Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 143

[p. 29]

Leon Gommers
Shopping Tamara

Haar lieflijke voet zet alles in beweging, ik werp mijn maatkostuum af, kom in een van mijn volmaakte verzinsels terecht en verplaats mij nu met wat geschuifel in een paars loeiend sportpak: er zijn er nog zeven voor mij en bij haar aanblik wens ik mijzelf meteen jongensachtig leuk op het rubber. Haar naam zit op het plaatje van haar schort gespeld en in het wagentje voor mij staan drie naamgenootjes in evenveel kleuren. Er blaft iets diep in mij; ik zal mijzelf als altijd bij alle meisjes neerleggen al zijn ze nog zo kortbespraakt, ik zal schor en hoog een pijnkreet keffen en een spekgladde zeehond zijn mijzelf uitstrekkend in het zoemend aanrollen tot onder Tamara's teveel aan ogenschaduw... Zij is mijn aanwezigheid heus wel gewaar maar weet nog niet wie ik ben, Hé, Big Shopper! zo zingen de zangeresjes van de Aldi met onverstolen joel in de stem en dan volgen er vele trompetten, en dan, dan zijn er nog zes voor mij... Verstolen gluur ik naar een onverstaanbaar meisje en luister en fleem met mijn blikken; mijn mierzoete morgen heeft iets met haar wimpers en allemaal vroege knoppen, ik weet, het winkelschort zal in deze lente aan de knotwilg hangen en verlegen wenken tussen ontluikende katjes en hooghartige jonge blaadjes. Wat later zal het lonken tussen het velvet schaamteloos groen en in de dorre goudbruine herfst zal het schortje tot rag, rafel en draad vervallen en in een zucht verwaaien. Tamara... Abrikoos op de tong wordt mijn denken aan al dat van haar. Zij zal dauw zweten en ik mag mij aan een lauwe bron van wellende siroop laven en ik liefkoos een rosse bei tot diep in haar kostelijke wereld waar nu gepelde tomaat van 59 cent en bliktonijn met een groentemaskerade van 1.19 aan voorafgaan. Straks komt pas mijn wel heel erg naakte vis en gewaagde uitgave van 4.95 alsook een zak tarwebolletjes van 1.29. En er zijn er nog vijf voor mij. Er rolt veel goeds voor mij uit maar weer valt mijn oog op de zwaar versuikerde vruchten in drie potten van 1.69 en ik bezweer het almaar dichterbij

[p. 30]

komende kassameidje door haar naam en die van allemansjam te oefenen. Tamara, nog vier zijn er voor mij... Als zij nou maar niet al te vroeg parelt met haar meidenbekje en als zij nou maar niet hartstochtelijker geurt dan een teefje in het eerste hooi van mei. Als nou toch maar niet haar koele voet al te vroeg uit de zwarte lak zal kruipen, zulke dingen leiden tot mijn voortijdig verlies, maar ik vrees erger kan het ook nog zijn. Tamara blijkt misschien wel doof voor mijn gekef. En dan moet ik mij nog schaamtelozer uitgestrekt op haar domein van rubber aanbieden en ruggelings tot haar zien te komen... Nu nog drie wachtenden en ik lig nu volledig ten prooi aan haar paars geverfde vingernageltjes en ik moet en zal mijn speknek in overgave aanbieden, met stomheid geslagen lig ik alleen nog maar een schorre zeezwoerd en ik word wakker en mijn vinnen klappen geestdriftig. Zij mag doen en laten wat zij wil. Een strandtoverbal zal op mijn zeehondensnoet dansen en ik zal al mijn wijfjesrokken opschorten want ik ben haar nicht en haar loeder en zeeteef, ik ben alles wat zij maar wil, ik ben zo nodig achteloos een stinkende reu op het ijs van de noordpool en ik zal haar grof najagen en ondubbelzinnig onderwerpen... Als zij in dat bloesje nou maar niet voorover buigt want mijn vissigheid is al snel tepeldol. Morsige schotsen wentelen plotseling kalm om zichzelf heen. De brokken drijfijs als plakkaten gestold eiwit stoten elkaar zachtjes aan in de kalme blauwe zee en verstoord lig ik opeens ontwakend meer een gespikkelde zeeleeuw, een dikhuid vol nurkse spatten. In norse bogen hangt mijn snor en ik schommel dik en onrustig heen en weer en ik gaap geluidloos. Opeens draai ik mij alwetend om en staar ik een ogenblik in de toekomst achter mij; hier staat opeens de aanstaande koning van de bierbuurt, tabakatesk riekend en mij wantrouwig aanloerend. Ik kijk neer op zijn fles fruitwijn van 2.98 en zijn pijpjes bier van 54 cent alsook een schroevendraaiersset van 11.98 naast een overhemd van geweven visdraad van slechts 14.95. Ik kijk naar het naderend mokkeltje op de draaistoel. De lust bevangt mij toch weer opnieuw en dan ben ik zachter dan de smaak van gestrekte sardine van 69 cent en ik ben ook wel eens lichtjes bitter als blikmakreel van 79 cent. Tamara kijkt mij maar niet aan. Zeg maar hoe je mij wenst. Minder vissig en zijdezacht misschien, ik al mijn groene rokken opschortend als wilde jij je bekennen tot een kropsla van 49 cent? Misschien wil je mij vlezig en zout en kruidig en vet van smaak, vooral vetter dan blikworst niet meer dan 1.69? Liefde? Trouw? Ik beloof je dat ik voor je zorg en ik bewaar en ik leg voorraden aan maandenlange luxe alleen voor ons, in tijden van schaarste alleen maar voor jou, Tamara mijn lispelaar van flessenbonnetjes. Jij zingt ondertussen van de zomertijd waarin de vissen springen en het katoen hoog staat, zwarte Bes zingt, voor een varkentje dus waarom jij niet voor een spekkige zeehond. De band siddert in het vlees van mijn dikke rug. Hij zoemt en ik lig voor al jouw naamgenoten klaar. Ik bewaarheid mijn eigen verzinsel, ik heb jou nu reeds lief, mijn heer-

[p. 31]

lijk scharminkel, en ik weet dan ook zeker: jij gaat met mij mee op een straatweg naar onze pannenkoekenbuurt in een pannenkoekenhuisje en voor de reis heb ik in mijn ransel volledig gestripte ijsselmeervisjes in die zijn heerlijk te vlijen op een bruin bolletje. In de berm van een kinderboerderij worden wij elkanders absolute eetbaarheid en ik zal een reep aasdier van het goudkarton pakken en op een tarwebolletje schikken, het lint op de sokkel van onze weidestandjes. Gelukkig zijn er nog maar twee wachtenden voor mij. En daarna wij zullen kronkelig onszelf zijn en alle andere diertjes groen van afgunst de ogen uitsteken en de resten van onze oplaaiende hartstocht van onze vingertoppen voeren aan de eerste de beste zwerfkat met een tong ruwer dan het zand dat schuurt en de natte hersentjes teistert. Je pakt het bordje dat deze kassa zal sluiten? Je zult jouw gunsteling vragen dat neer te zetten want ik ben jouw eerste en allerbeste klant en dus gaan wij meteen op weg, en zo zullen wij oud worden en vooralsnog voorzichtig zijn en voorjaarsbloedjes van kinderen door een lichte palinggeur omgeven zien wij in het veld te vermijden door voor het zingen de winkel uit te gaan. Maar ja, dan parelt jouw bekje toch... Dan geur je toch weer geuriger dan een zeeteefje in het hooi van juli en tepeldolheid leidt tot voortijdig lozen en ik ben nog steeds in jou gelegen en het zal voor ons te laat zijn en jij zult voor het eerst bol en rond van ons kind groeien. Met de klap van een sluitingbord op de rubberen band maak je een eind aan onze hartstochtelijke verhouding en jouw schaamteloos jezelf zijn spreekt luid en duidelijker dan ik ooit zal mompelen onder de indruk van de verschijningen der dingen, jouw verontschuldiging wijzend op een elfkaraats uurwerkje. Ik zou inderdaad onder de indruk zijn van jouw stem. Wij zouden alras zwijgend tegenover elkaar zitten tandenknarsen. Daarna vermaalden wij onze kiezen. Daarna zouden wij wachten op ons traag verscheiden met onze ouderdomsvoorraad van allemansjam en wij moesten ons jaar in jaar uit verwonderen over de rosse bei en de zongele abrikoos en de zwarte bosbes eveneens, Tamara, ach, de zwaar versuikerde vruchten zullen ons al vroeg abrasiete angstdromen bezorgen... En dan verbruint inderdaad onze geilheid en plotseling leven wij met een dagelijks bezoek aan de winkel van de gemiste kansen en ik haal mijn eerste levensmiddelen maar eens van de rubberband. Dan verschrompelt inderdaad hitsige overmoed. En dan loopt de ogenschaduw van een kassameisje met de naam van Duitse jam bessenzwart uit en vanaf nu leiden wij een aflopend leven van driewekelijks wat zweterige genegenheid. Ons kunstgebit zwijgt diep in de nacht in een waterglas maar daar blijft tegenover staan het regelmatig verbeten gekijf tegenover mijn echt mannenslaag in de avond. En ik zou in een vermoeide lente sleutelen aan mijn pannenkoekenwagentje en eigenhandig siroop en een trechter gieten tot in de buik van de brik, opdat wij ergens komen, en ik lurk daarbij aan een fles vloeibare hop van 58 cent met een donkerbruin etiket maar bruin is de kleur der kleuren en ik zie hoofd-

[p. 32]

schuddend ons kauwgomdochtertje aan de overkant van de straat lummelen. Kijk dat nou, denk je dan, de kleine Tamara. Een dozijn jaren oud en een paar zwellinkjes op haar kuikenborst en ze lispelt reeds bij de wijdbeense jongens met matjes in de nek en het kind heet godbetere naar haar moeder en zal haar aardje wel bezitten. Ik ruik een zomerheg en ik pak een vloeitje en steek even later een gedraaide sigaret witmerk van iets meer dan 400 cent in de brand en roep met een tussen de lippen wippende peuk mijn keukenscharminkel van middelbare leeftijd. Het lieve kreng zal op haar beurt dochterlief roepen en over de roestrode baksteentjes van een te smalle straat snerpen want ik ben de koning van de baksteenbuurt en vertik het mij met dat op haar moeder lijkend klein geil strontjong te bemoeien... Tamara! Eten! Bij het horen van haar stem springt het glazuur van mijn tanden. Mijn hoofd met sufgesnerpte oren zal ik afwenden en binnen aan de keukentafel verbieden wij dochterlief paling, ikzelf een zeer groot gebieder en heerser aan tafel wijs haar op de ronde slierten deegwaar van 59 cent met stukjes blikworst al jaren en al jaren 1.89 gehusseld in een aangekoekte koekenpan. De kleine weigert snerpend dierlijk vet want ook zij wil spicht op de draaistoel van een kassa worden, haar moeder o zo schel en kort bespraakt en ik verdomde zwijgzaam geven als altijd op onze eigen manier toe aan ons oogappeltje en smeren haar sneetjes melkwit met beitjesjam en wij leven al zo lang en zo gelukkig. Tamara zet nog voordat ik aan de beurt ben het bordje van de gesloten kassa neer en alles kan terug in het wagentje, neem mij niet kwalijk, zeg ik, en ik pak onder de indruk van haar stem mijn gestripte paling, kijk ietwat vervreemd van mijn Aldiheden weg, vertrek uit mijn toekomst en zoek net als iedereen de volgende rij op in een winkel van gemiste kansen en verkeerde keuzes en het wordt weer lang wachten maar in mijn leven is alles gelukkigerwijs t.h.t. november 2050.