Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 438]

Stefan Hertmans
Vier blasfemieën

Sebastianus / De pijl

Hij drong in mij en liet zijn tanden zien.
Ik voelde dat hij vochtig was
en mij niet langer nodig had.

Ik hield me onbeweeglijk
rond zijn duwend lichaam
en scherpte zo mijn bot en ingewand.

Hij likte me daar, diep van binnen.
Hij wrikte met zijn tong
diep in de wond.

Hij trok terug, en kwam
met veertig tongen.
En toen hij schreeuwde,
begon het bloeden in mijn longen.

[p. 439]

Hieronymus / De leeuw

Ze kwam me hinkend tegemoet,
wees naar de einder met
geschonden hand: een vinger
zonder nagel in een los verband.

Prinses van zand en leeuwepis
verschroeiend in de hete muil
van mijn verlangen

wees naar een einder die
in oogvocht onderging.

Ze krijste als ik
in haar kwam.

God van de eerste lauwe
voorjaarswind, verfris
de wonde in mijn hand.

Het beest dat me verscheuren zal
heeft me nu al verbrand.

[p. 440]

Stefanus / De steen

Het kruim dat in de dingen is
maakt steen tot brood en vis.
Tast in mij naar wat over is,
afdruk van ziel en varens,

smaak van arduin, ertsen die
gloeien van betekenis.
Een zachte steen, zegt Rilke,
werpt Gij tot in mijn bloed.

Het is de hand die sterven
doet, de steen is maar een teken.
Streel met de scherpste kant,

zoek stenen als gedroogde longen.
Ik word, beurs en bevlekt als
vallend fruit, met elke voltreffer

wat jonger.

[p. 441]

Augustinus / De stad

Ik kom haar in de schemer na
en loop verloren in haar lijf.
Ze ademt snel door oude monden.
Een menigte verstopt haar aders

ver na middernacht. Een hand wenkt
naar een oog bij de rotonde;
de navel van haar wereld
ligt achter in een rode bar.

Cité de Dieu, zo heet de
laatste halte waar ik wacht.
Het is de ingang naar een
lang vergeten ondergrond,
begin van grotten en riolen,

cloaca waar de engel met
zijn zwarte vogelbek nog
zit te pikken in de kots
van een clochard.

Ik zal voor altijd blijven dolen,
op zoek naar tekens, sporen
in aangereden zwarte sneeuw,
een pluk in haast verloren haar.