Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 140

[p. 246]

Elma van Haren
Gedichten

Zelfportretten

⁺ Traag dronken worden op likeuren
is verre te prefereren boven
het trapsgewijs geschokschouder

van dronkentorren-whiskey,

tamtam van bruine rum

of grinnikende gin.

Al volgt op dat zachte vloeien rond de nek

net onder de haargrens,

mijn tranen, dat sentiment

van mijn framboise paarden met gele hoofdtooi

in een leeggeblazen kamer.

Kleuren! Ik krab ze af van schilderijen.
Het opgespannen oppervlak onder mijn handen, mijn leven,
mooie stevig gebleven stukken,

andere delen

geschaafd tot een geschonden brons
met kraters pokdalig.

Slechts kleine ademgaten.

Wat zich in het daglicht ontvouwt is een

veelharige gestalte tussen zwaar behang en tapijt.

Het bed een zacht ruïneus landschap,

mijn enige uitzicht...

Dan wordt mijn gezicht in alle hoeken geraakt, dan zoeken mijn handen
het penseel of het glas,

zodat vanuit plinten en plafonds

+ Naar aanleiding van het werk van Frieda Kahlo.

[p. 247]

 

mijn ogen worden ingericht met oranje,

 

abrikoos voor oranje, okra voor adem,

 

dan meng ik uit druiven het groen voor de wei,

 

waarin mijn paarden grazen gaan,

 

vanuit een dorst naar diepte.

 

 

 

Vaak ben ik bang, dat de draad die de lijn om mijn mond

 

recht trekken zal,

 

die bedauwde draad

 

met de ingebouwde strakke wil om

 

alles vast te houden, te omklemmen,

 

op is gegaan in een spinneweb.

 

Alleen nog trillend op een windvlaag,

 

in een spiegeling op de bodem van mijn glas.

 

 

 

Wie veel alleen is wordt al snel door de dingen omhelsd.

 

Mijn stoel in de kamer een hoog balkon zonder balustrade.

 

Steeds opnieuw verklaar ik mij aan mijzelf,

 

schilder ik mijzelf aan mij vast.

 

Ik zeg me:

 

Wees niet bedroefd!

 

Wat ik verlies, wordt ook door jou verloren.

 

Maar o, wat zou ik je graag

 

van andere verlangens

 

vervuld willen zien.

[p. 248]

Lorelei

De zon raakt de vrouw op de borst, op de ronde wang.
Zij wacht voor het station, zij wacht op wie haar herkent

als zijn afspraak.

Zij roert de room door de koffie,

zachte trek om de mond, zachte stem en geneurie.

Op het eerste gezicht laat zij zich met één hand omvatten,

maar

Halt! zegt het zwart in haar oogopslag.

Als het bittere eenmaal toestemming heeft gegeven

gedronken te worden, stuwt dat het bloed,

jaagt op het denken.

Vergis je niet in de kalfsleren tas,

in de kanten kraag om mijn hals.

Zij streelt het glanzend tafeloppervlak en fluistert:

welk gesteente draagt de juiste naam voor mijn stemming?

Graniet, is het marmer, bazalt,

lava, lei?...

Middenin een stroom reizigers houden schakels zonlicht
haar op haar plaats,

als een bedeltje

aan een gouden armband.

Zij drinkt kijkt, wacht rookt,

dicht tegen de aarde aan.

[p. 249]

II

 

Om haar heen de helderheid van de straten.

 

De stad verticaal met zijn lichten.

 

De dubbele glijbaan van de tram.

 

 

 

Ooit heeft zij de palm van haar hand

 

de muis van haar palm

 

op de rails heeft gelegd, tastend naar het vertrekpunt,

 

het eindpunt.

 

 

 

Hoe graag zou zij meegaan met wie haar wil aanraken,

 

uitstappen bij een halte, verdwijnen.

 

Haar mythe waar laten gebeuren.

 

 

 

Hier op deze plek, waar de zwaluwen hun nesten bouwen;

 

nog maar een snavelvol modder gesmeten onder de dakgoot -

 

Hier op haar rots in de wind

 

 

 

murmelt zij:

 

Spoedig zal de mensen het lachen vergaan.

 

Het is de hoogste tijd, dat zij weten dat ik op hen wacht,

 

ook al aarzelen zij over wie zij in mij ontmoeten,

 

een dame met verfomfaaide haren

 

of een verloren-gewaaide

 

in een scherp gesneden suède mantelpak.