Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 101]

Chris Honingh
Dynamo

I

toen ik je passeerde op dat avondpad
was mijn bundel vol, licht perforeerde
nauwelijks de weg die je gelopen had
en alles wat die schijn opwekte keerde

zich eenkennig van mij af. Heel even
stond je felbeschenen en onbewaakt
te kijk, want je kwam door mij tot leven
ook al had ik je maar licht geraakt.

Wat had die plotselinge kennismaking
teweeggebracht? In het kleine kermen
van de dynamo viel mijn zachte groet

al weg, maar toen je uit mijn lichtkring
was verdwenen zag ik in de nagloed
Andromeda, gehuld in nevelzwermen.

[p. 102]

II

de stroom wordt langzaam opgewekt
een vuur dat straalt in deze nacht

voor het me bereikt en heeft verlicht
zal het weer doven; ik kijk ernaar

de lamp lekt op het gras, de boog
scheert teder over pas ontstane grond

ergens briest een paard; heel even maar
heb jij je ogen naar de lucht gericht

omdat je mij al eerder had verwacht
het is nog sterker: jij hebt mij ontdekt

de woorden komen uit je eigen mond
en vormen met zichzelf een dialoog

[p. 103]

III

het licht laat me de weg vinden,
onderscheid te maken tussen stoep
en berm. Als er een term was voor dit
richting zoeken breekt hij me al op.

Ik volg je als een kind de rokken van
zijn moeder, het lint is smal, de zoom
uiteengerafeld. Het verplicht mijn gaan,
een uitvlucht lijkt zich op te dringen,

maar de terugkeer wordt verhinderd
en ik hoor al niet meer wat ik roep;
de kleine lamp zwaait met zijn kop
bij elke bocht, zo behoort het wit

dat uit het schelpenpad opblinkt aan
niemand werkelijk toe. In de kringen
die ik rijd raak ik haastig in de ban
van een nevel van spiralen. Fantoom.

[p. 104]

IV

vanzelf wordt het licht al langer
hier, een late brommer parlevinkt
beginselvast eentonige refreinen
die kort na deze bocht in ijle lucht

verdwijnen. Zijn rookgordijn hangt
laag en drijft me in een hinderlaag,
de weg beweegt als nooit tevoren.
Stilte sluit mijn ogen; waar trilt er

een tegenligger? Mijn blinde vlucht
is van de baan, hardop ronken dringt
nu aan, steeds sterker ondermijnen
mij de tonen van mijn tegenhanger.

Ik bang? Mij zul je niet meer horen.
Gaan we ergens heen? Want wat ver
is ligt immers al besloten in de vraag.
Dit was het wel. Je wordt bedankt.

[p. 105]

V

kou zit in de weg, het heeft het rijden
eens te meer verhard. Wat is het stil,
kil fonkelt lamplicht aan de overzijde.

Heel precies tel ik de pedaalomslagen,
bevreemd dat op deze ochtendlijke rit
de bomen zichtbaar lijken te vervagen.

Geen iep houdt stand, laat staan de eik,
bij honderd aangeland is er geen verschil
meer tussen beide, geef minstens blijk

van medeleven. Ik draai mijn hoofd,
mijn achterlicht is dood. En tussen wit
en rood is alles opeens uitgedoofd.

[p. 106]

VI

...zorgvuldig loopt de weg er dood,
in een oneindig kader bloost de lucht,

een meisje nadert nauwelijks geopend
het gigantische achterlicht dat wegzakt

tussen bomen. De avond staat groot
over haar heengebogen. Geen gerucht,

in de hoepels van de straatlantaarns
dansen de konijnen. Het is een feest

dat nog moet komen, de afslag pakt
ze zonder vaart te minderen, hopend

dat het donker wacht tot na de varens,
want van alles vreest ze die het meest.

[p. 107]

VII

Dit huis, het luistert naar geen naam
en weigert naar ons toe te komen. Winter
krast onbarmhartig over blinde muren.

De verlichting flakkert als een vlinder
tussen takken. Zet je fiets tegen het raam.
Stil. Denk om de honden van de buren,

ze slapen licht. Ik voel je koude lippen
op mijn mond. Doe nu de deur maar dicht.