Droom en Daad. Jaargang 3

[p. 18]

Mops, het jongetje en ik
door Lode Zielens

IK heb vanmorgen iets liefs en goeds gezien, - iets dat me wèl aandeed en een schoone verheugenis gaf, - het leven is zoo hard tegenwoordig, de menschen doen zoo ruw tegen elkaar, - en dit zachte, dat ik zag van een eenvoudig straatjongetje en een filosofisch straathondje, ontroerde me zóo dat.... mag ik het u vertellen?

Het was koud vanmorgen, ofschoon de zomer het lenteloover van boomen tot dat zware groen rijpte waarmede ze nu pralen, in dit seizoen.... Gisteren had het den heelen langen dag door geregend, almaardoor geregend, - ge weet hoe triestig dat is, - en vanmorgen was de lucht prachtig bewogen door forschen, frisschen wind. De witte en grauwe vormlooze en toch vormrijke wolken zeilden daarin.

En heel op zijn gemakje kwam het hondje daar aangetrippeld en hield voor mij stil. Een doodgewone straathond was 't: een die naar alle namen zou luisteren! Hij had een grijs-wit vel, en daarop rosten bruine plekken. Zijn snuit was zwart, pekzwart, - wat ik u zeg! - en zijn oogen - ge zoudt zeggen de oogen van een mensch - keken me zeer triestig aan, met blikken van vandaag-nog-niks-tusschen-mijn-tanden-gehad....

Hij heette Mops. Ongetwijfeld.

Ik zou Mops zeer zeker voorbijgeloopen zijn, - er zijn zooveel honden op de wereld, - maar de oogen, die bruine oogen tuurden me zoo zielig aan, er was zooveel kalme gelatenheid in, dat ik staan bleef en.... ‘Dag Mops’ zei. 't Hondje bewoog reizekens met sierlijken krul zijn vossen-panache en.... glimlachte tusschen de tanden om mijn week hart, dat zoo verteederd werd door een straathond.

Mops was een filosoof. Een die 't leven nam zooals het kwam, - ik had dat al dadelijk in de gaten.... Maar Mops was oud: op zijn zwarten, spitsen reinaart-snoet zaagt ge witte stekels groeien en 't was dàt wat me teeder maakte; ik wist het nu wel....

Maar, wat kon ik voor hem doen? Ik, met m'n ontroerend hart? Mops had het blijkbaar koud. 't Was àl te frisch, zelfs voor een straathond, en Mops rilde op zijn pikkels....

Maar gelukkig, er was dan toch nog de zon....

[p. 19]

Een bussel licht viel naar beneden en op een houten kelderval kwam een plak zonnelicht getuimeld - een weidetje boterbloemen....

Mops zag het wel.

Hij keek me nog even aan en ging in dat zonnegelicht knusjes zitten, dat lodderig straathondje!

En ja, ge zaagt het hem aan, dat het hem deugd deed, 't lekker zongetoover, en wat een kostelijk plezier was hem dat niet, nu de warmte streelend over z'n schraal lijveken gleed? Even - of beeldde ik me dat maar in? - was er een vonk in zijn oogen geschoten. Maar dan stonden ze weer vol berusting, vol onverschilligheid.... Mops zette zich dan op zijn hukken, rolde zijn prachtigen, aristokratischen staart tusschen de beenen, plantte de voorste pooten dieper het plankiertje in en hield het hoofd rechtop. Ge zoudt zeggen: de leeuw van Waterloo, maar.... minder heldhaftig....

En toen gebeurde het.

't Jongetje....

Van verre hoorde ik - wat boeide me toch aan die straatplek? - hem naderen. Fluitend een - 'k zal 't maar zeggen - ontuchtig straatliedeken, dat jammerlijk klonk in zijn kinderbek, want een kind was hij nog, - dat jongetje. Amper veertien, schat ik. Nauw van de school en al op de fabriek. 't Blauwe pak stond hem niet, daar was hij nog veel te jong voor. 't Zat hem trouwens te breed, en de vele lappen lieten denken, dat ook vader het al gedragen had.....

't Jongetje had een bussel ijzeren staven op den schouder, - een zwaren last, docht me, - maar hij floot er duchtig op los.... dat vuile liedje, en zoo oud was 't jongetje nog niet dat dit hem stond. En jammer was het bovendien voor de vele Vlaamsche liedjes die er zijn en die, naar ik meen, toch niet voor de meeuwen op de Schelde gedicht werden....

En toen gebeurde het....

't Jongetje zag Mops, den slapenden leeuw, daar zitten. 't Fluiten hield op en een breede lach spoot open, - een lach met een blij en en, gelukkig nog, kinderlijken klank.

- Ha, Spietom! groette 't jongetje en bleef staan. Blééf staan, lei de staven neer en knielde bij Mops.

- Ha, Spietom, bonjour, zenne.... Ge knikt gelak? Kende gij mij misscheinst? Ge zet toch niet van man kantje - ik ben van den Seefhoek en 'k ken d'r heust al d'honden. Mor da's niks, Spietommeke, me manneke.... zal ik a efkes strielen, sloeberken? Ge doe gelak e' oegen toe? Heddet zoo geere?....

[p. 20]

En met teere, voorzichtige hand vingerde 't jongetje over 't mager rugje van.... Spietom of Mops.... en de kapoen likte met zijn tong en hield zijn oogen geloken.

- Ha, deugniet, g'het misschienst oek hoenger? Ziede ze botsen?

En wat deed nu 't jongetje?

Hij haalde uit een verfrommelde gazet een boterham, brokkelde die in stukken en gaf Spietom den kost.... 't Werd een festijn voor Spietom. Hij smulde, gulzig weg, hapte met heelder klompen, zwolg die zonder knauwen door de keel en hapte opnieuw, slikte, hapte....

- Boterhammen mêe kees, zeg fijne, ge snijdt ze nogal, he? Smokt het?

Ja 't smaakte. Mops werkte vluggelings naar binnen, en als hij klaar was, keek hij vragend 't jongetje aan. Die kraaide als een haan die den eersten schoonen dag van 't jaar inkokorikoot.

Maar schoone liekens duren niet lang en de boterham was veel te gauw op en verslonden. En wat deed het jongetje dan nog? De zon speelde pieperkenduik. Zij was achter een wolk gaan staan en de wind blies kilte in de straten.

Mops - of Spietom - bibberde. En toen 't jongetje dat zag, dan haalde hij een sportgazet uit zijn zak, plooide die open en legde ze, als een moeder die haar kind onder de lakens stopt, over 't smalle lijfje van Spietom, die liet begaan en gelukkig scheen onder die liefkoozing.

't Jongetje lachte.... 't Was een kostelijk gezicht ook, Spietom daar te zien liggen onder.... een deken.

- Seg, salut, zenne Spietom! 'k Moet gon weirken....

En dan plakte 't jongetje nog een natten kus op den zwarten, grijsgestoppelden snoet van Spietom, sjorde dan verder zijn zwaren bussel staven.

Als hij een eindeke gegaan had, wendde hij zich nog eens om, riep ‘Dag Spietom’ en ging dan verder.

Spietom bleef gezapig liggen. Was hij verheugd? Had hij de waardeering en de kameraadschappelijkheid gevoeld van 't jongetje, dat hij zich zoo laten sollen had?

Spietom hield zijn oogen toe, sliep - en de zon was weergekomen en fleurde alles weer op.

Heel van ver kon ik nog 't fluiten van 't jongetje hooren - een gemeen straatliedeken was het dat hij floot. Maar ik wist dat daar een heerlijk, ongerept zieltje ging, - een jongetje met een hart van goud....

Antwerpen