Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 692]

[Koen Peeters]

Koen Peeters

[p. 693]

Leuven - Korbeek
1 juni 1998

De volière

Cher copain Camille,

Vandaag wil ik je vertellen over het leven op kantoor. Om half negen 's ochtends wacht links op mijn bureau een bakje vol met in om over te brengen naar rechts, waar een bakje staat met uit. Brief voor brief. De dingen vervoeren, dat is ongeveer mijn beroep. Tussendoor krabbel ik wat namen en smeekbeden en marsbevelen op het papier dat - als ik het werk behoorlijk doe - niet direct terugkomt. Op die manier gun ik ieder van het kantoor zijn part. Soms voel ik me dan een zeer geschikte machine, een percolator van een goed merk. Soms ook doet het me op de goorste wijze twijfelen, iets met nitroglycerine, of het nu dit is waarvoor we het doen. Nutteloosheid, ba ja de menselijke conditie, de vraag hoelang. Op zulke momenten hoor ik vogelzang. Ja, wie merkt er ook nog dat airtje? Van al die scharminkels van niks, pluimgewicht met holle ellepijpen en knekeltjes en samendrukbaarheid? Dit alles voor ons uitgevoerd in grauw en bruin, en hier en daar een blauwe kuif en een rood



borstje en een gouden kroon? Die ernstige zwarte, dat griezelige groentje en nog zo'n ouwe rode? Een en al zachtheid, en toch zo'n harde snavel. Wie kijkt er eindelijk 's om naar al die luchtberoering? Sierlijk zitten ze in de rechterbovenhoek van de brief op hun stok: de postzegels van de vogeltjes. Een mus: een kus. Een vink: pink naar je. Een duif, wuif naar je en koetje, ik broed je mees, pimpel je hees. Hun vlerkjes zijn afgestempeld met golvende lijnen. Onverzorgd spat de ronde stempel op, met een vette schaduw. Net zo afgestempeld zit ik hier, terwijl het werk de tijd verdrijft, te denken over postzegels. Op dat moment belt een collega mij op. Of ik die brief ontving van de firma Stern over de verlenging van het contract dat eerstdaags zou vervallen. Tiens, zeg ik haar, hoogst professioneel. Dat zegt mij



niets. Ik weet van geen brief noch van een contract.

Waarop zij aandringt de zaak te onderzoeken.

Zal ik doen, zeg ik, meegaand. Ik beloof haar vandaag nog Stern te bellen.

Beter niet, weerlegt ze. Stern is vragende partij, je mag geen hazen opjagen.

Ook in orde, zeg ik. In dat geval zal ik actief uitkijken naar de brief.

Ik bedoel: zijn wij niet allen gewone portretten van vogels van niks? Wij fluiten en spelen op de telefoondraden, en rekken onze halsjes. Wat is de reden? Niemand weet waarom de vogels fluiten. Ja natuurlijk, om de stilte te verscheuren, om de doorbloeding van de vogellongetjes, omdat de temperatuur voortreffelijk is voor mei, en voor een ei.

[p. 694]

Dan denk ik: alle macht aan de vogels. Ze zijn zoals de kunstenaars:



al is hun gekwetter maar een zoeken naar mooie woorden, en vogeltrek en dan weer blijde inkomst, ze doen hun best. Hun tremolo's zijn het mooiste wat zij kunnen. Zij hebben slechts kleine vleugels aan hun letters. Valk zal'k, je op z'n Turks tortelen, kom aan mijn blauwborst geelgors, en kauw hier gauw want ik hou van jou wielewaal en nachtegaal, tell me why Vlaamse gaai you're so opgetutte papegaai.

Opnieuw de telefoon die gaat. Ik neem de hoorn op en zeg mijn naam, waarop een afgebeten stem repliceert, geflankeerd en sourdine door het gesuis van een machine, ‘Excuseer dit is een vergissing,’ en niet beschaamd voor deze missing, snel de lijn verlaat.

De administratie is poëtisch en dit is de boekhouding van de vogels. Elk zijn getierelier en frankeerwaarde, en elk die zijn tijdje presteert en meegaat. Overal zijn er vogels: in de steden en in de dorpen, op kerkhoven heel veel zelfs. Soms hoor je op televisie vogels kwetteren, oorverdovend, ben een gezonde merel, en een kerel en streel 'r. En laatst in Knack was er het getsjirp van een kneu let op die keu, en in Humo het getsjiftsjaf van een putter, wacht maar tot ik je onderspetter.

Het is niet eenvoudig om een vogel te zijn.

Maar het is goed om weten dat we met velen in de voliàre zijn. Dat geeft gezelligheid, lotsverbondenheid en vreemd genoeg ook een gevoel van vrijheid. Na de postbedeling klik ik de PC aan, voer het paswoord in (zie toe hoe de hele wereld gescand wordt op virussen) en schrijf mijn nota's over contracten, telefoneer en kijk actief uit naar de brieven.

Koen Peeters

Koen Peeters
De gezinswagen rijdt voor, ik stap in een samen rijden we naar een zakenlunch in Het bed van Napoleon. Onderweg ovoerhandigt Koen mij een brief die geheel verlucht is met postzegels van 2 fr., 3 fr., 4 fr., 5 fr., 6 fr., 8 fr. en 13 fr.