Forum. Jaargang 1

[p. 24]

Vaarwel.

Een hand. Een traan. Vaarwel! En hij ging overzee.
Een zure vrouw, vier maagre kinders sleept hij mee.
'k Zie nog zijn schaamle broekspijp-in-accordeon.
't Is of zijn hart klapwieken gaat uit zijn veston.

Vaarwel! Men gaat omdat 't nu eens niet anders kon;
omdat het wringt... En toch... Misschien met wat meer zon
in zijnen rug, viel het hem ook heel anders mee:
notaris, ja, wie weet, docent of député?

Maar kom, niet flauw zijn! 'k Schonk hem 't rijkste van mijn gaard:
een korfje kwee ter zijn intentie uitgespaard.
In 't korfje borg hij 't zilvergeld, een oud portret,
enkele boeken en zijn derde-klasticket.
Vaarwel! Zacht is de bries, de hemel op zijn klaarst!
(Het pluimgewicht, in deze wereld, weegt het zwaarst).

Richard Minne