Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 347]

Boekbespreking
door C.M.v.H-G.

Kinderstemmen, door Mien Labberton (W. de Haan, Utrecht).

Verzen, door Henriëtte Baart de la Faille-Wichers Hoeth (van Loghem Slaterus en Visser, Arnhem).

Het nieuwe Getijde, religieuze verzen door D.A. Vorster (De Tijdstroom, Rotterdam).

‘Kinderstemmen’ is een bundel van tien verhalen over kinderen, verhalen, die, vrees ik, wat te snel gebundeld zijn; het geheel maakt den indruk van rijp en groen dooreen en dat is jammer, want nu komen de rijpe verhalen wat in het gedrang; in ‘de Oudste’ komt het me voor, dat de schrijfster ver boven haar macht gegrepen heeft, zoodat een stuk jongensleven, dat een geweldige tragiek besloten houdt, niet meer geworden is dan tot een sentimenteel verhaaltje. ‘Stiefmoeder’, ook een verhaal over een jongen, die met het leven overhoopligt, is veel beter van compositie en heel goed is het gevoel van den jongen, die de stiefmoeder niet duldt op de plaats van zijn eigen moeder, zich langen tijd stroef verzet voor hij zich overgeeft aan haar lieve moederlijkheid, die zij hem toch nooit opdringt; want omdat ze een zuiver-voelende vrouw is, weet ze, dat ze juist met ‘lief doen’ hem meer kwetsen dan winnen zou. En dat is, wat hem - eerst onbewust nog - nader tot haar brengt, zelfs in z'n eerste botte verzet, als hij zijns ondanks peinst: ‘Hij had haar eigenlijk wel aardig gevonden. Zij praatte gezellig, opgewekt en gewoon. Gelukkig heelemaal niet “lief”. Hij bedacht, dat als zij maar een logée of een tante was, dat hij het dan eigenlijk wel prettig zou vinden, dat zij bij hen kwam. Maar nu - nu was het heel iets anders. Nu kwam zij op Moeders plaats.’

Het beste verhaal is ‘De Kleinzoon’, dat gaat ver boven de anderen uit, ook de stijl is hier strakker en beter verzorgd. En het is jammer, dat op dit verhaal, waarop blijkbaar ‘gewerkt’ is - en wat bereikt de schrijfster dan veel! - een schetsje kan volgen als ‘Inkoopen doen’ dat maar voor 't vaderland weg geschreven lijkt. Als ik in ‘De Kleinzoon’, ('t jongetje, dat uit Indië komt bij de oude, onbekende groot-ouders) lees, hoe die twee daar te zamen in deft sche-

[p. 348]

mer bijeen zitten: ‘Het was hun beiden lief, dit uurtje van vertrouwde intimiteit, waarin al de bekende voorwerpen in de kamer en de boomen langs den weg en de enkele huisjes aan den overkant al meer en meer wegdoezelden in het vervagende licht; dit uurtje, waarin ze, zonder spreken haast, elkander heel nabij waren, waarin hun gedachten - ach, zoo gaarne - teruggleden naar denzelfden voorbijen tijd en speelden met dezelfde herinneringen’ dan moest iemand, die zoo schrijven kan, zich toch niet tevreden stellen met al die stuntelige zinnetjes: O, ja, o, nee.... o, Moes. O, heerlijke onschuld, waarvan b.v. ‘Inkoopen doen’ wemelt of zooals het hier boven aangehaalde uit ‘Stiefmoeder’, waarin ze om een fijn-gevoelde gedachte uit te drukken een aaneenrijging van drie ‘dat-zinnetjes’ voldoende vindt. Dan kan Mien Labberton toch beter.

* * *

Het is met de meeste verzen zoo, dat zij ons pas langzamerhand lief worden en het hart van de meesten onzer is ook veel eerder uitgegaan naar de verhalen, naar het proza, dan naar de verzen. Maar ieder vers, dat ons greep, is wel een winst voor ons leven geweest en dit was de winst, dat wij zélf tot onze eigen verrassing de schoonheid van het vers ontdekten.

Ik geef u uit den bundel van Mevr. Baart de la Faille dus maar enkele regels:

Zag je de zon, die onderging,
Den nevel die om 't koren hing,
De takken, waarvan ieder blad
Zich in bleek licht verenkeld had?
Den blonden schijn om elken boom,
En d'avond als een vreemden droom?

en:

En dan, je telt
Zoo buiten de regendagen niet
Als in een stad. En ook, je ziet

Al 't eerste begin

Van ieder ding,

Dat schuchter weer gaat bloeien.

En uit Vorsters bundel - het boek, dat in den bevestigingstijd dikwijls als een goed herinneringsboek aan jonge menschen ten geschenke gegeven is, dit:
[Zie verder p. 349]