Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Jaargang 19

[p. 406]

Ouderdom
door
A. Roland Holst.

't Zijn stille dagen waarin 't leven schijnt

Langzaam voorbijgaan van vermoeide menschen,

In doffe oogen doodgeleefde wenschen

Naar 't groote dat sinds 't ging hen niet meer pijnt.

Zij gaan langs mij en weten niet mijn vrees

Dat wat de wereld in hun oogen bracht

Ook mijn zal worden - en zij denken zacht:

‘Wel waar is hij die de berusting prees.’

Dan is 't mij of bij iedere gestalt

De jeugd door 't leven hem ontnomen gaat,

Een altijd jong maar diep bedroefd gelaat -

Ziend hoe waar hij eens heerschte 't nu vervalt.

Want jeugd voelt verder dan ervaring ziet,

En als, gebannen door de late jaren,

Hij gaat als schim bij 't wereldsche ervaren,

Gaat naast den mensch een machteloos verdriet.