Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140



[pagina 387]
Bart Janssen Gedichten Vacuus Hij wist haar, windt haar met trage halen en taalt dan naar de gaten. Hij streelt de spaties, vingert de hiaten want daar staat zij waar zij stond voor hem, in niks dan in dit ongeacht wit.

[pagina 388]
Zoveel is zeker, zo weinig waar. Zij aangehaald - verstrikt in de zeven lussen van haar naam, die haar in enkelvoud beslaat, waarin zij opspringt, duizend maal, tot zij zich legt - zich door de duizend gaten haalt. Zo veel is zeker, zo weinig waar.

[pagina 389]
Hik Hij hikt haar na. Hij ligt aan de grond van haar bewijs dat hij bestaat, dat hij verder staat dan waar hij ligt, voor haar hand die hem verschrikt die hem bedaart.

[pagina 390]
Aangemeerd Het licht ingeklaard, wind uitgeteld in deining, verte uitgekeerd in oever die uitgerekend daar waar het zicht zich deelt onoplosbaar is als water.