|
| |
| |
| |
Avondrood
door Elisabeth Zernike
Tweede Deel.
(Slot).
Negende hoofdstuk.
HET weerzien van Flor ontroerde hem niet zóó als hij gedacht had. Een lief kind was ze, heel lief, - maar een kind. Vroolijk, - en wijs voor haar jaren, - of zeiden alle vaders dat van hun dochtertje-op-dien-leeftijd? Ze omhelsde hem, keek hem glimlachend aan, en hij vond haar veranderd, nu al; - zelfbewuster was ze geworden. Ook viel het hem op, dat ze zich het meest verheugd toonde om het weerzien van de jongens; vooral Herbert scheen ze veel te moeten vertellen. Hij zag voor het eerst gelijkenis tusschen zijn kinderen; alle drie hadden ze iets eigengereids, en een zelfden stillen trots, - omdat ze.... hij wist het niet; - omdat ze Engelschen waren, en Lenooy heetten?
Ruth had haar plan doorgedreven: ze reisden eenige weken met elkaar door Zwitserland. Het kwam Frans soms voor, dat ze in al die hôtels dezelfde pantomine opvoerden: de gelukkige echtgenooten (rijk natuurlijk) met hun stel knappe kinderen. Hij leerde in dien tijd twee dingen: dat hij desnoods van de zaken weg kon (niet wat de zaken betrof, dat zou eerst bij zijn terugkomst blijken, maar wat hemzelf aanging) - en dat hij zich aan Ina had gehecht. Hij stuurde haar prentkaarten, korte briefjes ook, maar voelde den afstand tusschen hen. Voor 't eerst vroeg hij zich af hoe hun vriendschap moest eindigen. Hij kon Ina niet meer missen, niets was er dat haar verving. Het laatste kwartier van den treinreis voor hun aankomst in Lausanne, had hij wel plotseling gemeend afstand van haar te kunnen doen, in het oogenblik dat hij Flor zou terugzien. Hij verlangde daarnaar, als naar de oplossing van een irriteerend probleem. De reizigers om hem heen werden onrustig, zochten hun bagage uit het net, en hij zat nog in zijn hoek, zwaar en warm van denken. Deed hij een soort gelofte? och nee, maar hij zag heel duidelijk, dat hij zich zou moeten losmaken. Schamper kon hij nog de vraag daarover heen gooien: Van wie? van Ina? of Ruth? - Maar Ruth stond niet alleen.
Hij genoot soms wel van groote wandelingen met de jongens; - ze leken hem flinker geworden, liepen niet meer zoo met gebogen hoofd en sloffende voeten. Ook klonken hun onderlinge gesprekjes levendig, al
| |
| |
waren ze dan onbeduidend. Hijzelf was zwijgzaam. - Zoo langzamerhand, zei hij eens tegen Flor, vind ik niet meer veel de moeite waard om te zeggen. Ruth, die dat hoorde, zei lachend: Ga je daarom tegenwoordig zoo vaak naar je club? - en hij zag Ina voor zich, die opstond om hem te begroeten. Het leek hem dat hij met Ina ook nauwelijks sprak. Hij kuste haar, vroeg naar de kleine dingen van haar leven, verlangde weer opnieuw naar haar aanraking. Toch hield hij ook van haar stem, die was voorzichtig met de woorden. Kwam het doordat ze, niet zonder eenige moeite, haar oude taal sprak? of door haar eerbied voor wat een mensch kan uitdrukken als hij oprecht is? Ze had hem daar eens over gesproken. - Hij dacht veel aan haar, en vaak met een schrijnend gevoel van gemis. Hij had nu ook zijn werk niet, er vielen leege plekken in de dagen. Soms voelde hij deze plezier-reis als een marteling; - dan kon de nabijheid van Flor hem niet troosten, noch de pure schoonheid van het land. Zijn leven leek hem mislukt; hij had gewerkt met dagelijksche inspanning, en hij was rijk geworden. Dat gaf een voldoening, zeker, - maar zoo langzamerhand wende je daaraan, en dan wilde je weer meer, - een ander geluk en diepere bevrediging. Een voortdurend samenzijn met Ina, - zou dàt hem redden? hij wist het niet, - geloofde het nauwelijks. Een groote moedeloosheid overviel hem; - het zou beter zijn dat hij Ina niet meer zag. Voor zijn gezin was hij verantwoordelijk. En kon hij Ruth niet alle zorgen overdragen? - och, dat was de oude kwestie: hij wilde zich niet onttrekken. Zoodra hij terug was, moest hij met Ina spreken. Zij bond hem niet, maar hij had haar lief, - dat wilde zeggen: hij kon haar doen lijden. En hij wist dat ze zou moeten lijden, alleen, - het was onafwendbaar.
Toen hij haar terugzag, trof hem haar zelfbeheersching. Ze zat daar in haar rustige kamer en keek glimlachend naar hem op. De gedachte schoot door hem heen: Zoo moeten al haar dagen geweest zijn, zoo stil en goed. Maar ik, daar ver weg, hoe gejaagd was ik. Hij omhelsde haar, krachtig en lang, en ze kuste hem ook met dringende lippen. Neen, ze moest naar hem hebben verlangd.
- Nu ben je toch nog terug gekomen, zei ze fluisterend en keek hem niet aan; - haar hoofd was dicht bij het zijne.
- Natuurlijk; - wat bedoel je daarmee?
Ze nam zijn hand. - We moeten eens praten.
- Ja, probeerde hij luchtig te zeggen, we moeten veel praten, - en hij begon te vertellen van zijn reis.
Ze ging naast hem zitten op den divan, vroeg naar Flor en de jongens. 't Was duidelijk, dat ze hem dit uitstel gunde. Ze vroeg ook om aanvulling van zijn korte berichten: het bleek dat ze zijn route op de kaart had gevolgd.
| |
| |
Ze lachten wat samen, als jonge menschen, en hij zei dat ze stellig ook eens naar Zwitserland moest gaan, - ze had nog haast nooit gereisd.
Ze antwoordde: Dus je hebt wel veel genoten? maar daar praatte hij vlug overheen. Dan gaf hij haar een paar geschenkjes, en ze vroeg bijzonderheden over de kostschool in Lausanne, haalde herinneringen op uit Lilly's schooltijd; - maar hun gedachten waren het meest bij wat ze nog niet gesproken hadden.
Op 't laatst zei Ina: deze weken hebben me veel geleerd. Wachten is haast te moeilijk voor een mensch, wachten tot een ander terug komt. Daarom geloof ik.... Ze brak af.
- Ja, zei hij, we hebben geleefd alsof we zeker waren van onze toekomst, zoo zeker, dat we er nooit over spraken, maar.....
Voorzichtig vulde ze aan: We hebben eigenlijk geen toekomst; - en nog wilde ze een oogenblik die woorden teniet doen, door hem vast te grijpen, dicht tegen zich aan. Haar handen hief ze even op, maar toen liet ze ze weer zinken.
- Ik heb gedacht, zei hij, we moesten morgen eens uitgaan, naar buiten, dan kunnen we lang praten.
Ze glimlachte bijna onmerkbaar.
- Ruth en de jongens zijn naar Timberhill, ging hij voort, en ik moet een nieuwe auto probeeren. Ruth weet dat, - we kunnen met één niet meer toe.
- Waarom niet?
Hij haalde zijn schouders op. - Weet ik het? Nu mochten ze even lachen.
- Dus morgen, zei ze dan; - we zijn nog nooit samen uit geweest. Zullen we naar mijn oude huis gaan, in Kent?
- Goed, zei hij, als je dat wilt. Zijn stem klonk stroef.
Ze keek hem aan. - Had je een ander plan?
- O nee, maar de gedachte aan je huwelijk ontroert me altijd.
- Om Jack's dood? of....
- Dat kan ik niet zeggen. Die man was beter dan ik.
Ze zei zacht: Hij hield heel veel van me.
Zonder haar aan te kijken, vroeg hij: Wilde je naar het kerkhof?
- Misschien even, omdat het zoo'n mooi plekje is. Maar ik wil niet aan zijn graf staan, - ik kan daar niet bij denken. Ik zie hem vaak kort voor zijn dood, zooals hij toen - lééfde nog. En ik denk aan zijn terugkomst, na dat vreeselijke jaar; - maar hij was niet verbitterd, hij had menschen leeren kennen, - kameraden. Och Frans, morgen moeten we maar afscheid van elkaar nemen. Een afscheid voor goed is niet zoo erg, - maar een terugkomst - - en dan moeten zien, van elkaar, hoe we geleden hebben, en verworden zijn.... of ook: grooter geworden, zooals
| |
| |
Jack dien keer. Toen moest ik trachten me op te werken naar hem, en het valt zoo zwaar, dat alles. Zoolang je jong bent, is het goed, maar nu....
Ze wendde haar hoofd om, en hij hoorde haar schreien.
- Ina!
- Stil, laat me maar.
Hij wachtte en ze droogde haar tranen.
- Dus morgen, zei ze met een nieuwe stem, morgen zie ik je weer, en we rijden samen weg. Hoe laat?
- Is acht uur te vroeg?
- O nee. Dan vind je me kant en klaar.
Toen hij op straat stond, vroeg hij zich af, waarom hij al was weg gegaan? hij zou nog bij haar hebben kunnen zijn, minstens een uur. En morgen, - als hij dan weg ging.... Het was niet mogelijk dat hij dit wilde, en zij - ze kon niet meer buiten hem. Maar toen hij dit gezegd had, proefde hij de onwaarheid ervan. Ze kon dit felle leven niet verdragen, en hij ook niet; - ze waren beiden oud. Maar haar omhelzing, en haar tranen? - Hij zuchtte en liep langzaam voort.
De hemel was azuur en glanzend als gespannen satijn. Naar den horizont toe werd het blauw wat waziger, grijs, met een matte tint van violet. Het licht, fonkelend van den hoogen koepel, lag op de aarde plotseling als geschift in kleuren. Groote vakken waren er van veel-tintig groen, doorwemeld van bruin, goudachtig en brons; dat waren de beboschte hellingen, die naar het Zuiden en het Oosten keken. Aan den schaduwkant was alles zwaarder en loomer van kleur; - toch lichtte ook daar het okergeel van de eerste herfstblaren tusschen het verzadigd groen.
Op de buitenwegen was het nog stil. Frans liet de auto maar langzaam rijden; naast hem zat Ina. De voorruit had hij op haar verzoek weg genomen; ze wilde de frissche morgenlucht voelen als een stroom langs haar wangen. Telkens eens zuchtte ze van genot. - De wereld ligt voor ons open, zei ze, en de dag smaakt naar een rijpe vrucht.
Ze had, zoodra ze was opgestaan, de mogelijkheid gevoeld van veel te genieten. Ze zei zichzelf: Ik wil niet uitsluitend denken: dit is de laatste keer. Kan iets dat we eenmaal krijgen, niet juist zeer kostbaar zijn? Zou een moeder treuren, omdat ze niet meer dan één kind heeft? - Ze voelde zich in een lichte stemming; den vorigen avond nog had ze gehuild, maar nu was ze wijzer geworden, en ze zou lachen. Amy moest haar een japon helpen kiezen, en toen Frans belde, stond ze klaar. Hij liep haar tegemoet, en ze zag zijn bewonderend kijken.
- Vroeger, zei ze, in Rotterdam, toen zag ik er nooit aardig uit, is 't wel? Hij glimlachte. - Dat weet ik niet meer.
- O, ging ze voort, voor mijn gevoel was ik toen Asschepoest.
| |
| |
- En nu?
Ze legde haar hand op zijn arm. - Wat is Asschepoest jong, niet ouder dan achttien jaar. Nu ben ik de moeder van den prins, waarmee zij danste.
- Goed, je hebt iets koninklijks; in mijn ouden wagen zou ik je niet hebben kunnen rijden.
De nieuwe auto, donker groen gelakt, stond voor de deur. Ze gingen naast elkaar zitten, en reden weg. Hun hoofden hielden ze opgericht.
Nu hadden ze het geweldige Londen achter zich gelaten, en ze gleden voort over de heuvelen. Bijna een uur had het hun gekost, om weg te komen uit de stadsstraten, en ze hadden nog maar weinig gepraat.
Een poosje reden ze langs water, dat stil en helder te blinken lag, maar toen de weg afboog, moesten ze mee, - en ze zagen aan weerskanten een sappig begroeiden berm; - veel mos en varens, met gave, hei-groene bladeren. Soms wipte een vogel voor hen uit, met vleugellichte sprongen, en even zuchtte Ina: Zoo licht te zijn!
- Vliegen wij ook niet? zei Frans terug, en ze keek verrast naar hem; - kende hij ook deze blije stemming? Het was haast mooier dan geluk, - dankbaarheid, omdat alle spanning gebroken leek, en alle zwaarte was weggevallen.
Ze glimlachte. - Ja, ik geloof dat we sterke vleugels hebben. Zoo vliegt een roofvogel, gelijkmatig, zonder schokken en de lucht suist door zijn wiekslag.
Hij wilde zeggen: Vergelijk ons niet met roofvogels, - maar hij hield die woorden in, zei eenvoudig: Als je maar plezier hebt vandaag.
- Plezier, dat woord is te zwak. - Maar plotseling kwam er een vleug van weemoed door haar denken. Iets was er gezegd dat overmoedig klonk, en niet meer licht; - ze wist wel wat, maar ze wilde het vergeten.
De morgen schreed voort, het werd warmer; het eerste rood van de herfstbladeren begon te gloeien.
- Mag ik straks eens sturen? vroeg ze.
- Ja, na onze eerste rust; ik krijg trek in koffie, en jij?
Ze knikte. - Maar we moeten wachten tot we een aardige herberg zien, één met een veranda en rieten stoeltjes, zooals je ze in Holland hebt.
- Maar Holland is aan den overkant van het water, dichtbij en toch ver.
- Zoo heb ik het al deze jaren gevoeld, zei ze.
- Heb je dikwijls heimwee gehad?
Ze aarzelde een oogenblik. - Neen. Verlangen naar een ander leven, dat misschien wel, - ook in mijn huwelijk nog. Ik ben gelukkig geweest met Jack, maar het was een geluk waarvoor ik op den duur onverschillig zou zijn geworden.
- Misschien had je niet je heele persoonlijkheid ingezet.
Ze keek hem aan. - Dat kan het wel geweest zijn.
| |
| |
Nu zwegen ze weer een poos. Ze reden door een dorp, de kerk liep uit, orgeltonen galmden na over de wegtrekkende menschen.
Waarom ga ik niet weer op een klein dorp wonen, dacht Ina, - het wordt toch tijd, dat ik ergens dit uitgebloeide leven opberg. Maar ‘uitgebloeid’ was het rechte woord niet, tenminste niet vandaag. Hoe onzegbaar mooi was de wereld in deze laat-zomertinten, onder den machtigen, stralenden hemel! Ze voelde zich dankbaar, zóó dat haar oogen er wijd van werden, en haar borst zich verruimde. Ze had Frans Lenooy lief; in haar jongen tijd achtte ze niet voldoende op hem, nu wist ze wie hij was. En ze kon dit nooit vergeten, het bleef bij haar. Deze dag ook, - die zuivere vreugd.
Wat later, - ze hadden onder een kleine veranda zitten eten - moest ze Frans iets van haar gevoelens zeggen. Ze zat met haar rug in de zon; - aan haar rechterhand bloeiden stokrozen langs de spijlen van een oud hek.
- Ik voel het zoo, zei ze: Ons menschen is alles gegeven. Het leven, met de gedachte aan den dood, - de smart, met het weten dat we gelukkig kunnen zijn, als we dat willen, - de vreugd, en het medelijden met ongelukkigen. We kunnen zijn als de god van de Joden, en zien dat de Schepping goed is.
Hij antwoordde niet dadelijk; - dan zei hij: Vandaag zijn we wel heel gelukkig, - en ze keek hem dankbaar aan. Hij ging voort: Toen ik mijn huwelijk begon, ben ik ook gelukkig geweest; - anders dan nu, juichender, en - onvaster. In Ruth heb ik me ten eenen male vergist, - ze is een vrouw zonder hart; toch ben ik altijd veel goeds in haar blijven erkennen. Je weet: er zijn de kinderen; en dan ook: Ruth zelf, - ze laat me niet onverschillig. Ik zou haar kunnen haten, en een huwelijk is het niet meer tusschen ons, - maar tot een scheiding kan het niet komen; - ik moest je dit toch eens eerlijk zeggen. Je hebt het begrepen, dat weet ik wel.
- In dien tijd dat je weg was, zei Ina zacht.
- Ja. Maar de weken, de maanden daarvoor, - wat zijn die mooi geweest. Als we heel nuchtere menschen waren, - dan hadden we dadelijk genomen - wat we nu nooit zullen hebben. Maar we waren niet zoo berekenend, - we zouden elkaar daarmee gekwetst hebben. We leefden naar een toekomst, als jonge, eerlijke menschen. Die toekomst was er, doordat we er niet naar vroegen. Dit is voor mij het mooie: dat we zoo onzen korten tijd hebben beleefd, - daardoor ook zal ik dien nooit vergeten.
Hij legde zijn hand op Ina's arm.
- We konden niet anders, zei ze.
- Neen; - het is ook geen verdienste van ons, - maar een geluk, dat we ontvangen hebben.
| |
| |
- Praat je voor het eerst over Ruth, omdat dit ons afscheid is?
- Ja.
Even bleef het stil, - dan zei Ina: We moeten den dag nu niet meer te lang maken. Ze dacht aan haar eigen woorden: ons is alles gegeven, - maar deze uren werden haar bijna te zwaar.
Voorzichtig zei hij: De dag is nog mooi, en we gaan je oude huis opzoeken; - ik wil graag weten waar je gewoond hebt, met Jack en Lilly.
Maar ze verroerden zich nog niet, - alsof ze werden vastgehouden door die plek, waar ze hun innigste woorden hadden gesproken.
Een dag later; - Frans zat met zijn vrouw in hun salon. Dien middag waren de jongens naar school terug gegaan. Ruth had aan tafel over hen gepraat, en over haar bezoek aan Timberhill; - er waren geen gasten geweest. Nu zaten ze zwijgend bij de leege haard.
- Wil je een vuur hebben? vroeg Ruth plotseling.
Frans keek even op van zijn krant. - Een vuur? neen, het is nog zomer, - en met een vluchtigen blik naar haar: maar je moet kleeren aantrekken.
Ze lachte even. - Om jou hoef ik zeker geen avondtoilet te dragen.
- Neen, zei hij droog, - maar een beetje belangstellender liet hij erop volgen: Ga je nog uit?
- Wat doe jij? vroeg ze terug.
- Ik heb een conferentie, - hier, om negen uur, op mijn kamer.
- O, dan blijf ik thuis, en ik ontvang niemand.
Een stilte. Toen begon Ruth weer: - Sinds mama's dood - en brak af.
- Wat zeg je?
- Niets. Denk je er ooit over, dat ik mijn moeder mis?
- Neen, ik wist niet dat je haar miste.
- Hm; - een dergelijke vriend krijgt een mensch nooit terug, iemand waarmee je niet noodig hebt vertrouwelijk te zijn, omdat ze je altijd begrijpt.
- Dus je was nooit vertrouwelijk met je moeder.
- Dat zeg ik niet. Maar ze nam een bijzondere plaats in, - die blijft nu open.
Hij wist niet wat daarop te zeggen. Voor hem was de dood van de oude mevrouw Parler een opluchting geweest, - maar nu had hij een onbehagelijk gevoel van schaamte, en hij zocht naar een nieuw onderwerp van gesprek. Er gingen een paar minuten voorbij.
- Je vraagt niet eens hoe de nieuwe auto liep.
- O ja; - en?
Hij vertelde, en ze vroeg bijzonderheden. Het viel hem op, dat hij alles
| |
| |
wist te beantwoorden, - niets bleek er aan zijn aandacht te zijn ontsnapt.
Nog voor ze waren uitgepraat, werd hij weggeroepen.
Langzaam liep Ruth naar haar slaapkamer om zich te verkleeden. Even luisterde ze toen er gebeld werd; als er toch eens iemand voor haar kwam? Maar wie? Ze had een paar vriendinnen, och ja. Haar moeder was iemand geweest die tegen haar opzag, onvoorwaardelijk, dat deed geen ander, haar man zeer zeker niet. Kijk, ze sliep hier alleen, sinds maanden. Vroeger sprak Frans eens over een scheiding, - maar hij bleef bij haar. Nu leek hij verder weg dan toen. Ze had iets verloren in haar leven - aan die onverzettelijke kracht naast zich - en waardoor? wat had ze verkeerd gedaan? Hij verweet haar niets, - maar trok zich terug. Ze had hem gevraagd: Blijf je op de logeerkamer slapen?
- Ja, liefst wel, zei hij.
- Dan was je ook dien eersten keer niet ziek.
Hij keek haar even aan, verwonderd. - O, dat weet ik niet meer. - Plotseling zei hij: Je moet het niet als een beleediging opvatten.
- Hoe dan wel? - Daarop antwoordde hij niet. - Ik zou veel kunnen denken.
- O, dat zal je niet doen, - je bent verstandig. Ik wil eens alleen zijn, rustig, ik ben het haast nooit. Overdag zit ik als in een draaimolen, waar ik in- en uitspring. - Veel meer had hij niet gezegd.
Hij was bijna vijftig jaar en had nooit naar andere vrouwen gekeken. Als ze nu ging veronderstellen dat er een ander was - Een ander? wie, in godsnaam? Het stuitte haar tegen de borst, zoo te denken. Zijzelf was trouw, - ze zag tegen Frans op; - ze zou misschien niet getrouwd zijn, als ze Frans niet had ontmoet.
- Zoo, nu had ze een wollen japon aan met lange mouwen. Voor de spiegelkast bekeek ze zichzelf. Had ze er ooit jonger uitgezien? haar lichaam was nog zoo lenig. Alleen die hand, met den mageren pols, die was oud; - vreemd, dat dat haar verried. Vond hij haar oud, Frans? zou hij een jongere vrouw willen? Ze beet in haar onderlip. Nooit zou ze hem afstaan; - en ze wilde vóór hem sterven, - wat hij daarna deed, deerde haar niet meer. Haar moeder was lang weduwe geweest; arme mama, - de wereld had geen medelijden met eenzame vrouwen, en van je kinderen had je niets te verwachten.
Wat een geluk dat Frans niet was warm geloopen voor dien oorlog. Hoe had hij het ook eens gezegd? - ‘Ik voel niets voor trouw aan het zinkende schip’, - maar dat sloeg op zijn zaken. Ze glimlachte even; - sinds ze Timberhill had, wist ze wel hoe het stond met die zaken van haar man. Op vele punten kon ze gerust zijn - misschien op alle.
Een vrouw die benijd werd; - natuurlijk. Ze hief haar hoofd op. Niemand zou ooit haar nederlaag kennen; - zelfs voor Frans zou ze die weten
| |
| |
te bedekken, - ze hoefde zich maar te houden alsof ze overwonnen had, - en dat viel haar nog niet moeilijk, goddank.
Vlug, met beheerschte bewegingen, liep Ruth terug naar haar salon.
| |
Tiende hoofdstuk.
Het werd winter, Amy keek dikwijls naar haar mevrouw en vond dat ze bleek zag. - Nu bent u den heelen zomer niet uit geweest, zei Amy, - u praat wel over reizen, maar u doet het niet.
- Later misschien, antwoordde Ina, als juffrouw Lilly terug is.
Ze had vrij veel werk. Eens, in een trieste en toch bijna overmoedige bui - ze voelde weemoed achter haar gewone opgewektheid en tranen in haar lach - had ze een narrenpak geteekend. - Het is zot, zei ze zichzelf, dat Frans me lief heeft en dat ik hem nooit meer zie, - dat Lilly ver van me weg is en maar weg blijft, terwijl ik heimwee proef achter haar voorzichtige woorden. Wie van mij houdt, schijnt mij te moeten schuwen. Voor haar lag een blad papier, waarop ze kinderjurkjes had ontworpen. Nu teekende ze een man met een grijns op zijn gezicht, en een narrenkap die zijn voorhoofd bedekte. Zijn oogen waren groot, als van een kind, zijn mond was oud en verwrongen. En hij kreeg een fantastisch pak aan, bont en somber, met hier en daar een helle veeg. - Ze had er plezier in. Waarom zou ze altijd ernstige kleeren moeten maken voor deftige menschen? de wereld had haar lach, en haar dwaze mislukkingen.
Zoo begon ze maskerade-costuums te ontwerpen, en al gauw vond ze er een afnemer voor. Het hield haar bezig, al die avonden dat ze op Frans wachtte. Ze wist wel dat hij niet zou komen, - hun afscheid was een afscheid voor goed. Maar als hij zwak werd, als hij te zeer verlangde, dan zou ze hem zien. Plotseling zou hij weer voor haar staan; - hij had haar noodig, en ze was bereid. Kon een vrouw opener bereid zijn? - Amy wist wel dat ze wachtte. Als de spanning heel groot werd, dan praatten ze samen.
- Zou er weer gauw een brief van juffrouw Lilly komen? ik verwacht haar nog dezen winter thuis, Als ze door dat examen heen is, dan heeft ze daar iets bereikt, dan kan ze terug. En we zijn verstandiger dan vroeger, we leven meer voor ons plezier, jij ook, Amy, denk daaraan.
Amy lachte. - Maar mevrouw!
Ernstig zei Ina: - Kind, ik gun je zooveel goeds.
Nu voelden ze beiden tranen in hun oogen, en ze herinnerden zich weer het werk, dat niet verzuimd mocht worden.
Lilly's brieven werden uitvoeriger en hartelijker van toon. Het was wel duidelijk dat De Nieuwe Wereld haar niet meeviel. Ina raadpleegde haar vriend James, - die haar zelf liet praten. - Al te gemakkelijk, zei ze,
| |
| |
moet het toch niet gaan. Kijk, ik houd er niet van, mijn eigen leven te citeeren; - laat een ander het beter hebben, - zonniger. Maar ik wil dat het kind haar eigen grilligheid, achteraf, au sérieux neemt. - De heer James knikte. Zoo kwam Ina er toe het meisje te zeggen, dat ze altans één examen aan die Amerikaansche universiteit moest doen.
Lilly antwoordde dat ze hard aan 't werk was. Haar zou dit land geen kwaad doen, maar haar moeder mocht blij zijn, dat ze het nooit had gezien. - Als u reizen wilt, ga dan naar het vasteland van Europa, - Spanje, Italië, maar kom niet hier. Ik zelf zou kunstgeschiedenis willen studeeren in een oude, Fransche stad. - Goed zoo, mompelde Ina, leve de kathedralen, en de paleizen der koningen!
Dien Oudejaarsavond had ze het gevoel alsof haar eigenlijke leven werd afgesloten. Ze wist dat Frans niet meer zou komen. Hij mocht al eens aan haar denken, lust hebben haar weer te zien, - hij kwam niet. Ze had een sterken man leeren kennen; - maar niet voor het eerst. Ook Jack was sterk geweest, meer in 't verborgen misschien, stiller. Als ze hen naast elkaar zette, dan zag ze dat Jack de meerdere was, - en ze verlangde plotseling naar hem met een gevoel van groot heimwee. Ze was zijn vrouw geweest, ze woonde in zijn huis, - toen werd alles haar ontnomen. Aan den strijd met Lilly kon ze niet zonder huivering denken. En toen, - haar ontrouw, die ze haar eindelijke liefde had genoemd, - Frans. Ze verborg haar gezicht in haar handen. Het leven was zoo verbijsterend groot, haar denken kon het niet omvatten. En toch - nu ze hier gestrand was - Ze herhaalde dat woord: - gestrand-; de stormen gingen voorbij, en de woelende golven. Ze kreeg rust, ze zou haar leven in kaart kunnen brengen, enkele simpele lijnen. Had ze waarlijk geleefd? het leek kort en zonder beteekenis. In gedachten schreef ze aan Lilly: - Oudejaarsavond, - mijn leven is voorbij. Als je nog komen wilt, het is mij goed, maar ik vraag er je niet meer om. Als ik Frans op straat ontmoette, zou ik hem ook niet vragen te komen. Eens moet het uit zijn. Was het lang of kort? ik weet het niet, - het was zwaar en ontroerend.
Toen Amy bij haar binnenkwam, herstelde ze zich. - Laat je ons iets goeds drinken, vanavond? In het nieuwe jaar komt juffrouw Lilly thuis.
- Weet u dat zeker, mevrouw?
- Ja; - ik denk in April. We moeten maar wat vooruit zien. - Tegelijkertijd dacht ze aan den versregel dien ze al in Holland had geleerd: ‘Old year, you shall not die’, - en ze dorst Amy niet aan te kijken.
- We moeten maar vroeg schoonmaken, zei het meisje.
- Ja, of verhuizen.
- Verhuizen, mevrouw? waarom?
- Och, om weer eens opnieuw te beginnen.
- Maar u bent aan dit huis gehecht.
| |
| |
Ina antwoordde niet. Ze citeerde verder: ‘So long as you have been with us, ‘Such joy as you have seen with us’. - Dan zei ze haastig: Neen, we zullen maar blijven.
Amy schikte de kopjes op het theeblad. Als mijnheer Lenooy vanavond niet komt, dacht ze, dan wordt mevrouw nog wanhopig. Arm mensch. En als juffrouw Lilly in Amerika blijft....
Maar op dat oogenblik sloeg haar mevrouw rustig een boek open.
Eens ging Frans op weg naar Ina, een Zondagmiddag in Februari. Ruth maakte visites in haar eigen auto; - hij had geweigerd mee te gaan. - Ik heb nog te werken, zei hij, - maar hij liep al gauw het huis uit. Er was op dat oogenblik iets boosaardigs in hem; hij haatte de zelfverzekerdheid van Ruth, hij verachtte zijn eigen ‘braafheid’, die hem van Ina had weggehouden. Zoo was het niet in de eerste plaats verlangen naar haar, dat hem dreef, eer een jongensachtige lust om iets te vernielen. Hij zei zichzelf: ruim vijf maanden heb ik het volgehouden, - nu moet het breken. Maar hij haastte zich niet. Hij wist dat hij onmogelijk den afstand te voet kon afleggen, toch liep hij nog voort. Onderwijl praatte hij als tegen haar: Het is me niet zoo slecht vergaan, Ina - zulke dingen vallen wel mee. Een mensch heeft zijn werk - en de armoede waaraan hij gewend is. Maar plotseling, een grauwen Zondag, wordt ons slavenleven belachelijk; - belachelijk, hoor je. Waarom zouden we ook nog ons zelf binden, terwijl we al gebonden worden door.... ja, door wat al niet?
Vijf minuten later was hij bij een halte, waar een auto-bus juist weer in beweging kwam. Hij sprong er op. Een half uur reed hij mee, stapte uit in een stadscentrum. Daar moest hij zich oriënteeren; - de straatnamen om zich heen kende hij niet, en van de hoofdrichting van zijn bus was hij niet meer zeker. Op den hoek waar hij stond was een bloemenwinkel; - hij ging er binnen om den weg te vragen. Maar toen hij een oude, magere vrouw tegenover zich zag, kocht hij wat bloemen, witte seringen en anjelieren. Onderwijl bleek het dat de vrouw niet meer van Londen kende dan haar eigen buurt. Haar klanklooze, onderdanige stem hinderde hem vaag. - Op goed geluk liep hij verder; het papier van zijn bloemen, die hij al te zorgvuldig droeg, ritselde in den wind. Het werd al donker; de laag-hangende, grijze hemel was vuilig gekleurd met het rood van de stadslichten. De wijk was hem toch niet heelemaal vreemd. Weer sloeg hij een hoek om, lette scherp op of hij een huurauto zag. Deze straat, vale huizen als kazernes, hooge steenen stoepen, die altijd donker waren, achter den gevel wijkend; - hier en daar een kind, dat lusteloos speelde.... Waaraan werd hij herinnerd? Stil - hij moest hier hebben gewoond met Ina, - één straat meer naar rechts, of naar links. Was het zoo armelijk geweest, en zoo troosteloos? Hij liep verder, de eerste dwarsstraat in, en zoo kwam
| |
| |
hij er, nog eens afslaande. Ja, deze straat was wat nauwer dan de vorige; aan één kant hadden de huizen smalle houten erkers, die waren misschien eens geel geweest; nu zat er nagenoeg geen verf meer op. Zij hadden aan den anderen kant gewoond, hij wist het nummer nog: 143. Alsof het het doel van zijn tocht was geweest, zoo liep hij nu haastig, om dat nummer te bereiken. En hij stond ervoor stil. Tweehoog woonden ze; de voorkamer was de zijne. Twee smalle, bijna vierkante ramen in grauwe omlijsting; dunne, vuil-gele gordijnen hingen gelaten neer. Hij had dat alles toen niet gezien, of het hinderde hem niet. Ze waren jong, - en de huishuur was hoog, in Londen. Wel, en ze hadden zich beiden opgewerkt. Toch stemde dit beeld hem oneindig triest. Ina, die hier in en uit ging, die uit Holland gevlucht was, - naar deze vrijheid. En hij liet haar zoo gemakkelijk weer gaan; zij huurde een kamer voor zich alleen, zoodra ze werk had gevonden, - wilde niet langer van hem afhankelijk zijn.
Natuurlijk had hij altijd eerbied voor haar gevoeld, - destijds schatte hij haar niet veel minder dan zichzelf. Nu bewonderde hij haar, en hij zou voor haar kunnen knielen, - ze was mooi en fier, als een vrouw van hooge geboorte. Eenzaam woonde ze nu, maar in een eigen sfeer, - en ze was niet meer jong. Ina, dacht hij, ik zal je rust niet verstoren.
Peinzend liep hij voort, - hij wist niet waarheen. Totdat een auto dicht langs hem reed, de chauffeur hem iets toeriep. Hij knikte, gaf het adres van zijn huis. Op de bank naast zich legde hij de bloemen. En die wilde hij daar laten liggen, - maar toen hij uitstapte, greep hij er toch naar.
Een van zijn dienstmeisjes zette ze in water.
- Bloemen, zei Ruth, toen ze was thuisgekomen - wie is er geweest?
Het meisje, dat toevallig in de kamer was, antwoordde voor hem: - Mijnheer heeft ze mee gebracht.
- Zoo. - Toen ze alleen waren, kwam ze op hem toe. - Zoo, herhaalde ze, je krijgt attenties voor je vrouw. Haar stem klonk niet hard, en hij keek naar haar op.
- Is dat je - onaangenaam?
Nu glimlachte ze, steunde met haar hand tegen den rug van zijn stoel.
- Welnee, malle jongen, ik waardeer het. En, omhoog wippend, kuste ze vluchtig zijn kruin.
In Mei kwam Lilly thuis, Ina reisde haar tot Liverpool tegemoet. Zoo zagen ze elkaar weer, allereerst in het bedrijvig tumult van de haven. Lilly had iets luids over zich, als moest ze het gedruisch van brekende golven overstemmen, en ze leek Ina jonger, dan toen ze gegaan was. Zelfs werd Ina een oogenblik herinnerd aan hun allereerste ontmoeting, toen de
| |
| |
sterke, donkere blik van dit kind haar meer had bekoord dan Avenda's lieve teerheid.
Lilly was vervuld van haar reis. Ze maakte korte, scherpe opmerkingen over haar medepassagiers. Met de vrouwen had ze zich weinig bemoeid, maar onder de mannen was er vooral één geweest, dien ze vurig bewonderde. Waarschijnlijk een type, dat u niet zult waardeeren, zei ze, - een handelsmagnaat, een stoere, heel intelligente man, die een stukje wereldhandel beheerscht.
- Wat voor leeftijd? vroeg Ina.
- O, oud, maar met jonge bewegingen. Zeg moeder, ik ga nu gauw afstudeeren en dan wil ik de praktijk in. Die enkele geniale millionnairs is het beste wat Amerika heeft. - Ze praatte veel door elkaar, en heel dien dag bleef er dat verre in haar oogen, dat denken deed aan het blinken van de zee.
Ze kwamen thuis. - Amy, jij bent nog dezelfde. Ja, moeder is wel een beetje oud geworden, en ik ben geen twee jaar weg geweest.
- Dat scheelt anders maar weinig.
- En straks gaan we samen naar Parijs; - ik snak naar echte beschaving, en kunst.
- Och kind, zei Ina. Amy en zij keken met een even verwonderden glimlach naar het jonge meisje, dat nog met hoed en mantel aan door de kamer stapte.
- U wilt toch wel eens iets beleven, na deze twee doodsche jaren. - Plotseling lachte ze. - O, wat gek, u bent carnaval-costuums gaan ontwerpen; - hoe kwam u daartoe?
Ina antwoordde niet. - We kunnen wel eens op reis gaan, zei ze, maar voorloopig zou je het je hier behagelijk kunnen maken.
- Natuurlijk; dit is een prettig huis. Krijg ik mijn oude kamer terug? - ik ga hard werken, en toch - toch me wat meer aan u wijden. Gezelligheid zoek je in Amerika tevergeefs. Oom Herbert is een schat, maar tante Winny.... Ik heb een paar dingetjes voor u in mijn koffer. Eigenlijk kan je daar niets koopen, behalve rubber-corsetten. Het is een raar land.
- Ja, dat lijkt wel zoo.
- Onzinnig, dat u mij erheen wou brengen; - ik ben zoo dikwijls blij geweest.... Ze brak af en kwam naar Ina toe. Tusschen haar jonge handen vatte ze dat hoofd. - Waarom bent u zoo grijs geworden? Nu blonken die oogen toch van heel na. - Heeft u verdriet gehad om mij?
- Och kind, - ook wel een beetje, ja.
Lilly ontroerde, - want die enkele woorden deden haar een heel leven vermoeden, waarvan ze weinig wist.
- Ik houd veel van u, zei ze, en haar mondhoeken trilden. U moet het me maar vergeven dat ik weggeloopen ben.
| |
| |
- O ja, lieveling.
Amy was de kamer uitgegaan. Nu komt mijnheer Lenooy zeker nooit meer terug, dacht ze.
Ze wijdde zich geheel aan Lilly; - samen maakten ze een reisplan voor Juni; voor de overige zomermaanden huurde Ina een huisje in het Zuiden van Engeland. - We zullen genieten, zei het kind iederen dag, en wilde haar blijdschap weerkaatst zien in moeders oogen.
Ina voelde haar leven afgepaald. Frans kwam niet terug, ze wist het, - de moeilijkste tijd was nu immers voorbij. Het zou heel jammer zijn, als hij nu nog haar stoorde, - maar ze beet op haar lippen terwijl ze dit dacht, en ze had het gevoel alsof haar hart in een leegte viel. Toch wist ze zich rijk met Lilly's liefde; - het kind had haar nog noodig, en dat gaf haar veel meer steun dan ze gedacht had. Ze waren vrij om te reizen en te genieten, - ze zouden iederen dag samen zijn. En dan hernam het leven zijn gewone loop; ze werd een oude vrouw; misschien, als het lot gunstig was, mocht ze nog de kinderen van Lilly zien.
Eenmaal, kort voor hun reisje naar Frankrijk, zag ze Frans in den schouwburg; - hij had een loge tegenover de hunne. Ze herkende Ruth, door een enkel woord van hem indertijd, dat ze niet vergeten had. Een kleine, slanke vrouw, met krullend, rossig-bruin haar, en een regelmatig, fijn gezicht. Een oogenblik wilde ze fel denken: Die man is van mij, - maar dadelijk voelde ze het onechte daarvan. - Neen, zei ze toen, als tegen die andere vrouw, van mij is hij zeker niet. Wat beteekent het, dat ik hem lief heb? misschien heeft zijn typiste hem ook lief, of zijn jongste vrouwelijke bediende. Liefde brengt de wereld nader tot ons, - niet altijd één enkelen mensch. Liefde is wijzer dan wij zelf; - we verlangen niets meer dan dien één, - maar we krijgen: de mogelijkheid om verder te leven.
Ze wees hem Lilly niet aan, en ze geloofde dat hij haar niet zag; - zoo werd ook deze gebeurtenis voor haar zelf niet heel belangrijk.
Een week later stond ze met Lilly aan de verschansing, een helderen, vol-zomer dag, en zag de flauwe lijn van Engelands kust wijken. Het leven is een geweldig avontuur, dacht ze, en als we het maar met open oogen beleven, dan is er niet zoo heel veel verschil tusschen voorspoed en tegenslag.
Naast haar was Lilly begonnen te zingen.
|
|
Gedeeltelijk auteursrechtelijk beschermd