Droom en Daad. Jaargang 1

[p. 254]

Uitslag van den kussenswedstrijd
door L.H. Oort
(jury: B. Midderigh-Bokhorst, L.H. Oort en C. Proos-Berlage)

TOEN de jury ter beoordeeling van de kussens bijeenkwam in het gebouw der Wereldbibliotheek waar in een mooie lichte kamer op tafel, stoelen en lage boekenkasten de kleurige kussens lagen uitgestald, was haar eerste indruk een heel prettige. - Je kon dadelijk zien, daar was met ijver en liefde uitgedacht en uitgevoerd - er was goed werk geleverd. - Er waren ronde kussens en vierkante kussens - kussens voor een serre, voor een rustige heerenkamer, voor een licht jongemeisjes boudoir. Ook van die gezellige groote pouffe's om op te zitten vlak bij een knappend houtvuur - en een practisch reiskussen voor harde, derde klasbanken. Een heele verscheidenheid dus! - En toch moet ons iets van het hart. Het viel ons op dat zooveel van de jeugdige inzendsters toch eigenlijk niet begrepen hadden wat een kussen is. Het begrip ‘kussen’ is niet zoo heel eenvoudig. Het is een versiering voor je kamer, een kleurig of stemmig voorwerp dat je prettig aandoet op een stoel, een sofa of ergens op den grond. Maar het is tegelijk ook iets dat je moet kunnen gebruiken. En het was opmerkelijk dat veel meisjes aan dat laatste eigenlijk niet gedacht hadden. Ze hadden wel een versierd opgevuld voorwerp gemaakt maar geen kussen. Ik denk b.v. aan een groote zwarte pouffe - waarvan de versiering wat kleur betreft het ‘deed’ - en waarvan de compositie op zichzelf niet leelijk was en zeker origineel - een bloempot met zoo'n mooie matgroene vetplant erin. Deze was in relief uitgevoerd en als wandversiering misschien niet te verwerpen maar als kussen is zooiets niet te gebruiken omdat je nu eenmaal niet graag met je hoofd tegen een bloempot rust. En is een kussen met een spin in een web niet om dezelfde reden minder goed van oplossing. hoe mooi ook op zichzelf een spinneweb tegen een achtergrond van kleurige herfstbladeren voor een ‘vrije’ teekening is. -

Dit om te beginnen. - Nu het verslag van de jury. - Als je denkt dat het gemakkelijk werk is om zoo'n massa werkstukken te vergelijken en te beoordeelen, dan heb je je nooit goed in het werk van een jury ingedacht. Wat een verschillende hoedanigheden moeten er aan een eigen ontworpen handwerk niet worden onderscheiden. Daar is allereerst de compositie - het ontwerp als geheel. Dan techniek en uitvoering - kleur - en ten slotte originaliteit.

[p. 255]

Met dat laatste bedoel ik vooral of zoo'n ontwerp aandoet als een frissche eigen gedachte - niet als een doode herhaling van dikwijls gebruikte motieven en indeelingen. -

En nu zou ik wel graag iets over elk kussen willen zeggen, want aan alles was iets goeds op te merken. Maar je kunt niet alles bekronen en ik moet kort zijn. We hebben heel lang geaarzeld tusschen de twee beste kussens om uit te maken welke de eerste prijs verdiende. Ten slotte werd algemeen gevonden, dat het mooie zwarte kussen met de cirkelvulling van kleine kleurige veldbloemen, heel fijn in wol en zij uitgevoerd - het mooiste was. Het motto was ‘mille fleurs’ en bij opening van het briefje bleek dat het gemaakt was door Elly van Hille te Den Haag - oud 16 jaar. - die haar heerlijke eerste prijs - voor f 20 boeken uit de W.B. eerlijk verdient. Hartelijk geluk uit naam der jury met het mooie stuk werk - zoowel van gedachte als van uitvoering. Ik persoonlijk had die eerste en tweede prijs kussens zóó wel mee willen nemen! - De tweede prijs behaalde Juut van Wamelen uit Bussum. Ook 16 jaar oud. Motto ‘Heet van de naald’. Zij maakte haar kussen achthoekig en deelde het met rechte lijnen in vlakken in, die wat kleur en vorm betreft mooi en evenwichtig aandeden. Het was onberispelijk van uitvoering en verdient ten volle de tweede prijs - voor f 15 boeken uit de W.B.

De andere tweede prijzen werden niet toegekend.

Derde prijs kussens behooren aan:

I.	Tili Stiemens uit Gennep - oud 16 jaar - motto: ‘Voor Vader's kamer’, die een mooi geslaagd heerenkussen maakte - lila kleuren op een grijzen fond - een aardige rechtlijnige rand.
II.	M.E. Jansen uit A'dam - oud 14 jaar. Motto: ‘Op hoop van Zegen’ - een wollen kussen met wolversiering, - mooi van kleur.
III.	Zwaanhilde Casimir uit den Haag - oud 16 jaar - die een geweven kussen maakte, paars op grijs - dat hetzelfde motto droeg als het voorgaande.
IV.	To van Hille uit den Haag - oud 15 jaar - die onder het motto: ‘3e-klasse-Harde Banken’ zoo'n frisch practisch, aardig kussen verzon, dat je met alle derde klassen verzoend zou worden - (ik ga er zeker zoo een probeeren na te maken -) en...
V.	Jeanne ten Have uit A'dam - oud 20 jaar - die een heel eenvoudige goede lijnversiering vond voor een middenstuk van een rond haardkussen. Haar motto was ‘Haveke’. Alle meisjes van deze rubriek krijgen een ingebonden ‘Winterboek’ van de W.B.

[p. 256]

En dan zijn er ten slotte nog een paar eervolle vermeldingen.

Beeldig gewerkt waren: ‘Iederen dag een draadje’ van Jo Jonker en ‘Op hoop van Zegen’ van Rineke Goethart. Die twee jongste inzendsters van 12 en 13 jaar verdienen genoemd te worden.

‘Het resultaat van Droom en Daad’ van T. Koekebakker - een geschabloneerd kussen met een fuchsia motief - had veel goeds, evenals ‘de Aanhouder wint’ van Willy Kampf. Ik zou nog een heelen tijd over al die genoegelijke kussens kunnen vertellen, maar een beschrijving geeft toch niet den juisten indruk. Helaas kan er dezen keer niets van een tentoonstelling komen. Misschien een volgend jaar, als er voor den nieuwen wedstrijd, die zeker wordt uitgeschreven, nog grooter deelneming is. Wij hopen dan al de inzendsters van dezen eersten wedstrijd weer te ontmoeten, niet alleen de prijswinsters, maar ook de anderen. Want dàt moet ten slotte het resultaat van zoo'n wedstrijd zijn: niet dat je een prijs wint - hoewel dat op zichzelf natuurlijk heerlijk is, maar dat je weer met moed en liefde aan den gang gaat om meer mooie dingen te maken, beter dan de vorige.

‘A thing of beauty is a joy for ever’ is het bekende woord. En ik zou het in het Hollandsch zóó willen vertalen: ‘Een mooi ding is een vreugde voor altijd en voor ieder’. En niet het minst voor degene die het maakt.