Forum. Jaargang 4

[p. 393]

Aestheet

Gelijk een duister, doch zeer schoon gedicht
beleefde hij het leven, dat hem restte,
waarin misschien wel zin verborgen ligt
achter de woorden, doch dat men het beste

dankbaar geniet, al blijft er een geheim;
zooals een man, die alle dorst reeds leschte,
genoegelijk een staartje oude wijn
stil in het licht heft met verliefde geste;

gelijk een schip, dat na het zeilereven
stilaan voorbij glijdt, langzaam uit het zicht
naar leege verten willig voortgedreven

waarheen de stroom zijn smalle vaart ook richt,
naar ongewisse kimmen - al om het even,
en wel verguld lijkt in het laatste licht.

Matth. Giroldi