Droom en Daad. Jaargang 2

[p. 158]

Bloeiende boomen
door A. Raven-Boelman
(Met teekeningen van Nans van Leeuwen)

HET was op een wintermorgen dat de boomen voor een kort oogenblik ontwaakten uit hun langen slaap. Hoe 't kwam, wisten ze niet. Was 't de groote stilte om hen heen die hen wekte? Of was 't het wonder, dat geschied was? Langzaam-aan werden ze uit hun droomen wakker, en in 't begin wisten ze niet goed of ze ontwaakt waren of nog droomden. Zoo stil was 't overal, en zoo vreemd wazig-wit, dat ze 't gevoel hadden



dat ze zich inspannen moesten om beter te zien. Misschien kwam 't ook wel door den nevel, die er nog hing, dat alles zoo onwerkelijk wit was. Maar zie, toen daar de zon doorbrak - daar schitterde en straalde alles van zuivere witheid! Tot zelfs de kleinste takjes waren wit, tot 't fijnste grashalmpje op den grond was wit.

Was de stilte van dien vroegen wintermorgen zóó intens, dat ze zich wit gespreid had over de aarde en schitterde in de zon?

[p. 159]

Stil en schitterend-wit was alles, stil en stralend-wit.

In spanning zagen de boomen rond zich. Zij voelden of dachten niets meer dan dat schoone: de witte aarde met den stralenden blauwen hemel erboven, en de diepe stilte rondom.

Zóó, met dat licht om zich, zijn ze weer ingeslapen. Dat beeld hebben ze meegenomen in hun droomen, en iets van de stralende schittering



bleef daar doorheen lichten, zoodat dat beeld van lichte schoonheid bleef leven in hen.

Het bleef in hen leven - en een groot intens verlangen groeide in hen, dat nog ééns, nog ééns te zien.

Steeds grooter werd dat verlangen, steeds heviger.

Hun sterke takken, die zich uitbreidden om het zonnelicht op te vangen, het zwol en het klopte daarin. En als de lentewind kwam, en voorzichtig langs ze streek, dan was 't, alsof dat pijn deed en den kwellenden drang naar buiten sterker maakte. Een vreemde pijn was 't, groeiend bij elke zachte lente-aanraking! En breeder strekten de takken zich uit, als wilden ze iets afdwingen van daarboven, van den blauwen hemel en de zon. En toen steeds machtiger werd die drijvende

[p. 160]

kracht daarbinnen - toen voelden ze 't als een verlichting bijna: er moèst iets losbreken!

En als 't dan lossprong... naar alle kanten...

Wat waren de boomen wit! Tot 't kleinste takje droeg zijn groote witte bloesems, die zich steeds wijder openden en 't gouden hartje bloot gaven aan de warme zon, onder de teedere aanraking van den lentewind - 't was één heerlijke bloeiende pracht!

En in hen steeg een jubel, dat ze die rijke schoonheid waarnaar ze verlangd hadden den heelen winter door, dragen mochten, in eigen wezen dragen. En de sterke takken strekten zich breeder uit, en droegen de reine bloesems omhoog, dat ze zich wijder, steeds witter openen mochten tegen den blauwen hemel, waar de gouden zon te stralen stond.