Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 34

[p. 55]

Krieltje
door W.J. Eelssema.

KRIELTJE was een heel, heel klein haantje. Op een morgen werd hij uit zijn hokje genomen, verkocht, en kwam zoo op de groote boerderij, te midden van rumoerig-kakelende kippen, en trotsch-kraaiende hanen, welke, allemaal eenparig tegenover het wild-vreemde ding vijandden.

Bedaard trotste Krieltje hen echter, wroette in de aarde, zocht wormen; ja zag er heelemaal geen kwaad in, om de lekkerste beetjes voor de snavels der kippen weg te graaien. Even triumfeerde dan zijn zwak kraaigeluidje, als een sarrende jongenslach, door de ijle voorjaarslucht. Zijn lichaampje rekte zich, het paarsig-blauwgetinte borstje schoot naar voren, terwijl een lang gerekt ‘Kukelekuu’ van uit het kroppend keeltje schrielde.

Met het voederuurtje braken de vijandelijkheden los. Op 't schelle gefluit van den boer tokkelden de kippen in luiden waggelgang van hun zonkoesterde plaatsen naar het rood-steenen straatje, waar gerst en tarwe met ruime hand gestrooid werd. Ook Krieltje stroomde mee, pootjesreppend, waar de bodem effen was; kwiek springetjes-makend over stokkerij of gestroote. Snel rompelde hij tusschen de haastig rep-rap pikkende hennen en van luide voldoening klokkende hanen. Hij graaide, wat hij kon; pikte en kropte, zooveel hij vermocht. 't Goud-glanzend, donzig gevederte van het bolrond-wordend borstje gleurde in 't schetterende voorjaarszonnetje.

Plots rumoerde echter een groote, zwaar-belelde haan door de wijduiteenstuivende kippen, en pikte het nietsvermoedende Krieltje brutaalnijdig in zijn klein, kroezig kammetje.

Krieltje bangde echter niet. Neen, hij hield stand boven zijn gulzigbekeken graankorrels, vloog als een elastieken bal met wijde vleugels op tegen zijn aanvaller en mepte die een paar flinke snavelpikken in de slap neerhangende lellen.

De haan lafte terug, kwaad voor zich uit boozende met diepe keelgeluiden....

Onversaagd parmantte Krieltje echter koel-trotsig op zijn aanvaller los, die wegtrok, bang voor een tweeden aanval, 't Haantje driestte over de gebogen, steeds pikkende kippen heen. Niemand attaqueerde. Goedmoedig begon hij de graankorrels weer op te stoppen in zijn bijna berstend kropje.

Zoo kreeg Krieltje de macht over de heele kippenren.

Hij was en bleef baas. Handig tyraniseerde hij den heelen boel, en liet zijn macht, streng als een onverbiddelijke wet overal gelden. Nu eens dook

[p. 56]

hij te voorschijn van achter een boschje; dan weer graaide hij in een goot; zòò wroette hij in de schuur, een oogenblikje later krabde hij in den moestuin. Hij was overal en nergens! Vlug als de wind, rap als de zonnestraal, die door de bladeren gleed; gauw als het water uit de pomp, repte hij zich op tien verschillende plaatsen tegelijk.

's Morgens was Krieltje de eerste, die ontwaakte; en zijn zwak stemmetje door de ren stiet. Dan rekte zich zijn lenig lichaampje, en glansden zijn veelkleurige veeren in de eerste zonnestralen, die door het hooge, vaalsmerige stalraam gloorden. De iets roodende staartveeren palmden met een sierlijken zwaai; de heilige, gelende rompveertjes graalden op in het scherpe licht; het kopje belebt en bekamd schudde zich trots; terwijl de kralende oogjes schitterden van onverwoestbare tem- en heerschzucht. Trotsig pauwde hij naar beneden; hier en daar nog een slaapzuchtige hen, of een plichtvergetenden haan wekkend, om daarna door het gat in de staldeur te huppen.

Vervolgens buitte hij door hof en erf; krabde hier en daar; graaide soms hebzuchtig een kronkelende worm weg van een gezeten, berustende hen, en stilde zoo zijn honger.

In 't warme middagzonnetje koesterde hij 't lichaampje op een droge, zacht-zanderige plek, wijsgeerig in 't gouden schijnsel knippend, terwijl de schaduwen van de hooge boomen hem omtrilden. Plots kon hij echter opstormen, om een paar vechtende hanen of kibbelende hennen te scheiden, en om daarna weer terug te keeren....

Eens verwonderde Krieltje zich! Een vreemd iets lag op het stoepje van de schuurdeur. 't Was zwartig, met hier en daar iets vlekkigs wits, en donzig behaard. Zoo iets had Krieltje nog nooit gezien, 't Leefde! Dat oogde hij aan de zacht op en neergaande golvende zijden. Iets vreemds geluidde er rond. 't Zelfde als van de jongens, als die om een hoek stoven, en een motor verbeeldden, terwijl zij luid uiteen rumoerden voor 't wilde gebrom. Zoo iets was dit ook, alleen veel en veel zachter. Hij bemerkte ook een snuit, precies als van Karro, den hond, die altijd bromde, als zij in zijn nabijheid kwamen, doch dit was veel meer een fijn neusje, dat rustig op en neer ging onder de regelmatige ademhaling. Aan weerszijden daarvan bundelden zich teere, witte haren. Twee puntige, beweeglijke oortjes spitsten op 't kopje; terwijl een paar groene oogen weg-spleten achter de saamgeknepen leden, en zich soms even gunden voor een valschwaarschuwenden blik.

Krieltje verwaardigde zich echter dit alles te trotseeren met een minachtend gekukeleku, totdat het beest plots haar poot uitgraaide, met haar fel-bijtende bek knauwde, terwijl Krieltje in tegenweer haar scherp over den neus snavelde.

Blazend en sissend, hoog-gerugd, kroop de kat achteruit.... Krieltje

[p. 57]

stoof luid-lawaaiend weg.... Voor het eerst was hij verslagen....

Moeizaam sleepte hij 't leven voort met een knauw in zijn poot en een wond in de borst. Pijn-trekkend hipte hij op een poot over 't erf; het kopje in overweldigende smart hangen latend. Fel-priemend schoot met wilde rukken de spierpijn omhoog; terwijl 't snaveltje zich geluidloos openscheurde wee van 't geledene.... Soms streek de wind even over de wond, de pijn verzachtend, en ondertusschen troostend met een fluisterstemmetje.

Met zijn macht was het gedaan. De hanen vochten, de kippen kwebbelden en kibbelden, en Krieltje kon er niets aan doen, kon de orde niet herstellen. Hij was tè afgemat door pijn, tè wee van het geledene en lag meestal treurig en stil neer op een zonnig-verwarmd plekje, zoodat hij nergens pijn voelde. Instinctmatig roerde hij zich nog, als hij eenig geruzie vernam, doch elke beweging pijnigde hem, zoodat hij zich meed, en zich tenslotte nergens meer om bekommerde.

's Avonds, in de diepe donkerten van den nacht reet en scheurde er iets in het borstje, zoodat het arme dierenhartje luid opbonsde, en een smartig geluidje opkraaide tot de anderen, die zich heel eventjes in hun slaap bewogen.... Na den langen, langen nacht doorgeworsteld te hebben, ronzelde hij bij het ochtendgloren 't plankje af naar beneden in den stal, werkte zich moei door het gat in de deur; en schuivelde door 't bedauwde gras, opfleurend door de verkwikkende frischheid der schitterende druppels, die het borstje van de pijnen verlosten....

Twee dagen duurde het nog, plus twee lange, lange nachten. Toen kon Krieltje niet meer. In den stillen avond, in het afscheidnemen van den dag, wachtte hij op de verlossing door den dood. Onbewegelijk lag hij neer in 't welige, kortelings geschoren gras, dat nu opnieuw ontbotte en omhoog schoot. Vervagend in de schemering, was het diertje niets meer dan een klein, heel klein lichtend plekje.... Hoog door de boomen suizelde de avondwind, en zong een melodie vol levensverlangen.... Diep weerspiegelden de majestueuse woudreuzen zich in het roerlooze water, dat soms even door het avondwindje beroerd werd.... Een enkel donsveertje stuwde zich op, om dan weer neer te pletten.... Plots herkwam het leven, de zucht naar behoud. Vaag soezelde een verlangen naar het beschermende hok door 't lichaampje, wild klep-klapten de vleugeltjes in heftig verweer tegen de moe-afmattende stemming.... Het rompje verhief zich even boven den grond, het kopje richtte zich op; een zwak gekraai, luidend naar gekreun, ontsnapte van uit 't snaveltje, dan rolde hij naar beneden.... fijne, kringelende golfjes rimpelden over 't water, en braken even de diepe weerkaatsingen der boomen.... 't Roerloos lichaampje van Krieltje dreef stil op en neer....