Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 349]

Sinterklaas
door Lou Spetter

Zoetjes gaan de paardevoetjes,
Trippel trappel trippel trap.

JA, zoo stelde je 't je voor. Zoo hoorde je 't ook, nadat je je schoentje had klaargezet voor de gastvrije, breede schoorsteenpoort. Gister was hij niet geweest; 't hooi had er nog gelegen en 't bakje water had er ook nog net zoo gestaan. Maar vannacht zou hij misschien wel komen. Met je oogen dicht zag je hem: recht op z'n witte paard, hoog op de scherpe nok van 't dak; groot steekt hij af tegen de donkere lucht vol sterren en z'n gouden staf glanst mat in den maneschijn. En hoe zeker en licht loopt Piet over de daken en kijkt scherp door iederen schoorsteen. Hij ziet het hooi en het water. Zou 't paard nu naar beneden komen? Nee, natuurlijk niet! 't Kan toch niet door den schoorsteen, zoo'n groot beest! En Sinterklaas dan! Door dien roetigen schoorsteen! Maar Zwarte Piet, die kan alles. Hoe vlug heeft hij 't voer voor Schimmeltje gehaald. En pepernoten liet hij in 't schoentje achter.

Sliep je later wel ooit zoo zalig in, als toen je nog luisterde naar de paardevoetjes?

Maar als je stout was geweest, dan lag er wel eens een roe bij je schoentje. En geen lekkers. Dan schrok je toch wel erg. Hij had het dus toch gehoord, dien keer toen je niet naar bed wou. En laatst, toen je je zusje sloeg! O, o! en nu lag er een roe. Je had er nog wel niet mee gehad, maar daar dacht je eigenlijk heelemaal niet aan. Want een heusch pak slaag was toch nog niets, vergeleken bij de gewaarwording van alleen maar het 's morgens vinden van de roe. Je had toch nog gehoopt.... En daar stond je nu voor de ijzeren wet van ‘de straf volgt op de zonde’. Je werd bang. Want erge stoute kinderen stopt Zwarte Piet in den zak, als 't eenmaal 5 December is. Met je hoofd naar beneden en je beenen naar boven, zooals 't in de prentenboeken staat. En dan zou je mee moeten naar Spanje, heelemaal alleen, ver van vader en moeder. Maar in je hart geloofde je toch niet, dat dàt gebeuren zou. Piet zou 't wel graag doen, maar Sinterklaas is zoo goed. Zoo heel verschrikkelijk stout wàs je toch niet. Zooals b.v. die jongen uit de hoogste klas, die tegen den meester vloekte. Sinterklaas zou 't niet willen hebben; alleen - misschien - dat je niets kreeg. Maar dan zou je beloven, dat je heusch het volgend jaar erg je

[p. 350]

best zou doen om zoet te zijn. En wie weet - misschien kreeg je dan toch nog wat. En anders - dan toch 't volgende jaar.

Waar later vond je een vaster vertrouwen dan in de goedheid, de vergiffenis en de rechtvaardigheid van Sinterklaas?

En hoe je 's morgens het schoollokaal vond, met op ieders lessenaar een suikerbeestje en een brief, geprikt tegen 't bord, een brief met vijf groote, rooie lakken. Hoe stil was 't, toen de juffrouw met haar mesje hem langzaam en voorzichtig open sneed. En hoe wist Sinterklaas nu toch weer, dat Wim altijd vlekken maakte en dat Jansje zoo dikwijls praatte op de gang. In de gang was toch geen schoorsteen! En geen luchtkoker ook om doorheen te kijken. Je begreep het niet, maar Sinterklaas wist altijd alles, alles! Al deed je iets ook nog zoo stilletjes, hij zag het. En als hij het niet zag, dan zag Zwarte Piet het toch. Je begreep het niet, maar het was zoo.

Als je dat nog eens terug kon vinden, dat gelukkige geloof, dat zonder voorbehoud alles aanneemt, onvoorwaardelijk, ook het wonderbaarlijkste en het ongeloofelijkste.

En o, dat onvergetelijke oogenblik, toen je, uit de zijstraat komend, hem plotseling voor je zag in levenden lijve. Hoog en recht zat hij op z'n mooien schimmel, de krul van z'n staf nog rijzend boven hem uit. Z'n witte haren wuifden zachtjes in den wind en wijd gespreid omgaf hem z'n roode mantel. Niets boos keek hij; heelemaal niet, hoor. Vriendelijk groette z'n witte hand en z'n eerwaardig hoofd neeg links en rechts. Vooruit reed een rijtuig met mannen, die koperen instrumenten hadden. En ineens begonnen ze te blazen: ‘Zie ginds komt de stoomboot’. Je had eigenlijk wel graag mee willen zingen met de groote jongens, die dadelijk invielen, maar er was een brok in je keel en je kon niet goed en liet het zingen maar aan de anderen over.

En je zag Zwarte Piet, die gekleurde papiertjes uitdeelde en, nee maar, zóó'n groote veer op z'n baret had.

Maar Piet en de muzikanten en de vele kijkende kinderen zag je toch eigenlijk maar half, want je kon je oogen niet afhouden van Sinterklaas zelf, zachtkens deinend op den paarderug. Hij reed maar langzaam, makkelijk kon je hem bijhouden. Op een afstand liep je mee en keek, keek. Maar je werd getrokken, al dichter en dichter bij. Andere kinderen deden 't toch ook. Je was nu zoo dichtbij, dat je de steken kon zien van den mantelzoom en daar, heel even - had je 't fluweel beroerd. Het kleed van Sinterklaas, je had het aangeraakt. Hoe zacht voelde het aan. Weer ging je hand er heen en nu legde je ze vrijer,

[p. 351]

voluit op den rooden mantel; je streelde er langs en voelde de warmte van het paardelijf er onder. Je klopte zachtjes, dat het paard je voelen zou, maar zoo'n groot beest voelt niet je schuchtere liefkoozing. 't Is geen poes! Flinker maar! Als de melkboer met z'n paardje vrijde, kon je de klappen hooren op z'n flanken. Toe maar, flink maar. Sinterklaas ziet je uit de hoogte; hij vindt het goed en laat z'n paard even stilstaan. Nu durfde je wel flink te kloppen tegen 't warme paardelijf, haast onzichtbaar onder den wijd gespreiden mantel. Je zag het andere kinderen ook doen en je kreeg zooveel moed, dat je recht voor z'n kop ging staan, recht voor z'n groote, zachte oogen. En je streelde en beklopte z'n groote, breede borst. Daar voelt hij 't beter. Als je er bij had gekund had je ook wel willen aaien over z'n fier gebogen nek, zooals de groote jongens en over z'n ponny en z'n voorhoofd. Schimmeltje, die at van je eigen hooi, die dronk van je eigen water; Schimmel, die loopen kon over de scherpe dakennokken; het sterkste, het mooiste, het liefste paard. Hoe je hem streelde, hoe je hem aaide, 't lieve paard van Sinterklaas.

Waar in de grootemenschenwereld is er een warmte, is er een eenheid als in het schuchtere kinderhandje, streelend over Schimmel's lijf?

En als hij dan kwam, werkelijk kwam, langzaam schrijdend naar den leunstoel, dien je zelf had klaargezet.... Hoe zwaar en statig plooit z'n kleed; z'n wijde mantel sleept hem na. Je moest maar aldoor naar hem kijken, naar z'n langen baard, z'n witte krullen. Dit was het oogenblik, waarnaar je al dien tijd verlangd had. En als hij dan zat, in vaders leunstoel, en met z'n lieve, ouwe bromstem om een liedje vroeg, dan zong je voor hem je mooiste St. Nicolaasversjes en het was echt niet van bangheid, dat je stem een beetje beefde. En dan kreeg je toch nog meer dan je had durven hopen.

Ja, hij wíst het wel, van toen je stout was, maar hij wist ook van toen je lief was en daarom was hij toch niet boos.

En of je nu toch heusch je best wou doen om niet altijd alles te vergeten en of je nooit weer brutaal zou zijn, zooals toen, je weet wel....

Och, hoe graag en hoe overtuigd beloofde je het hem.

‘Nee Sinterklaas, ik zal het nooit weer doen, echt niet.’ Hoe heilig nam je je voor, om hem toch nooit weer verdriet te doen en hoe goedig en onuitputtelijk was z'n vertrouwen in je kinderbeloften, telkens weer.

En dan gaf de zak z'n geheimen prijs en alles was even mooi en heerlijk. Want niets kon halen bij wat je ontving uit St. Nicolaas' eigen handen. 't Was niet alleen dat je de pop zoo mooi vond en dat je zoo dolveel van borstplaat hield, maar om alles lag een glans, die er niet lag om het speelgoed, dat je soms

[p. 352]

van tantes kreeg, of wanneer je jarig was. Want het daalde als het manna uit je klaren kinderhemel.

O, Sinterklaas, God van de kinderen, vol van liefde, vol van rechtvaardigheid, vol van vergiffenis! Waarom rijkt je macht niet verder dan de grenzen van kinderland? Waarom weet je niet de wenschen, waarom vul je niet de handen van ons grooten, van ons armen?

Sinterklaas, o Sinterklaas! We hebben je zoo noodig, allemaal; wij grooten, wij ook.

30 November 1924.