Droom en Daad. Jaargang 4

[p. 21]

Frances Hodgson Burnett
Het land van de Blauwe Bloem
vertaling van Elisabeth Kalff

I

HET Land van de Blauwe Bloem werd bij dien naam niet genoemd, dan na den tijd, dat de slanke, sterke en schoone Koning Amor van zijn burcht op de bergrots daalde en begon te regeeren.

Voor dien tijd werd het 't Land van Koning Rood-van-Moord genoemd en daar de eerste koning Rood-van-Moord een trotsch en wreed koning was geweest, scheen dit wel een naargeestige naam.

Enkele weken voór Amor geboren werd, was zijn zwakke, zelfzuchtige kindvader gedood op de jacht en zijn blonde moeder met de heldere oogen was gestorven, toen hij pas enkele uren oud was. Maar vroeg in dien morgen zond zij om haar eerwaardigen vriend en meester, waarvan men zeide, dat hij de oudste en wijste man op de wereld was en die lang geleden gevlucht was naar een spelonk in de bergen, opdat hij niets meer zou zien van den hongersnood en wanorde en haat in het land, dat beneden zich spreidde over de vlakten. Hij was een allermerkwaardigst oud man, haast een reus van afmeting en met groote blauwe oogen als het water der diep-zee. Zij oók waren helder, zooals die der blonde koningin. Zij schenen alles te zien en in hun diepten geen enkele gedachte te bewaren, die niet schoon was of groot.

Het volk was wat bang voor hem, als zij hem gaan zagen, koninklijk schrijdende door hunne straten. Zij hadden geen anderen naam voor hem, dan Oud-van-Jaren.

De lieflijke koningin sloeg wèg het geborduurde dek van haar goud en ivoren ledikant en wees hem het teere kindje, slapende aan haar zijde.

‘Hij werd koning geboren,’ zeide zij, ‘niemand dan gij kan hem helpen.’ Oud-van-Jaren keek op hem neer.

‘Hij is lang en sterk. Er zal een groot koning uit hem groeien,’ zeide hij, ‘geef hem mij.’

De koningin hief het kleine, pas geboren kind in haar armen op.

‘Neem hem vlug mee, voór hij het volk hoort twisten aan de paleispoorten,’ zeide zij, ‘neem hem mee naar den burcht op den bergtop. Houd hem daar,

[p. 22]

tot hij oud genoeg is, om naar beneden te komen en koning te zijn. Als de zon zinkt achter de wolken, zal ik sterven, maar als hij bij u is, zal hij leeren, wat koningen moeten weten.’

Oud-van-Jaren nam het kind, wikkelde het in zijn lang grijs kleed en schreed koninklijk door de paleispoorten, door de afschuwlijke stad en wijd over de velden naar den berg.

Toen hij de steilten begon te beklimmen, ging de zon onder en wierp een goud-roze waas over de zware rotsen en de wilde bloemen en struiken die 't allenkant groeiden, zoodat het leek, als of er geen pad te vinden zou zijn.

Maar Oud-van-Jaren wist zijn weg op de wereld overal zonder pad om hem te leiden. Hij steeg en steeg en kleine koning Amor sliep vast in de plooien van zijn grijs kleed.

Ten laatste bereikte hij den top en zijn weg banend door een dichte boschplek van dooreengekronkelden wingerd, ál over-sterd met bleeken, zoet doorgeurden bloesem stond hij en keek naar den burcht, die op den uitersten top was gebouwd en uitzag over den bergkam naar de zee en de lucht en de spreidende vlakten beneden.

De hemel was donkerblauw nu, en verlicht door myriaden van sterren en alles was zóo stil, dat de wereld duizend mijlen wegscheen en afzichtelijkheid en smerigheid en menschen die twistten, dingen schenen, die niet waar waren. Een milde, koele wind woei om hen, toen Oud-van-Jaren koning Amor uit de plooien van zijn grijs kleed nam en hem op het tapijt van doorgeurd mos legde.

‘De sterren zijn zeer nabij,’ zeide hij, ‘Ontwaak jonge koning, en zie, hoe nabij zij zijn en weet, dat zij uw broeders zijn. Uw broeder de wind brengt u de fluistering van uw broeders de boomen. Gij zijt tehuis.’

Toen opende koning Amor zijn oogen en toen hij de sterren zag in het donkere blauw boven hem, glimlachte hij en hoewel hij nog niet een heelen dag oud was, sloeg hij zijn klein handje uit en het beroerde zijn voorhoofd.

‘Als een koning en krijgsman groet hij hen,’ zeide Oud-van-Jaren, ‘schoon hij niet weet, dat hij dit deed.’

De burcht was geweldig en prachtig, hoewel hij een honderd jaren verlaten gestaan had. Drie geslachten lang hadden de koninklijke eigenaars er niets om gegeven, de wereld van hooge plaatsen af te beschouwen.

Zij wisten niets van de wind en de boomen en de sterren, zij leefden in de vlakten in hun steden en jaagden en zwelgden en hieven zware belastingen van hun jammerlijk volk. En de burcht had eenzaam zijn zomers en winters

[p. 23]

doorleefd. Hij had kanteelen en torens, die helder tegen de lucht afstaken en er was een groote feestzaal en vertrekken voor honderden gasten en kamers voor wel duizend krijgslieden en de binnenhof was groot genoeg om er een tournooi te houden. Temidden van deze uitgestrektheid en pracht leefde kleine koning Amor alleen, uitgezonderd het gezelschap van Oud-van-Jaren en een bediende zoo oud als hij.

Maar zij wisten een geheim dat hen jong had gehouden, de jaren, die zij doorgegaan waren, ten spijt.

Zij wisten, dat zij broeders van alles op de wereld waren en dat de man, die nooit een booze of slechte gedachte kent, nooit een vijand heeft.

Zij waren sterk en oprecht en wijs en het ruwste schepsel stond stil om hen te groeten, als het voorbij ging en zij begrepen zijn spraak als het sprak.

Omdat zij geen donkere gedachten in hun ziel hadden, kenden zij geen vrees, en omdat zij geen vrees kenden, kenden de ruwe schepsels die niet en de taal van de een tot den ander was klaar.

Elken morgen gingen zij bij 't morgenkrieken uit op de kanteelen om de heerlijke zon langzaam uit de purperen zee te zien rijzen. Een van de allereerste dingen, die het koningskind Amor zich van zijn leven herinnerde - en hij herinnerde het zich altijd - was een dageraad, dat Oud-van-Jaren hem zacht wekte en hem in zijn lang grijs kleed wikkelend, de steenen wenteltrap opdroeg, tot zij ten laatste op den top van den machtigen burcht traden, die aan het kleine wezentje zoó hoog scheen, alsof vlakbij de wonderbare hemel zelf lag.

‘De zon zal opgaan en de wereld wekken,’ zeide Oud-van-Jaren. ‘Jonge koning, aanschouw dit wonder.’

Amor lichtte zijn hoofdje op en keek. Hij was maar net oud genoeg, om te beginnen de dingen te vatten, maar hij hield van Oud-van-Jaren en al wat die zeide of deed.

Ver beneden de bergrots lag de zee. 's Nachts als zij sliep, zag zij donkerblauw of violet maar nu verliep zij langzaam van kleur. Ook de hemel veranderde - werd bleeker en bleeker - daarna zwak glanzend, zoo ook de zee; toen schoof een licht blozen over water en land en al de kleine, drijvende wolkjes werden rozerood.

Koning Amor glimlachte wijl er vogelstemmen in boomen en struiken waren te hooren en er iets goudachtig schitterends aan den einder uit den oceaan rees en vonkend licht danste op de golven. Het rees hooger en hooger en werd zoo verblindend en wondermooi, dat hij zijn handje met een kreet van vreugde

[p. 24]

uitstak. Het volgend oogenblik schrok hij terug omdat er naast hem een luid suizen en slaan van machtige vleugels opsteeg, terwijl er een groote vogel uit een kloof dichtbij vloog en hoog in de stralende morgenhemelen zich hief. ‘Dat is de adelaar, die onze nabuur is,’ zeide Oud-van-Jaren. Hij is ontwaakt en gegaan om zijn groetenis te brengen aan de zon.’ En toen de kleine koning verrukt rechtop zat, zag hij, dat uit de verblindende schittering aan het eind van de wereld een bol naar voren sprong van levend goud en vuur en zelfs hij wist toen, dat de zon was opgegaan.

‘Bij elk dage-gloren springt zij zoo naar voren’, zeide Oud-van-Jaren, ‘laten wij er samen naar kijken en ik zal je er verhalen van doen.’

Zoo zaten zij dus neer bij de kanteelen en de verhalen werden verteld. Het waren verhalen van de kleine graankorrels in de donkere aarde verborgen, wachtend op de gouden hitte van de zon om hen in te doen gaan tot het leven, totdat zij de bebouwde landen dekten met wuivend graan waarvan het brood voor de wereld gemaakt werd; het waren verhalen van de zaadjes van blanke bloemen, gekoesterd en gerijpt tot zij uitbraken in geurende bloesems; het waren verhalen van de boomwortels en het rijke sap dat opgezogen werd door de warmte, tot groote takken en dik loof in den zomerlucht wuifden; het waren verhalen van mannen, vrouwen en kinderen die met lichten stap liepen, blijde om het goud der zon. ‘Elken dag verwarmt zij, elken dag doet zij opkomen, elken dag doet zij rijpen en brengt leven. En er zijn velen die het wonder daarvan vergeten. Hef hoog uw hoofd als gij loopt, jonge koning en zie dikwijls opwaarts. Vergeet nooit de zon.’

Elken dageraad gingen zij op en zagen tesamen de glorie van den dag; en den eersten maal, dat de lucht zwaar was van grijze wolken, en de zon niet naar voren snelde van achter den wereldzoom, vertelde Oud-van-Jaren iets anders.

‘Het brandend goud is achter het dreigend grauw en paars. De wolken gaan zwaar van zacht regenwater. Als zij breken, zullen zij het laten vallen in stortbuien of prachtige stormen en de dorstige aarde zal het opdrinken en het zaad en de wortels en de wereld zullen blijde en rijk zijn aan nieuw leven.

De bronnen zullen opborrelen als kristal en de beeken zullen babbelend ruischen door het woudgroen. De drinkplaatsen voor het vee zullen vol en helder zijn en mannen en vrouwen zullen zich uitgerust en afgekoeld gevoelen. Hef hoog uw hoofd als ge loopt, jonge koning en zie dikwijls opwaarts. Vergeet nooit de wolken.’

Zoo leerde koning Amor, elken dag hoorend van deze dingen, de beteekenis

[p. 25]

van zon en wolken beide en hij had ze lief en voelde zich broeder van beiden. De eerste maal, dat hij zich herinnerde een storm te hebben gezien, was, toen Oud-van-Jaren hem weer meenam naar de kanteelen en zij samen keken hoe de donkere wolken hun watervloeden uitgoten, terwijl hun purper werd opgescheurd door de verblindende lansen van den bliksem; en de donder rolde en kraakte en scheen dingen te splijten, die geen menschelijk oog kon zien; en de wind brulde rondom den burcht op de bergrots en geeselde de torens en slingerde de takken van de geweldigste boomen heen en weer en joeg den regen in gutsen over het land; - en koning Amor stond rechtop en sterk als een klein soldaat, hoewel hij zich afvroeg, waar de vogeltjes waren en of de adelaar op zijn nest zou zijn.

Door al het tumult heen stond Oud-van-Jaren stil. Hij leek rijziger dan ooit in zijn lang grijs kleed en zijn vreemde oogen waren diep als de zee.

Ten laatste zij hij op langzamen, kalmen toon: ‘Dit is de stem van de macht, die de menschen niet kennen. Geen mensch heeft haar nog geheel begrepen - hoewel ze schijnt te spreken. Luister er naar. Laat stil staan uw ziel. Luister, jonge koning. Hef hoog uw hoofd als ge loopt en zie dikwijls opwaarts. Vergeet nooit den storm.’

Zoo leerde de koning den storm liefhebben en er éen mee zijn, geen vrees kennend. Maar misschien - allicht was het, omdat hij op het geurig mos neergelegd was en zonder het te weten, hen had gegroet in zijn eersten levensnacht - voelde hij zich het dichtst staan bij en hield hij het meeste van zijn broeders de sterren.

Elken lichten nacht van zijn eerste levensjaren droeg Oud-van Jaren den koning naar de kanteelen en liet hem in slaap vallen onder de fonkelende myriaden.

Maar eerst placht hij rond te wandelen, en hem in zijn armen te dragen of met hem neer te zitten in schoon zwijgen, soms hem wonderen verhalend met lage stem, soms geen woord uitend, alleen kalm in het hooge gewelf boven hen schouwend, alsof de sterren spraken tot hem en hem van volmaakten vrede vertelden.

‘Als een mensch lang naar hen kijkt,’ zeide hij, ‘wordt hij kalm en vergeet de kleine dingen. Zij beantwoorden zijn vragen en toonen hem dat zijn wereld er slechts éen is van millioenen werelden. Laat stil staan uw ziel en zie dikwijls opwaarts en ge zult hun taal verstaan. Vergeet nooit de sterren.’

(Wordt vervolgd)