Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143
(1998)– [tijdschrift] Dietsche Warande en Belfort–
Auteursrechtelijk beschermd
[pagina 686]
| |
[pagina 687]
| |
Nomen NescioOnnoemelijk is het aantal mensen dat ik dezer dagen voor onheil moet verhoeden. In het bijzonder diegenen die menen dat de post al hun liefde verdient. Of het hier nu gaat om een epidemie van virale aard of om een nieuwe seksuele afwijking laat ik buiten beschouwing. Met open ogen lopen de getroffenen van deze amour fou recht in de valstrikken die de Regie der Posterijen voor hen heeft opgezet. Iedereen die ook maar een beetje savoir-vivre heeft, weet welke kwalijke gevolgen de liefde tot het slechte met zich meebrengt. Geen hond ontkent dat wij, die dag aan dag geboortekaartjes, doodsbrieven en huwelijksaankondigingen ontvangen, leven in de ban van de post. Niet zelden wordt een mens na het verscheiden postuum nagejaagd door de post. Zoals de zeeën dagelijks belangrijke delen van het land nog eens tot zich nemen - een nawee van de evolutie - zo wordt minstens eens per etmaal de planeet overspoeld door miljoenen tonnen post. In het post-Dutroux-tijdperk wordt ons post-industrieel bestaan overschaduwd door post-modernisme en hangt de wereld aan elkaar van postomatics en postulaten. Ik ben een kind van mijn tijd. Elke dag van mijn bestaan wordt bepaald door wat er uit de brievenbus op de mat komt vallen: aanmaningen, herinneringen, laatste verwittigingen, assignaties, kettingbrieven, fanmail, hate-mail, anonieme brieven, dreigbrieven, liefdesbrieven... Is hier een blinde schikgodin aan het werk, of gewoon de I-Tching van de bureaucratie? Voor ik er erg in had, raakte mijn bioritme in de loop der jaren onverbiddelijk afgesteld op de facteur. Zodra de postbode ook maar enkele minuten later komt, krijg ik rillingen en braakneigingen. Post-loze dagen verbeid ik in absolute ledigheid, ik zoek een uitweg uit de post-natale depressie.
In postgebouwen word ik telkens overvallen door gedachten en gevoelens nog talrijker dan het assortiment artikelen die er aangeboden worden. Altijd moet ik er wennen aan het idee dat achter dit administratief equivalent van Jurassic Park het zenuwcentrum schuilt van zoveel activiteit. Steevast krijg ik een Man From U.N.C.L.E.-flashback. Het staat zo goed als vast dat er achter de façade van de post een heel andere organisatie schuilgaat. Er gebeuren te veel onregelmatigheden om nog te kunnen spreken van toeval. Te vaak sta ik oog in oog met geblindeerde postwagens die geflankeerd door allerlei geüniformeerd gepeupel over het asfalt scheuren. Bijna dagelijks vermoed ik achter malafide activiteiten de hand van louche bedrijven die werkzaam zijn via de post. Is het toeval dat men bij een bekeuring zijn vrijheid alleen kan terugkopen door fiscale zegels die uitsluitend te verkrijgen zijn aan het loket? Bij elk postbezoek word ik overstelpt met informatieve brochures. De post is een belangrijk centrum voor brainwashing. Wie het kabinet posterijen beheert, is in feite minister van informatie. De post herbergt extremen, ofwel zitten de postzakken versteend als een leguaan in de middagzon op de Galapagoseilanden, ofwel sloven ze zich uit om het iedereen naar de zin te maken. Voortdurend probeert men via de post de klanten te onderwerpen aan allerlei regeltjes die met elkaar gemeen hebben dat hun deugdelijkheid nog moet worden bewezen. | |
[pagina 688]
| |
Om te ontsnappen aan geïnstitutionaliseerd brievenbusgezeik zocht ik soelaas in elektronische post. Voor mij geen ‘snailmail’ meer, en lastige klanten kregen een e-mail-bom op hun cyberdak (een update van ‘belleketrek’). Al snel kwam ik van een kale kermis thuis want ook op internet wordt post onderschept. Sneller dan het licht verliet ik cyberspace. Geen enkel communicatiemiddel is safe. Faxen worden afgetapt, beeldschermen afgeluisterd, telefoons zijn voorzien van een chip die de overheid toelaat mee te luisteren.
Ik besloot mij de kosten van alle gehypte communicatiezever te besparen en maak weer gebruik van de post. Ik troost mij met de gedachte dat geopende brieven nog uitgelegd kunnen worden als een extra-dienstverlening voor de bestemmeling. Misschien kunnen de posterijen en de envelop ook meteen voorzien worden van een leesadvies. Bijvoorbeeld een stempel linksboven ‘Ook voor rijpere jeugd’. Ik vraag mij af wat ze doen met iemand die geen post meer wil ontvangen? Uit de post stappen is onmogelijk. De post is een fuik, de brievenbus het doorgeefluik tussen overheid en burger, belangrijker dan het stemhokje, want zonder post geen verkiezingen. Eenmaal los van de diensten van de post ontsnapt men aan een resem vervelende fenomenen zoals belastingbiljetten, pro justitia's en werkaanbiedingen... Aan de post ontsnapt niemand. Sinds de Napoleontische tijd hebben alle huizen verplicht een nummer, voordien hadden ze gewoon een naam. Stilaan raakt iedereen geadresseerd, gecomposteerd. Omdat ik mij slechts met de grootste tegenzin erbij neerleg dat ik gedwongen word een vaste stek te hebben, vind ik het maar logisch dat ik gewoon vraag om met rust gelaten te worden. Ontsnappen analfabeten aan de post? In mijn droom hangt aan mijn huisgevel een gouden plaat waarop in sierlijke letters gegraveerd staat ‘Hier geen post a.u.b.’. Je kan proberen de postbode van je erf te jagen. Natuurlijk kan je de hond zo subtiel africhten dat elke hap uit een uniformbroek eerder toeval lijkt. Je kan bordjes plaatsen: ‘Gevaarlijke hond’, ‘Opgepast: hier waak ik!’, ‘Gevaarlijke slang’ of ‘Verboden op het werk te komen’. Nu en dan droom ik van drastische middelen... Omdat het mij voorlopig nog niet gelukt is een postgebouw in te palmen probeer ik post in handen te krijgen. Hiervoor pas ik de tactiek van het Trojaanse paard toe. Bij valavond, altijd in een ander district, laat ik mijn postbus-rode Renault Express stationair draaien in de buurt van postbussen. Mensen komen afgelopen, reageren opgelucht, vaak krijg ik nog een fooi in de hoop dat ik bv. hun belastingaangifte met spoed behandel...
Mogelijk maken al deze wetenswaardigheden een beetje moedeloos, ik vergeet er haast op te wijzen dat de post veel vreugde kan brengen in het leven, een constante bron van inspiratie kan zijn, en een machtig wapen. De post is een beetje reizen. Regelmatig stuur ik brieven naar onbestaande adressen in Sidney, Bamako of Buenos Aires. Maanden later krijg ik mijn schrijfselen terug, voorzien van exotische stempels. Het is ook een uitstekende manier om documenten een tijdje in veiligheid te brengen. In ‘The Gift’, een song van The Velvet Underground, verzendt een berooide jongeman zichzelf in een immense doos naar zijn verre geliefde. Het draait niet echt | |
[pagina 689]
| |
uit op een happy end: omdat het meisje de kist niet open krijgt, gebruikt ze een scherp voorwerp om in één klap door te stoten doorheen de tape, de kist en het midden van het hoofd van de jongen. Niettegenstaande dit soort pijnlijke incidenten - het is nu eenmaal een avontuurlijke vorm van reizen - blijf ik ervan overtuigd dat dit transportmiddel het fileprobleem kan oplossen...
Postzegels kunnen bijzonder veelzijdig zijn in hun gebruik. Je bedekt een postzegel met doorschijnende plastic kleefband, en je krijgt een eeuwigdurende postzegel die nooit wordt afgestempeld en voortdurend geschikt is voor hergebruik. Wist je dat er in postzegellijm vaak LSD verwerkt zit? Meestal gaat het om postzegels met de vorst erop. Eet er maar eens enkele op. Na een postzegel of dertig voel je je een heel ander mens. Eerstdaags verwacht men een nieuwe lading postzegels met de beeltenis van Prins Laurent erop tijdens een werkbezoek aan Rock Werchter. In zijn handen houdt hij iets dat lijkt op een frietzak... Postzegels zijn een belangrijk wapen bij het verstoren van de relaties tussen overheden en individuen. Op den duur zullen zowel volk als staat zich richten tegen de post. Je adresseert een brief aan een vijand, als afzender vermeld je het adres van een andere vijand. Gebruik bij voorkeur zegels van Valois, Ford of van de Bond voor Grote en Jonge Gezinnen. Een ander uiterst bruikbaar instrument is reclame. Vul in en onderteken op naam van vijanden. Tuinhuisjes, zwembaden, vierentwintigdelige medische encyclopedieën, busreizen naar Lourdes... het valt hen allemaal in de schoot, ze moeten er niets voor doen, gewoon betalen. Ook direct mailings - gebruik deze omslag, postzegel hoeft niet- beantwoord ik trouw en met de vereiste urgentie. Onvoorstelbaar hoeveel plezier een klein briefje kan doen. Graag doe ik er nog een schep bovenop: zand uit de tuin. Ik weet niet hoeveel strafjport ze moeten betalen voor een brief van pakweg 4,7 kg. Soms steek ik er een briefje bij met de tekst ‘Zand erover’. Didi de Paris 12.06.98 Didi de Paris |
|
