Forum. Jaargang 2

[p. 429]

Twee Verzen

Voor Jan Engelman

Dit gebied is een landstreek des doods
en de middag is grauw als de nacht...
ach, hoe lang heb ik niet gezocht
naar het pad van haar huis, naar haar tuin,
naar het gras dat haar schrede betrad.

zij was de eerste die in de lente des levens
een zomer lang met mij was...
maar zij verliet mij
en zij verried de vluchtige tenten
voor het veilge vijandelijk dak.

ik heb haar vervloekt en veracht,
want zij liet mij zwervende gaan
alleen langs de wegen des levens,
maar naar haar bleef ik hunkren,
in welk bed ik ook lag.

en met het stijgen der jaren
steeg ook de wanhoop en verschraalde de moed;
ik had allengs haast geen wensch meer
dan nog eenmaal bij haar te zitten, in den gloed

[p. 430]

 

van het haardvuur, desnoods als mijns vijands gast.

 

want al deze dingen die ik bestreefd en gehad

 

heb: trots en verwoedheid, en een moed als men zelden bezat,

 

zij verdwijnen in een onstilbaar verlangen

 

als de schaduw des doods wast...

 

 

 

en zij wast, ik voel mij langzaam vermoeien,

 

en de vrees haar noóit meer te zien

 

trok mij weg uit het zuiden, uit het gloeien

 

om nog eenmaal haar handen te zien.

 

 

 

en nu is zij dood, zij is dood...

 

de tuinman die het mij zei,

 

opziende van zijn schop, wees mij

 

het pad naar haar graf.

 

 

 

en wat rest mij hier bij haar graf

 

dan herdenken en bitterheid

 

dat zij wie haar gaf: vrijheid en namen en droomen

 

als geen minnaar haar gaf,

 

ook dit heeft genomen:

 

bij haar te zijn in haar graf.

H. Marsman

[p. 431]

Ontmoeting in het Donker

 

Vaag, geheimzinnig en grootsch

 

gaat de avond over in nacht -

 

alle grens en gloed wordt gedoofd

 

en het donker regent als asch.

 

 

 

en ik, dien de roepstem des doods

 

heeft bezworen als nimmer voorheen

 

van mijzelven afstand te doen,

 

en ik, wien de engel verscheen

 

 

 

zonder blinkende rusting of zwaard

 

zwart en stil aan het eind van de laan,

 

ik prevelde: waar moet ik heen?

 

en hij zeide: naar waar ge vandaan

 

 

 

zijt gekomen, en waarom waagt gij het niet?

 

waarom laat ge mij telkens hier staan,

 

en doet luid, en alsof ge niet ziet

 

dat wij eindelijk samen moeten gaan?

 

 

 

- omdat ik u haat en vrees,

 

- maar gij haat en vreest ook het leven. -

 

(zoo is het altoos geweest,

 

ik ben bang voor den dood en bemin niet het leven) -

 

 

 

hij ging, en ik hoor nóg het lied

 

als een vogel die fluit in een wolk,

 

maar ik weiger, ik ga nog niet,

 

o Vlerk in mijn rug, o Dolk. -

H. Marsman