Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 657]

[1990/6]

Willy Spillebeen
Zonder antwoord

Hij tekent een ovaal
en ziet de doodskop niet.
Hij ziet een lasso paarden
in hoog opspattend water
en de vogel albatros
vliegt uit de golven op.
Maar de armen van zijn moeder
trekken hem naar beneden.

Dan glijdt hij als een surfer
langs de golven van de vrouw.
Hij houdt een stok vast een gedachte
als een boot hij stouwt ze vol
met de paradox van liefde en dood.

Strandt op een eiland met de vorm
van een horloge. Ziet vermoeid
de metamorfose
van planken tot slagboom
aanslag op de zee
verbodsteken om zijn leven
nog langer te spelen.

Dan wikkelt hij zich in
de aarde als in een deken.
Ziet een kind dat een ovaal
tekent enzovoort.
En slaapt in zonder antwoord.

[p. 658]

Opvliegen

Toen onze knoesels tussen de stoppels
onkwetsbaar waren toen de aarde
ons nog gelukkig maakte toen de zon
achter de bossen verborgen rolde
holden we naar de cisterne
schepten de emmer en onze handen
vol kristallen lieten ze vallen
ze werden droppels lood in het stof
maar onze ogen volgden de vogels
we voelden vleugels
we vlogen op.

Nu maakt de aarde ons vaak wanhopig
en het hart zinkt ons in de schoenen.
Nooit rolt de zon nog zo te voorschijn
omdat onze bossen alle gerooid zijn.
We drinken lood uit een gierig glas
en houden onze ogen gesloten.
Maar de roep van een vogel boven ons
treft onze gebogen arm
zoals blikseminslag een boom.

[p. 659]

Even

De jongen levensmoe
omdat hij nog niet geleefd had
dacht toen zijn vader wat varkensbloed
niet van zijn vingers geveegd had:

Ik weiger de dagelijkse dood.
Ik wil leven een explosie
van liefde en van geluk.
Ik wil opvliegen sierlijk
en zonder val - extase.
Ik weiger een leven dat levenslang
de dood uitstelt in de slijtage.

Een vrouw en kinderen later
dacht de man aan zijn dode vader:
alleen wie vreedzaam de tijd neemt
om te leven weigert de dood -
toch even.

[p. 660]

Ilias

Eens was hij helmboswuivend
als Hektoor op de wallen.
Nu is hij rottend hout
in eikeloof gevallen
dat bronsgroen dichtschuift rond
die held uit de legende.

Dan sleept een jonge man
die met zijn tractor kwam
het lijk uit het gelid
van lork en spar vandaan.

Straks op de hofplek laait
een vreugdevuur oranje.
De jeugd staat in formatie
en zingt - lacht dan en danst.
Eenzelfde fascinatie
steekt Troje steeds in brand.

[p. 661]

De weg terug

Toen ik hier was waren dit natte meersen
de weg een onbegaanbare kassei
en de kerktoren die volslank verrijst
had oude wonden oorlog aardbeving
maar dat arm dorp bood me geborgenheid
vader en moeder waren er altijd.

Nu ik hier kom met alsmaar minder tijd
en alles anders weemoed heimwee spijt
bloeiende bomen villa's nijverheid
en rechte lanen naar een gave toren
denk ik in dat arm dorp ben ik geboren
in dit rijk dorp raakte ik alles kwijt.

[p. 662]

Anne van Herreweghen, Studie voor het portret van Patricia. Houtskool.