Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 20

[p. 338]

Poëzie
door Jan Greshoff.

I.
Verlossing.

De waereld met haar star gezicht
In lach bevroren,
Heeft mij bij dit vroeg morgenlicht
Als toegewijde knecht verloren....

Ik heb mij van haar afgewend
In nood van vreeze....
Omdat zij slechts belooning kent
In pijnen zonder zoet genezen.

Reeds al te lang hield zij gevangen
Onnoozle ziel,
Die eens, verdoold op donkre gangen,
Haar als een buit in de armen viel....

[p. 339]

 

Reeds al te lang heeft zij langs wegen

 

Van droevigheid,

 

Het hart, dat bad om late zegen,

 

Een doelloos cirklen rondgeleid....

Nu ben ik vrij en losgekocht
Door liefdeschatten....
En wat ik eens in armoe zocht,
Kan ik met beide handen vatten!

Nu sta ik in uw heerlijk loon,
O vrouw verkoren....
Bij wie ik dage' en nachten woon
In 't eenig aanzien blij verloren....

Thans zijn slechts uw verzoete wetten
Mijn droom gesteld,
Die nu zijn posten uit kan zetten
Tot aan het einderverre veld.

En in dien wachtkrans vast en veilig
Hoede ik uw beeld,
Als 't zeker zielsbezit mij heilig,
Waar 't oude en nieuwe wonden heelt....

[p. 340]

II.
Eindeloosheid.

Verloren in een eenig lied,
Dragen wij aardsche daden niet....

De waereld is een nauw gebied
Dat ons behoort.

De waereld is een bloemrijk dal
Tusschen licht en schaduwval.

Onze oogen overzien het al
En vluchten voort.

Onze oogen vluchten uit dit land
Ten zeekren have' in hemelbrand. -

Achter dien kartlig-gelen rand
Drijft nog wat rood. -

En 't mijmeren dat nimmer keert
Heeft de' ongebaanden weg geleerd;

Vindt achter 't rood dat nog vermeert:
Een gouden dood.

[p. 341]

III.
Hij die lacht....

Hij die lacht blijft uitgestooten
Uit den reidans om de jeugd,
Die, als bloemenslingers, sloten
Ongerepte vreugde aan vreugd.

Hij die lacht zal niet betreden
Drempel van den schemerzaal,
Waar de liefde haar gebeden
Zingt in zielsvertrouwde taal.

Hij die lacht zal eenzaam zwerven
In dit wolk-verdonkerd land
En voor immer moeten derven
Troost uit droefheids koele hand.

Hij die lacht zal niet het kind zijn
In het huis van vrede en rust; -
Dolend slechts door haar bemind zijn
Die den dood gelaten kust....