden dat,

 

Sy een Iongen Ezel had.