Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 23

[p. 445]

Lichte verten,
door Frans Bastiaanse.

‘Vandaag was alles stil in ons -
Een diepe rust, na diep bewegen.
Wij zijn het overbloeide brons
Der heidehelling opgestegen,

Die, alzijds, eindig uitzicht geeft;
De wijde wereld doet aanschouwen,
Tot waar de kim haar einde heeft
En saamvloeit met het hemelblauwen:

Héél in de verte vloeit de Vecht
Naar 't zelf-onzichtbre huis te Muiden;
Als zilver in het groen gelegd
Zie ik de plassen, en, in 't Zuiden

Rijst, achter vlakke landen, flauw
De Dom van Utrecht met zijn toren,
Maar zóó ver-schemerd, dat ik nauw
Zijn omtrek vond, in damp verloren....

Daar voor ál weiden wat ik zag,
Tot dichterbij de dennebosschen
Staag donker, zelfs in lichtsten dag,
Te zamen komen met de rosse

Van Erica begroeide hei,
En weer de blik, die deed de ronde
De rustplaats vond, waar ik en hij
Bewond'rend, zonder woorden, stonden’....