Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 144

[p. 69]

Peter Holvoet-Hanssen
2 drijvende doodskisten

Voorpublicatie uit: Strombolicchio (reisverslag 1989-1998). Prometheus, Amsterdam, 1999.

Dochter van Erysichthon (1996)

Eerst de moraal: uit verkrampende angst komen de kwalijkste
dampen voort en als je schokken blijft verdringen, zal de veer
ooit springen want bloed stroomt waar het niet aarden kan

Lichtbrenger, de morgenster, geilde op haar hoektanden - ik
proefde haar droomarabesken die smaakten naar de zon alsof
haar leven net begon, mixte mythes tot een prozagedicht

De zee zoog haar mee en Drietand, alias Pan de mosselman of
de verschrikkelijke stinkvis die de muzen aan zijn zeelaars lapt
verwekte bij haar een daghengst met vleugels: een nachtmerrie
over haar vader die haar als slavin verkocht nadat hij - laatste
zekerheid opengepeuterd - in de ogen van de schrikbarende
Gorgo keek, vader die onverzadigbaar zijn ledematen opat

Zij dronk van haar heksenketel en sissend, met haar klauwen
in zijn hart van zout, schonk zij hem vergiffenis al was hij de
kamenier van haar lege oester, haar ‘schaamteloos scharnier’

Goed werd kwaad en kwaad deed goed, kleuren en geuren
stookten de duivel op tot zij trekkebekte, niet meer te stoppen
verrekte en ik zag dat de schicht van Medusa haar trof

[p. 70]

 

Spon een cocon in een ziekenwagen die de grond niet raakte

 

door een deltaland terwijl gezichten van gezicht verwisselden

 

tot aan de oever waar ik haar slappe wieken aan een koord

 

hing en kaarsen brandde, witte kaarsen, roze kaarsen, tot de

 

tranen strandden (hier waak ik als een hellehond op de mat

 

voor de hemelpoort want engelen bevliegen je aards bestaan

 

tot de vlam plots dooft, amoretto met stiletto)

 

 

 

Kom terug in de lagune van mijn armen, de mooiste

 

momenten blijven daar kronkelen als de slangen in je haar

[p. 71]

Nazaat van Cerberus (1998)

Strompelafdrukken aan de rand van een vulkaan als interludium.
Ik val in de krater, blijf haken in de tijd: hoe ik werd gefolterd
in een leerlooierij met een zweep van stierenlul, in zout geweekt.

Lange, benige vingers. De Blauwe Schorpioen - zijn drakennagels
klauwden in mijn schouder. Met de energie van mijn zenuwcrisis
stak hij een gloeilamp aan. Overal ogen. Wat een hondenweer.
De nacht werd dag, de dag werd nacht - droefenis ad infinitum.

‘Zelfs de rebellen hier zijn meelopers. En was je mond met zeep!
Ik kom uit je boek met de kaft van slangenleer, ontsnap als een
geest uit een fles als je mij openslaat. Ik vergrijp mij aan de ziel
van je gedicht. Verbrijzel de prozaïsche associaties. Zuiver u!’

Zijn dienaren gooiden mij voor dood in de vaart want ik was de
vervelende getuige. Mijn laarzen trokken mij omlaag, mijn hoofd
streefde wel naar mystiek maar vooral naar het oppervlak, mijn
handen zochten geen bloemlezing maar een steunpunt. 1, 2, 3, 4.

1, 2, 3, 4. Kwam ik boven had ik telkens 4 seconden, de kleinste
uitstulping kwam van pas. Een oud-strijder spookte in mijn oor.
‘Die ordonnans is tien jaar te laat gestorven. Ze hadden hem het
vel moeten afstropen en inwrijven met peper, zout en mosterd.’

00:00 en nog zag ik de bakens niet. Tot je op het einde van de
hondenwacht op de brug verscheen. Zonder barok, halfstok maar
uitgerekend in zonlicht wit. Volgspot, zeker in de onzekerheid.
‘Houdini, laat je niet kisten!’ Ik borrelde op - jij wreef mij droog.

Van toverstaf tot paraplu. Ik taxiede je naar huis als een vloeibare
glasblazer. Jij zag rotskonijnen en ik een pas ontdekte keivogel.