Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 592]

Cees Verraak
De hotelkamer

Het register neemt zijn naam en adres op
- hoe zijn ogen razendsnel de handschriften...
Een sleutel met een verweerd nummer
leidt hem naar de deur. Daarachter heropent
de kamer de geschiedenis
voor zijn komst (denkt hij).

Hij wilde zien, hij wilde beleven.
En het interieur eist alle aandacht.

Een massief bed, ongenaakbaar, waarop
een lichtgroene, serene sprei.
Twee stoelen, tenger, toeschikkelijk.
Een zware kast, die slechts zijn binnenkant
prijsgeeft. Bij het raam,
naast de buitenwereld, een tafeltje
met een telefoon en een beduimelde gids.
Hij opent de deur van de badkamer...

Zoveel is zeker, dit alles is reeds gebruikt.
Attributen nu, die zwijgen, afwachten.
Hij heeft ervoor betaald, maar de indringer
blijft (die spanning!). Ondanks
het bloedloze aroma van proper en orde,
de anonieme geur van gewassen lakens, boenwas,
is dit de plek. Hij is binnen...

(zij was een bloot meisje,
zij was een vrouw die haar benen spreidde)

Zien is benoemen, zien is ook
beschrijven, aanvullen, toekennen.
De frêle nachtkastjes tonen zich, geklemd
in de hoeken van het behang en dat bed.
De oren van de leugen en de liefde (denkt hij),
dadelijk openen de bolle kussens zich als ogen.

[p. 593]

 

Vergeet de kastdeurspiegel niet! (hoe zij

 

handen omvat die haar borsten kneden,

 

hoe haar hoofd naar achteren draait, haar ogen

 

verwilderen, tanden zich ontbloten, hoe

 

kreunend, heftig ademend, zich bevrijdend...)

 

 

 

Plots pakt hij zijn koffer, smijt hem op het bed,

 

opent hem gehaast, graait erin en

 

diept verfommeld papier op.

 

 

 

‘Sinds haar vertrek, voor mijn aankomst

 

is de kamer gelucht en bezoedeld en nu ben ik er,

 

tastend en dromend, omdat ik zoeken moest,

 

omdat ik weten wilde hoe zij...’

 

 

 

- hoe hij, laatste bewoner van haar rijk

 

(zo denkt hij), zijn fantasie vette brokken voert.

 

 

 

Diezelfde avond zal hij vertrekken (de gekreukelde

 

sprei, een bevuilde asbak, een prop papier),

 

hij kan niet meer wachten...

[p. 594]

Maurice van den Dries, ‘Gele pronkappel’ (Tekening in potlood, zwarte pastel. Met pronkappel in gele olieverf. Op caseïnepaneel).