Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 39

[p. 349]

Rust
door Beatrice Willing.

LIESBETH zat bij tante Toosje in den voortuin. De linden voor 't huis bloeiden, en de bekende bloesem-geur, samen met de pittige reuk van de thee die tante in de haast doorzichtig-broze kopjes schonk, - wat was je als kind bang er een stuk uit te bijten - gaf een gevoel van veilig thuis-zijn. Tante, de veel oudere zuster van haar jonggestorven moeder, en 't ‘Lindenhuis,’ dat was nog iets van thuis.

Prettig hier een poosje uit te rusten, een ‘vluchteilandje’ tusschen de weken die achter haar lagen en 't drukke leven van verpleegster in een groot ziekenhuis, dat op haar wachtte. 't Dampende kopje thee stond voor haar, tante's fijne witte handen - lieve oude handjes, die altijd bezig waren, maar nooit zwaar werk hadden gedaan, dacht Liesbeth even - schikten nog wat tusschen 't onberispelijke thee-gerei, boden uit zwart gelakt trommeltje - nog van grootmoeder - een koekje.

‘Weespermoppen!’ herkende Liesbeth.

‘Heerlijk-conservatief tantetje, die kreeg ik toen ik tien was ook al bij U! Wacht, uw haakwerk even halen? Ja, 'k weet wel, op de oude plek. Wat is 't dezen keer, weer een warm gezelligheidje voor de een of andere spruit van Aal of Jannetje? Of verwacht Geesje Kluit haar negende?’

‘Nee, je kent toch Koos wel, dat vroegere dienstmeisje, hier? Weet je 't niet meer? Kóm....’

Tante ging er knus voor zitten, vertelde, vertelde uitvoerig. Buiten, voor 't hek, speelden wat kinderen, kibbelden. Een donker bij-de-handje telde af: ‘olke bolke rubizolke, olke bolke knòl’ met een vinnigen tik op 't knuistje van een bedeesden dreumes, die dit wreede lot niet verwacht had, een lip trok.

‘Jij bent 'm.... niet grienen, anders moet je voor spek en boonen meedoen..’

‘Zoo stond ik ook ettelijke avonden, met m'n hoofd in m'n arm verborgen tegen dienzelfden lantaarnpaal’ dacht Liesbeth. ‘Als we verstoppertje deden! Zou hij nog zoo naar verf ruiken? Bijna had ze mee geroepen: Ik kòm!’

Ze luisterde naar de trappelende voetjes, die zich repten wat gegichel.... ‘nòg niet!’ 't Was een toer om je in te denken dat je nu ‘groot mensch’ was, niet meer mee deed; alles was hier zoo precies hetzelfde als toen.... jij zelf óók, als je maar niet dàcht, als je de dingen van hier, de heele sfeer, maar kalmpjes over je bazen liet....

[p. 350]

Tante sprak door, tante had altijd tijd, was de rust zelf. De witbeenen haakpen pikte ijverig voort. Een kinderjasje werd 't voor de jongste van Koos. Tante was altijd in de weer voor kinderen, die geen jasjes hadden, en moeders die in zorg zaten. Het was een uitkomst als tante dan kwam, met iets gehaakts, of kooksel van oude Jans uit de keuken, of ‘een duit in 't zakje.’ Je hoorde 't tante nòg zeggen, dat stok-oude mopje, dat nooit versleten raakte, omdat 't er zoo zonnig uitkwam: ‘Zoo, nu kom ik hier 's een duit in 't zakje doen en nu moet je me 's vertellen Liesbeth mocht vroeger wel 's mee op die huisbezoekjes. 't Was prettig.

‘Ben je moe, Liesbethje? Je bent stil....’

‘Nee, tante, als katjes muizen mauwen ze niet. Ik muis aan de knussigheid hier.

‘U nog 'n kopje thee? Vertelt u nu verder....!’

‘Nee, zeg jij nu 's wat. Ik praat maar, en 'k weet nog niet eens hoe jij 't den laatsten tijd gehad hebt. Is dat vrouwtje dat je verpleegd hebt nu beter? Was 't niet een kraamverpleging? Kom 's voor den dag met je relaas’

Liesbeth haalde haar schouders op, als ze dat vroeger deed zei tante: ‘maar Lijsje!’

Maar nu mócht 't.

‘Niet veel van te vertellen. Luuk en Meta Meiloo, kennissen van me. Ik “particulier” anders nooit, zooals u weet, maar Meta wilde per sé door mij verpleegd worden.

Ze is erg ziek geweest, na de bevalling, daarom ben ik er zoo lang gebleven. Maar nu is ze beter.’

‘Heerlijk toch’, zei tante, ‘dat moet een angstige tijd zijn geweest, voor haar man. Is hij nog al aardig?’

Tijl, de poes, sprong op Liesbeth's schoot, wreef z'n kopje tegen haar wang. Ze aaide hem. ‘Erg aardig.’

‘En zijn vrouw, die Meta. Ging je daar vroeger niet mee op school? Als kind was ze niet zoo prettig, dunkt me. Maar dat kan veranderd zijn.’

‘Nee, tantetje, ze is nog niet “prettig”. De heele verpleging daar was 't niet.... Meta is nerveus, lastig, verwend. Een kind eigenlijk. Ze eischte zooveel, allemaal onnoodige onzin-dingen ook; was dikwijls geïrriteerd; 's avonds.... dan kón ik niet meer....’

‘Wat trof dat nu slecht,’ zei tante hartelijk. ‘En ík weet hoe je bent, Lijsje. Je loopt je 't vuur uit je sloffen voor 'n ander. Schudt maar niet nee. Je hebt 't van je lieve moeder. Die had dat ook zoo. Ik herinner me, eens....’

Nu vertelde tante van moeder. Hoe die 's een heel bedelaarsgezin in huis had gehaald, en hoe boos vader toen was.

[p. 351]

Ze kende 't verhaal natuurlijk, maar 't deed goed er naar te luisteren, zoo'n koel klaar stemmetje had tante, net een koude hand op je gloeiend voorhoofd.

O, nu 's praten kunnen, alles wat kropte uitzeggen. 't Zou verruimen. Bij moeder kòn 't altijd. Als tante, die vertrouwde lieverd, die zoo op moeder leek -‘de ongetrouwde oudere editie van m'n vrouw’, zei vader wel 's - er straks weer over begon, over Meta en....

‘Maar om op jou terug te komen, kind, was haar man, die Luuk, dan niet wat aardiger voor je?’

‘Luuk? Tante, die was de hartelijkheid zelf. Wat die niet voor je overhad!

Hij had zelf een moeilijken tijd, 't ging niet tusschen Meta en hem,.... enfin, er was van allerlei. Maar zoo lièf als hij voor de kinderen was! En voor mij ook zoo bezorgd. lederen avond, als ik op m'n kamer was, kwam hij me een kopje thee brengen, praatten we nog wat na....’

‘Wat goedig’, zei tante. 'n Goedige man lijkt me dat....’

Liesbeth zweeg. Ze keek met bijna verteederd medelijden naar tante's fijn besneden gezicht - heel mooi moest tante zijn geweest toen ze jong was - 't rechte smalle neusje, 't merkwaardig gladde voorhoofd. Echte groeven had tante niet, er waren nooit zorgen geweest, verdriet had ze nooit gekend. Er was alleen een spinnewebbig weefsel van teere rimpeltjes om haar oogen, lieve blauwe kinderoogen, oogen die dingen van groote menschen niet begrepen....

‘Wat een rust’, dacht Liesbeth. ‘Maar 't leven heeft haar die rust ook gelaten.’

‘Nacht lieve oudje’, zei ze. ‘Ik ben toch wel erg moe, ik ga nu maar naar bed.’

Boven op haar kamertje, de zolder-logeerkamer met 't tuimelraam, waar je vroeger op 'n stoel bij moest klimmen, keek ze nog even naar buiten. 't Was stil, alles sliep. Alleen de linden suiselden nog 'n beetje.

Ze dacht aan 't station, vanmiddag, toen Luuk haar naar den trein bracht. 't Leek al lang geleden, net of haar heele kindertijd er tusschen lag, of ze nu oud was geworden. Zij had 't zoo druk gehad met haar koffertje, eerst in 't net, toen onder de bank, en toen er op. En hij had een boekje voor haar gekocht - ze mocht zich niet vervelen op reis! - en praatte oneindig door over 't plaatje op 't omslag van dat boekje.... zoo slecht geteekend, 't was een schandaal! En toen werd 't portier dicht geslagen. Ze hadden elkaar een hand gegeven, en niets gezegd. Ze wisten immers allebei dat 't niet gezegd kòn worden, niet mocht....

Liesbeth kroop in 't smalle witte bed, waarvan de lakens naar lavendel roken, ‘'t Is tóch van ons’, mompelde ze, haar gezicht in 't kussen. ‘Van ons beiden.... En 't blijft.’