Forum. Jaargang 2

[p. 594]

Potiphar's Vrouw

De vingers die zij aan haar borsten grijpt
Zijn ijskoel, maar de jonge lippen blozen:

Een plant die, in zijn takken dorrend, rijpt;

Zij wil hem rond zich winden als leirozen,
Opent zijn kleed voor 't makkelijk bewind,
Maar merkt de hardheid die hij zich verkozen
Heeft en die - snel pantserend eikenkind -
Hem stijft tegen haar hand en schut voor hitte.

Door beddespleten ziet zij in den spiegel
Verspiedend-meelevende hoofden buigen...

Als door woestijnzand voelt hij zich bemind,
Nu zal zij hem aanstuiven en bezitten!...
Zij werpt hem beide toe: haar loom gegiegel,
En 't scheurend schelgeluid voor de getuigen.

S. Vestdijk