Gard Sivik. Jaargang 3

[p. 17]

hugues c. pernath / sarabande

Myriam toevertrouwd

Vlees, dit wenen van lang treuren
in moeders leedhaar, flank en knaagt
de angstrat die zelfs zaad
een uitweg brak, in langzaam grijzen.

De klauw, gebaren oud
nu maandag komt,
geaderd van beminnen, de troon
een koning braakt en laat in dauw
de laatste struik zijn wiegen brengt.

●

Twee geliefden, ik huil en zaai
aangebroken met de herfst,
noem niemand meer, wacht alleen
droog van speeksel, in het land
de vaderhand vol schuilen.

Ik wil de scherpste takken
van het woord de vuile sporen,
geen nacht meer lijden.

●

Bewoon ik, delfts blauw
vergeefs op deuren hopend,
een splinterraam dat met de bladeren
de schelpen, hard en leeg
de moeite draagt tot noemen.

[p. 18]

 

De zachtheid, vreemdeling

 

voor mij werd alles mos en steen

 

zingt altijd het verlaten,

 

het tweemaal scherpe sluiten

 

der vale, liefdezee.

 

 

 

●

 

 

 

Geboren, dat ik droom

 

mijn kruipen, adem hoor

 

en aarzel, stevig in het riet der leugen

 

ben ik het morgenbeeld, zo moe.

 

 

 

Tussen mij en duizend bloemen

 

achter mij en glas,

 

het arsenaal der uren, zuiver

 

met bekende jaren

 

in september dwalen.

 

 

 

●

 

 

 

Er was geen vuur, geen raken

 

geen breken van het water,

 

de moeder draagt wat hevig is

 

en leest haar kind de dagen voor.

 

 

 

Alles wordt soms sterren, gebleven

 

zoals het was, met mens het harde trillen

 

het zachte erts der bitterheid.

 

 

 

Wij hebben een oor, een sprong gedaan

 

en vallen, in het smeken drijvend.