Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 138

[p. 445]

Pol Hoste
Caran d'Ache

Zo droomt het televisiemeisje. Een windhoos is een
kleurenscherm, een watervlak draagt haar herinnering.
Men koopt ogen, een revue. Parfum van glanspapier.
Als ze door haar foto glijdt, is ze uit zichzelf
verdwenen.

Tot in de diepste punten ben ik dagelijks veranderd,
dat is niet sterven, dat is uitspuwen of inslikken.
Ik ga bijvoorbeeld naar mijn zus, vertel haar van
mijn was. Vroeger wist ik ook wel alles en nu zelfs
meer en meer. Maar als ze kijken ben ik nog altijd
dezelfde. Ik durf me niet verroeren want dan huil je,
dan huil je. Een man heeft zijn eigen leven.

's Morgens was het stadspark ondoordringbaar. Spinrag,
kevers, mieren. Een vaas met asters stond op tafel.
De radio bracht een nieuw bericht, er was wit brood.
Ik kende mijn rekensommen niet, hun propere kleren.
Dan kwamen er mensen, overlevenden uit één of ander
kamp. Ze gaven een krantje uit.

[p. 446]

Gelig

 

En dit? Moet ik hiervoor bang zijn? Men sloopt

 

de huizen. En dit? Moet ik hiervoor bang zijn? Alle

 

boeken vloeibaar. Geruisloos eet de glazenier een

 

abrikoos. Moet ik daarvoor bang zijn? Een vilten

 

vrucht. Of sap dat druppelt op een dame.

We gaan voorbij aan conjuncturen, genietend van
verfijnd textiel, lezen bedrukte stof uit verre
loonlanden en eten zandgebak. Soms komt een liedje
aangewaaid, een stem of pauk of gamelan. Dan verliezen
we de draad. De naald wijst naar het noorden.

Een plantkundige snijdt een fluit van rozelaar,
meeldauw smaakt naar torren. Ter bestudering van de
biotoop tript in zijn spoor de cocaïnehoer. Zij spant
haar nylondraden. Mijn tongpunt glijdt langs feilloos
werk, het zuiverste gekoelde boren, een zilverpijn.
Ieder heeft zijn werktuigen.

Wespen, olie, vuur van water, de reis ging voort.
Licht hield de stad gesloten. In keukens werden
lammeren gekeeld. Waar duiven dronken van het bloed,
lag onder witgekalkte zuilen een markt van aardewerk.
Een wiskundehandelaar verkocht hyacinten, een
schietlood en een varen. Wij namen het symbool.

[p. 447]

Zwart

 

Ik bel met iemand op het platteland, hoor hoe de winter

 

nadert. De eerste nachtvorst op de druivelaar. Hij

 

leest Baudelaire en ik? Exquemelin. Wat zou anders

 

hebben gekund, vraagt hij. Dat ik het bestaan buiten

 

mezelf had gezocht? We rammelen de tijd af, schrijven

 

nodeloze letterkunde. Aangetekend stuurt hij me zijn

 

overlijden. Ik eet grof brood bij mijn jenever, lees

 

van zijn wrok de boekhouding en tel het afscheid na.

Met dit fototoestel ben ik op de holle weg geklommen.
Waar nu het huis staat, keek je vader uit naar mij.
Hier liep een rivier. Dan kon men met de fiets niet
verder. Je werd verwekt terwijl de veerman sliep.
Het was al avond. Door mijn baarmoederhals heb ik je
voortgeduwd tot je er was.

Hij zocht het watermerk in mensen, brak afgemeten
woorden op papier en onderhield zijn schrijfgewrichten.
Het lichaam sloot, door inkt gehard. De pen schreef
initialen. Hij dronk de hemel uit een glas vergif.
Men opende zijn ogen en vond de letters.

Wat was er dan wel op de wereld, dat twee mensen
naast elkaar niet praatten, niet vrijden, onafgebroken
reizend, af en toe de ander een zeldzaamheid
in het landschap wijzend, een vast punt
dat in hun lange leven voorbijschuift.