Forum. Jaargang 3

[p. 406]

De Soedannegerin reist met de Hadji's mee

Voor J. Slauerhoff

Eerst bleef ze als zwarte vogel tusschen bruineren
Verscholen liggen achter tentenkleeden.
Oost-Indië moest zich wettig van haar zuiveren:
Terug naar 't vaderland om losse zeden.

Nu zit ze naar de zee te turen meest.
Ik weet het niet of zij haar land ooit kende.
Is Allah - of zijn de inlandsche agenten
De overmacht waarvoor zij 't diepste vreest?

Aan dek kom ik haar tegen onder 't woelen
Der Mekkagangers, ze bekijkt me en wiegt
Zich verder na een schellen lach; soms liegt
Ze met haar oogwit van een wulpsch bedoelen:

Gewoonte waarvan zij zich niet bevrijdt
Zelfs onder de allerstrengste bedevaart!
Zij heeft Maleische stopwoorden vergaard:
‘Banjak anak’, een schorre snoeverij

Tegen de minachtend smalende kreten
Óp van betalers, en die zij nu hier
Licht spottend herhaalt met dat breed
Plezier van door een iedereen te zijn bezeten.

[p. 407]

 

Maar noemt men dát bezit: 't vermoeide, bange

 

Wegsluipen in den nacht, weg van de wreede

 

Sacrale tooi der kleine Fellahsneden,

 

Tweedubbel, scherp geteekend in haar wangen?

 

 

 

Handelswaar onder zweep van Arabieren

 

En met Chineezenlisten buitgemaakt,

 

Als een kameel de lijven op haar naakt

 

Tillend: zoo bleef ze voor de brúine dieren

 

 

 

Verachting koest'ren, hoogstens voor de blanke

 

Wat moederlijk gevoel van wit-op-zwart;

 

Vier rassen houdt zij hoog om te bedanken,

 

Vier sneden zijn tot litteeken verstard. -

 

 

 

Port Soedan. 'k Zie haar zitten, ingetogen

 

En in rust peinzend, 't zwart gezichtje stroef:

 

Een zwoele inboorling, die méer behoeft

 

Dan guldens voor haar wonderlijke oogen.

 

 

 

En 'k houd er van te droomen, hoe hierna

 

Haar leven somberder nog wordt, maar zonder

 

Regelend toezicht veilig rustend onder

 

Het zware lijf van hijgend Afrika.

S. Vestdijk

1930