Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 194]

Een wandeling
door P. Hens

IN den broeiwarmen zomermiddag liepen ze, langs den voet van den heuvel, de oude vrouw en het jonge meisje. Daar, waar de kamperfoelie alom met slingerarmen en kleine klauwtjes van gesloten bloemen, de helling afgedarteld komt, daar is het, dat achter de roodgetopte eikenstruiken, de eindelooze graanvelden golven.

Over het zandige slingerpad ging voorop de oude vrouw, de zwarte hooge gestalte, onder de lichtluwte van de witte parasol, die het wit van haar haar, gelig temperde.

Haar nobel gezicht was gegroefd en gerimpeld, de lijn van haar mond was streng geworden, de rechte neus scherper, maar hare oogen straalden klaar en met levenslust, en haar gang was jong en lenig. Want was het nu niet alom een heerlijke rijkdom van kleur en geur en een weelde van bloem en struik?

Het zachte groen van de haver, de wijdte van de gele tarwe-golving, ze vloeiden ineen onder de stralende glanzen van de zon. En het was of de korenvelden over de dalkom gespannen waren met een lauwe bocht, tusschen de twee heuvelingen in.

Als de warme vluchtige wind met een plotse deining er doorhenen liep, scheen het, of het graan zou opgenomen worden om weg te wapperen als een luchtig doek.

‘Kind,’ zeide de oude vrouw, zonder zich om te wenden, - ‘kind, wat is dat alles toch mooi, wat is dat heerlijk!’

Er kwam geen antwoord.

Achter haar liep het jonge meisje, wat moe, sjokkerig, het blonde hoofd, gebogen onder de felle hitte, die als vuur op haar neer viel.

Soms als er groote, bolle wolken, langs de opene zon schoven, bracht de vochtig-warme wind, de zwoele geuren van bloeiende linden en graan mede, geuren, die haar benauwden.

‘Kindje, zie eens die braambloesems!’

Geen antwoord.

‘O zie je dat mooie frisch-groene gras onder die struiken? Wat jong nog! Het bloeit -’!

Geen antwoord......

[p. 195]

Toen kwamen zij, bij het doel van hunne wandeling, het kerkhof. De oude vrouw liep recht onder de koele poort door, en de stille laantjes in, het jonge meisje volgde.

Er bloeiden rozen overal. De jonge loten aan de hooge donkere dennen tipten licht-blauwgroen. Het was of de boomen en struiken hier te saam gekomen waren en ongestoord welig voortleefden. De stilte was drukkend en heel zwaar onder het lage loof hing de broei-hitte. Het licht versomberde en door de lucht kwamen angstig-snel, rosse en loodgrijze wolken gevaren.

Heel langzaam liepen ze nu......

Ieder graf had zoo iets eigens.

In een rij, druk van marmeren graven, stond de oude vrouw bij een gedenkteeken even stil, zoodat het jonge meisje wat bij schuifelde.

‘Kijk,’ zeide ze toen - ‘is dat niet mooi!’

Het was een simpel houten kruis, en slechts een bos veldbloemen, klaprozen, korenbloemen, lang verdord reeds, hing er aan. En in rustig-rechte letters stond er ‘Moeder’, meer niet. Het was zoo ontroerend eenvoudig, maar toch zoo treffend, dat het meisje knikte. Zij gingen weer verder.

Bij het graf, dat zij bezoeken zouden, stonden zij stil.

De oude vrouw bleef rechtop staan voor het graf en het meisje liep naar een bank, maar moest nog even naar haar opgewekt lief gezicht kijken. Toen viel het haar weer op hoe drukkend en hoe donker het was. Het gras op de open plek, waar heel den dag, de zon blaakte, was geel geschroeid. Ze dacht aan de wijde korenlanden, aan de slingerende zandweg, die haar lang toegeschenen en waar ze zoo naar schaduw verlangde; waar ze bijna haar aanbod, de oude vrouw gezelschap te houden op deze wandeling, betreurd had.

En toch was die weg, waar leven en licht was overal, beter geweest dan hier. ‘Hé,’ zei ze met een zucht, terwijl ze opstond, wat is dat hier somber, in vergelijk met zooeven, en kijk toch dat gras 'ns, hoe verdord dat is!’

De oude vrouw keek om.

‘Och,’ zeide ze toen zacht, ‘zoo gaat het.’

En op den rythmisch gedragen toon van een psalm, een toon, die de strakke stilte niet verbrak, vervolgde ze, terwijl ze langzaam het pad weer insloeg: - ‘Denn alles Fleisch ist wie Gras, - und alle Herr-

[p. 196]

lichkeit des Menschen - wie des Grases Blumen. - Das Gras ist verdort - und die Blume abgefallen.’

Ze hield op, het meisje, dat haar volgde, had haar ingehaald, ze had het hoofd opgeheven en fluisterde: ‘Herr, lehre doch mich.’

En de oude vrouw met een verheffing van haar stem nam het over:

Herr, lehre doch mich......

Dass ein Ende mit mir haben muss

Und mein Leben ein Ziel hat;

Und ich davon muss......