Forum. Jaargang 4

[p. 1179]

Zwaan

Door vijvers zwemt hij daags
Van hier naar den anderen oever,
Zijn kille oogen scherp en slaags
Gevestigd op een verre lijn.
Zijn spiegelbeeld glijdt droever
Mee met al wat rein
Beneden hem hangt:
Een rimp'ling die zijn lijf vervangt
En er den glans van leent.

Die slanke hals is niet versteend,
Maar buigzaam onder 't sneeuwen
Van kruivend vederlicht
Als met de lucht vereend
In steeds heroverd evenwicht:
Evenwicht van begeerige meeuwen,
Die hangend over schuimend rag
Niet tot de handen durven sturen
Nader dan éen vleugelslag, -
Handen die in vuren smeden,
Hakken in muren, bouwen aan steden,
Maar bij het kinderlijk voedsel reiken
Aan zwanen rillen en wijken
Voor waaiende, gure,
Verlammende slagen, -
En kent men éen hand die dien stengel kan dragen
Met de zwart-roode vrucht
En gebogen kelk,
Waartegen lucht
En water verduisteren elk?

[p. 1180]

 

De herfstkleuren van 't vijverrijk

 

Doorsnijdt hij tegelijk,

 

En met zijn dubbel afgeworpen mantellijn

 

Veegt hij ze in den legertrein:

 

Men dobbelt om de bladeren!

 

Want wie zoo kalm een schat kon naderen

 

Verliet hem al voordat hij kwam:

 

Hij ziet waar hij gelaten gaat

 

Niets van wat toevend om hem staat,

 

Hij vaart langs stam na stam:

 

Eén beweging, verbeiden

 

En achter zich laten

 

In éenen: als witte keursoldaten,

 

Een intocht van rijdenden adel

 

In juichende straten,

 

Door vrouwen opstandig en driewerf gevleid en

 

Toch recht in het zadel!

 

 

 

Zoo schrijft hij zonder einde kringen

 

Door steeds dezelfde middagvijvers,

 

Achten en veel andere cijfers,

 

Tot 't aangaan van de schemeringen

 

Verstrikt als in berekeningen

 

Op 't gladde watervlak.

 

 

 

Soms staat hij steil omhoog

 

Gevlerkt: een dubbel dak, -

 

En zwenkt dan in een boog

 

Over stammen, die half verdronken,

 

Bevend op ingeregene schonken,

 

In het spart'lendst gevaar met hun bladeren pronken, -

 

Waardoor hij vaart, onaangerand,

 

Dan hier, dan weer den overkant

 

Belichtend met zijn teeken,

 

Dat als een vraag komt oversteken,

 

Dat als een antwoord reist weer heen.

[p. 1181]

 

Maar in den nacht vindt eindelijk

 

Zijn hals, zoo lang geheven,

 

Vlak achter zich in sneeuw geschreven

 

Het ijle donzen bed terug.

 

Nog waakt en glijdt

 

Hij, wacht op rustenstijd,

 

Op 't stillen van den steven,

 

Totdat zijn teergewelfde rug

 

Naakt zilver werd, en verweg dreven

 

De losse veeren door zijn droomenrijk.

S. Vestdijk