Gard Sivik. Jaargang 2

[p. 9]

paul snoek / moedpompen

1

Een schitterend reiziger ben ik niet,
want ik verspreid zwart licht.

Let op de woestijn van dit teken:
stenen worden geslepen door de sterren,
die een lied voor mannen zijn,
voor ruwe doriërs. Maar ik
word door niemand geslepen.

Ik ben steeds op doorreis
naar een zeewaarts paleis,
maar voor ik de slijpsteen in zicht heb,
verlies ik mijn magische vleugels.

Een schitterend reiziger ben ik niet,
want ik kwam te laat voor het tweegevecht.

[p. 10]

2

Wat zal ik de huisdieren zeggen?
Breekt mijn standbeeld. Strijkt
mijn heuvels glad, wordt boomstam.
Wordt een volk'.

Ik zal mij weten te beheersen.
Kaarsrecht zal ik lopen
als een glasraam.

Een kater zal ik worden,
een lachziek schootdier,
dat een rivier vol ratelend ijzer
kan verscheuren.

En de dieren zullen schreeuwen:
‘Kijk, hoe de bliksem zijn
luidkeelse kracht heeft verloren’.

[p. 11]

3

Nu groei ik op een eiland.
Ik heb het gewild. Het leven
nam ik op als een huwelijksreis.
Een zaaigebaar boven een speels bed.

Ik droomde van zachte lagunen.
Van onbeboste hemels vol palmen
en van nooit op kaart gebrachte baaien
overbevolkt van vrouwen.

Redden kan mij alleen
de kalmte van een afvoerkanaal,
de rust van een berustende zee.
Mijn nagelaten werk in flessen.

Waarom zou ik nog rillen
bij het horen van mijn volkslied?

[p. 12]

4

Geel en blauw zijn de sterren des avonds,
maar in de morgen worden ze groener.

Als de mannen samenhokken
in een zondig klooster,
dat grote meloenen van gebeden
in de hemel te rijpen hangt.

Dan word ik honds en ga ik
olieslagen in de stofgoudbomen,
waar rupsen, olifanten wonen
en veel meisjes die niets zien.

Maar 's nachts alleen, haha,
wanneer de zon haar lelijk ei legt
op een ander werelddeel.