Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 344]

Het eerste werk
door Mr. Cecile Rothe

WAT is een eigen kamer toch een heerlijk ding, zoo'n eigen plekje, waarvan je telkens en telkens weer geniet omdat elk stukje ervan een geschiedenis voor je inhoudt, omdat je aan elk ding een dierbare herinnering weet, die niemand anders kent.

Als ik nu zoo in mijn prettige kamer zit met zijn fleurige doeken en kussens, zijn gezellige pullen, allemaal fijne dingen langzamerhand bij elkaar gekomen, dan denk ik weer even, hoe ik mijn kamertje begonnen ben, met een paar heel bescheiden Oud-Hollandsche meubeltjes, die er nog altijd prijken; dan denk ik weer even aan de verrukking waarmee ik die eerste stukken ging koopen met mijn eerst-verdiende geld en dan weet ik weer extra-zeker dat nooit iemand die meubels ziet, zooals ik ze zie.

Dat eerst-verdiende geld - wat staat me dat alles nog duidelijk voor. Ik had net een week mijn eindexamen Gym achter de rug, toen in onze badplaatscourant een advertentie verscheen waarin hulp werd gevraagd voor een tweede-klasser met herexamen Latijn. Natuurlijk met een vaart erop geschreven, en werkelijk dat lukte! Ik kreeg een bezoek-met-kaartje van de Papa, deed al mijn best behoorlijk juffrouw-achtig te doen en tenminste daarmee een goed begin te maken.

Zou 't lukken, wat voor soort jongen zou 't zijn, zou ik kans zien hem de dingen duidelijk uit te leggen, ik kreeg 't warm bij het idee! Maar 't viel mee, de jongen was pienter, had plezier in de les, vond wel dat hij met zoo'n jeugdige juffrouw best grapjes tusschendoor mocht maken, maar deed toch precies wat ik zei, wat me best meeviel! Ik vond 't buitengewoon goed als onze aandacht op een gegeven moment bij een van zijn salamanders, die zoo'n rare buiteling maakte, was, of bij zijn schildpad die tot mijn schrik, kalm onder de tafel wandelde, of als we plotseling verdiept waren in het laatste sportnieuws, als dan ook maar het volgende moment onvoorwaardelijk de belangstelling weer voor den onvolprezen Caesar of Latijnsche thema was.

De boy werkte hard de heele vacantie, en ik deed minstens even hard mijn best en het gevolg was dat hij aan het eind op peil gekomen was.

Nu kregen we nog de zakelijke bespreking met den Vader die wilde dat ik nu eindelijk toch het honorarium zou noemen; ik vond 't een ijselijk benauwend oogenblik, zei lukraak f 1.50 per les, dacht meteen ‘als hij 't in 's hemelsnaam

[p. 345]

maar niet veel te hoog vindt’. De vader trok een uiterst bedenkelijk gezicht, begon langzaam: ‘dat vind ik....’

Zie je, daar hadt je 't al, had ik nu toch maar f 1.- of f 0.75 of Joost mag weten wat, gezegd, maar niet dit!

‘Dat vind ik heel erg weinig.’

Sprakelooze verbazing van mijn kant.

‘Dat meen ik werkelijk. U heeft uw gansche vacantie ervoor gegeven; wilt u 't verder aan mij overlaten?’

En het gevolg van dat overlaten was dat de goeie man me bijna het dubbele overhandigde; ik wist gewoon niet hoe ik 't had! Ik voelde me zoo zeldzaam rijk met die som, met die eerste belooning van de weken van inspanning, dat eerste werkelijke werk, waarbij ik 't vaak zoo heel erg warm had gekregen, wanneer ik allerlei vreemdsoortige vragen te beantwoorden kreeg, maar waar ik me toch met zoo'n groot plezier en enthousiasme had doorgeslagen, zoodat ik direct wist: hiervoor moet ik iets blijvends koopen, iets wat me jaren later deze episode weer in de herinnering kan brengen.

En nog steeds, wanneer ik bij mijn tafeltje zit, vertelt het me van die eerste glorierijke poging en komen me weer allerlei grappige invallen in gedachten van dien bruinoogigen eersten leerling, en dat vertelt die kamer alleen aan mij!