Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 142

[p. 438]

Leo Vroman
Hale-Bopp

Voetgangers op een aarde
nog nauwelijks te bewegen
zo staarden wij omhoog en
zagen in het nabije zwart
als door zure regen
betraande ogen

tussen de melkruiten van een WC
nog geen zeven hoog en
een andere aan de overkant
en schijnbaar even hoog en
daardoor van kleur ontdaan

eenzaam tussen die muren
dat waasgekwaste wezen staan.
Rondom haar schenen de sterren
van deemoed verdwenen
op twee naar een verre bestemming
wegstrijkende lichten van een vliegtuig na.

Seconden verstreken.

Wij deelden onze verrekijker,
zij en ik, zeiden iets over die bleke staart,
die laatste nacht van maart
in het aards lantarenlicht
en gingen licht rillend naar binnen

[p. 439]

 

Drie jongens rolschaatsten in

 

het gepolijste steenportaal weerkaatsend.

 

We vertelden ze van de planeet.

 

Ze wisten ervan, begonnen

 

allemaal Russisch tegen elkaar te praten.

 

We boden onze kijker aan. Ze kwamen al vlug

 

nog Russischer pratende terug.

 

 

 

‘Thank you, Leo’ zei die met de rode wangen.

 

Negentien zeven en negentig.

 

 

 

Brooklyn, 10 april 1991