Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 135

[p. 543]

Ingrid Vander Veken
Marie

Hij trok de deur open en daar stond ze. Hoge benen, woest rood haar, glimmende tanden in een gretige mond. Ik heb haar al eerder gezien, dacht hij, maar kon zich niet herinneren waar.

Een vriendin van Julie? Familie van de vorige eigenaar! Of zomaar een verdwaalde toeriste?

Ze stond in de zon en alles schitterde aan haar. Hij deed een stap vooruit, zijn schaduw viel aan haar voeten. ‘Dag paps,’ zei ze.

Hij had haar binnengelaten - in de schemerige voorkamer waar ze nooit zaten. Haar een zetel aangeboden - die met slechts één kapotte veer. Gevraagd of ze wat wilde drinken.

‘Cola,’ zei ze.

‘Dat hebben we hier niet,’ zei hij.

En begon het ergste te vrezen.

‘Julie?’

Ze kwam de kamer binnen. Schotel frambozen in de arm, rode vingers van het plukken. Nog net zag hij de argwaan in haar ogen: een andere vrouw, een rivale.

‘Dit is Marie,’ zei hij.

Het klonk mooi in het Frans. Nochtans was dat allerminst zijn bedoeling geweest. Waar hij vandaan kwam, was Marie een boerennaam en daarom had hij hem gekozen.

Eenvoudig: zo hoorde alles te zijn.

Maar zo was het niet lang gebleven.

Julie had wijn gehaald en een kruik water om hem te versnijden. Aandachtig volgde Marie haar gebaren. Julie moest zich wel van die blik bewust zijn. Maar toen ze Marie het glas aanreikte, trilde haar hand niet eens.

Plots herinnerde hij zich waarom hij, de zwerver, aan haar was blijven hangen. Omdat ze, toen hij haar ontmoette, zowel jong als wijs was: zijn tegenpool in die wilde jaren. Ze had altijd geweten wat ze wilde en toen wilde ze hem.

En dus had ze voor hen beiden dit bestaan bedacht, zoals ze elke zomer jam maakte van de frambozen uit de tuin. Ze hoefde niet in een kookboek te kijken, ze wist zo ook wel hoeveel vruchten en suiker ze nodig had. Nooit te zoet, altijd smeuïg, die jam van haar.

‘Ik laat jullie alleen,’ zei ze. Hij knikte en kneep in haar hand. Hij was trots op haar.

Er viel een stilte. Met neergeslagen ogen nipte hij van zijn glas. Marie stond recht en vulde het hare opnieuw, met enkel water.

‘Zit je nog op school?’ vroeg hij.

Ze keek hem verbaasd aan.

‘Heb je al een baan?’

Ze keek nog veel verbaasder.

Hij voelde zich niet op zijn gemak. Dadelijk liep het weer fout. En weer zou het zijn schuld zijn.

‘Je moeder weet toch dat je hier bent?’

‘Moet dat?’

‘Lig je met haar overhoop of zo?’

Twee felle ogen, een brutale mond: ‘Niet iedereen vindt haar verschrikkelijk, weet je.’

‘Marie zou willen blijven,’ zei hij tegen Julie.

‘Dan moeten we het veldbed uit de

[p. 544]

schuur halen,’ zei Julie. En ging door met aubergines snijden.

Het was niet het antwoord waarop hij gehoopt had. Maar hij had evenmin de vraag gesteld die hij had willen stellen.

Ze plaatsten het veldbed op de mansarde, tussen zijn onverkochte schilderijen. Marie bekeek ze niet eens. Ze stapte recht op het raam af en vroeg aan welke kant de zon opkwam.

Bijna was hij 's ochtends de slaapkamer uit, toen hij zich bedacht en een jeans aantrok. Beneden trof hij Julie aan in de oude kimono die al jaren ongebruikt in de kast hing.

‘Adam en Eva, verjaagd uit het paradijs,’ zei hij glimlachend en liet zijn hand tussen de zijde en haar naakte huid glijden.

‘Morgen,’ klonk het kortaf en Marie stapte de keuken binnen in haar blootje.

Veel bagage had ze zo te zien niet. Ze droeg zijn t-shirts en Julies lange rokken.

Ze hielp Julie met het plukken van de frambozen en reed met hem mee naar de coopérative om wijn te halen.

Ze aten met z'n drieën aan de lange tafel op het terras: Julie en hij in de schaduw, Marie in de zon. Hij vroeg zich af hoe lang ze het zou volhouden. Zo was hij ook begonnen. Maar de zomers waren heet, hier.

Niet lang daarna had hij Julie snikkend aangetroffen in bed.

‘Zie je nu waar het op uitdraait,’ zei ze. ‘Jij hebt je dochter en ik heb niks.’

Hij had herhaald wat hij haar al zo vaak had voorgehouden, een en al begrip voor haar wijfjesinstinct: dat hij haar een kind zou maken indien ze dat werkelijk wilde, maar dat het dan het hare en in geen geval het zijne zou zijn. Voor hem geen twee maal dezelfde fout.

Alleen klonk zijn aanbod, met Marie in huis, plots veel minder edelmoedig.

‘Zoek je hier lang te blijven?’

‘Wil je me weg?’ vroeg Marie.

‘Neenee,’ zei hij, iets te haastig. ‘Ik was gewoon benieuwd naar je plannen.’

Ze had haar blote benen op een stoel gelegd. Hij keek naar de onderkant van haar tenen. De tweede stak wel een vol kootje boven de grote uit en de kleine was wanstaltig krom. Julie moest er bij hem ook altijd om lachen.

‘Dat uitgerekend jij me dat soort vragen stelt,’ zei ze.

Zoveel wist ze er dus wel van. Toen hij naar hier kwam, had hij toch ook geen plannen gehad. Behalve weg zijn. Weg van Maries moeder en van Marie. Weg zijn, en een beetje schilderen.

‘Het is tijd,’ zei Julie en hij begreep dat ze het huishoudgeld had geteld. Hij ging naar zijn atelier, zette de doeken op een rijtje, en begon. Tien huizenrijen, tien kanaaltjes, tien bomen...

De dakpannen waren net ingekleurd toen Marie binnenkwam. Met stijgend ongeloof liep ze het rijtje af. ‘Ik dacht dat jij echt schilderde!’

‘En wat is dit dan?’

‘Ik bedoel: andere dingen.’

‘Zo schilderde men in het atelier van Rubens en Van Dijck ook,’ zei hij.

Maar dat bleek op haar niet de indruk te maken die het destijds op Julie had gemaakt.

Zwijgend ging ze erbij zitten. Dat ze op zijn handen keek, maakte hem niet zenuwachtig. Daar was hij te veel vakman voor en hij hoopte dat ze dan tenminste dàt zou merken. Maar het enige wat ze zei, net voor ze het atelier uitliep en nadat hij de toppen van de bomen met wit was beginnen aanzetten, was: ‘En nog sneeuw ook, godverdomme!’

Zo was het al jaren: langs sluipwegen reden ze naar Andorra, want autopapieren en een verzekering had hij niet. ‘Perfect,’ zei de handelaar en schreef met

[p. 545]

geroutineerd gebaar een cheque uit. Tersluiks had de man naar Marie gegluurd en hij kon zich al inbeelden wat hij daarbij gedacht had.

Dat hij zijn werk werk moest afgeven, deed hem al lang niets meer, bij wie het terechtkwam evenmin. Toen zijn doeken anders waren, was ook dat anders geweest.

Op het pleintje met de platanen in Carcassone kende men hen al. ‘Alors, la vente était bonne, un menu complet?’ vroeg de hotelierster zonder het antwoord af te wachten.

Bij de cognac had Marie hen omhelsd en gezegd dat ze dit een uitermate gezellige dag had gevonden. Voor het eerst klonk er iets van waardering door in haar stem. Het was ook de eerste keer dat hij zijn dochter dronken zag.

Thuis stak er een briefje onder de deur.

‘André!’ zei hij verrast.

‘Wat jammer,’ zei Julie. ‘Net nu we weg waren.’

‘Ja,’ zei hij. ‘We hadden samen naar Andorra kunnen gaan.’

‘Wie is die André,’ vroeg Marie, ‘dat jullie zo op hem gesteld zijn?’

Wat moest hij vertellen over André?

Dat hij één van de eerste vrienden was die hij hier had gemaakt? Dat hij veertig was en gescheiden en ongelukkig? Dat hij aan de Azurenkust een villa had en een florerend vervoerbedrijfje voor zakenlui en toeristen? Dat hij nooit klaagde over zijn moeilijkheden of pochte met zijn succes, dat zowel het een als het ander als vanzelf op hem afkwam en hij haast desondanks leefde? En dat ze waarschijnlijk daarom zo lang bevriend waren gebleven?

Hij had zich de uitleg kunnen besparen, want enkele dagen later stond André er weer. Voor Julie had hij bosaardbeien bij, voor hem een fles eau de vie de mirabelles. Dat er nog iemand in huis was, ontdekte hij pas toen hij uitbundig pratend het terras opstapte waar Maries stevige kontje lag te glimmen in de zon.

‘Zou jij niet iets aantrekken?’ had hij gesuggereerd.

‘Voor mij hoeft het niet, hoor’, zei André.

Hij had zich afgevraagd wat hij van dat antwoord moest denken.

Als André kwam, was het feest. Zo was het altijd geweest en waarom zou het met Marie erbij anders zijn? Naarmate de avond vorderde, raakten ze het er steeds roerender over eens dat de wijn van de coopérative dit jaar bijzonder goed was.

‘Zal ik het jullie dan maar vertellen van mijn nieuwe aanwinst?’ vroeg André.

Knap, elegant, femme du monde, dacht hij. Maar hij zweeg. Hij wist hoe gevoelig die dingen lagen.

‘Een helikopter,’ zei André.

‘Dat meen je niet!’ riep Julie.

‘Een echte?’ vroeg Marie, behoorlijk onder de indruk.

‘Voor managers en rijke Amerikanen gaat zo'n busje blijkbaar niet snel genoeg,’ zei André. ‘Die willen binnen het half uur bij Troisgros aan tafel zitten.’

‘Zover is het dus gekomen,’ was het enige wat hij wist te bedenken.

‘Ja, maar verder gaat het niet,’ zei André vastbesloten. ‘Ik heb echt wel genoeg aan één hartinfarct.’

‘Een hartinfarct?’ vroeg Marie, nog meer onder de indruk.

‘Ja,’ zei André. ‘En ook echt.’

‘Hij bevalt je dochter,’ merkte Julie 's avonds op.

‘Onzin,’ zei hij. ‘Wat zou zo'n kind nu zien in zo'n ouwe vent?’

‘Wat ik destijds in jou zag, bij voorbeeld,’ zei Julie.

Hij wist niet goed hoe hij zich bij die opmerking moest voelen: weerloos of juist heel weerbaar. Het laatste dan maar, besloot hij, toen ze even later tussen de

[p. 546]

lakens schoof en haar hoofd op zijn schouder legde.

‘We moesten elkaar 's terug wat vaker zien,’ had André gezegd bij het afscheid en nog geen week later nodigde hij hen uit in zijn villa.

Het was geleden van toen Madeleine er nog was. En die was pas een jaar na het ongeluk bij André weggegaan. Zo lang had ze getracht hem te vergeven dat hij petit Jean niet tijdig uit het water had weten te halen. Misschien had hij er beter aan gedaan zijn dochter te verwittigen. Dadelijk begon ze nog over het zwembad en hoe zalig het zou zijn daar straks een duik in te nemen. Toen Marie naar binnen was, om André te helpen met het aperitief, pakte hij Julie erover aan.

‘Denk je niet dat we 't haar hadden moeten vertellen, van Madeleine en petit Jean?’

‘O, maar dat hèb ik gedaan,’ zei Julie.

Het kon dus niet dat Marie niet wist van wie het schortje en de ovenhandschoenen waren waarmee ze later op de avond de gratin binnenbracht. Breeduit zette ze de schotel op tafel: ‘Voilà!’. Trots, als was het gerecht eigenhandig door haar toebereid en niet door André besteld bij een van de betere traiteurs uit de streek.

André verontschuldigde zich: dit was maar het huis van een man alleen.

‘O, maar het zou best een gezellig huis kunnen zijn,’ zei Marie met een blik die André gelijk gaf maar hem meteen liet verstaan dat zij, bij voorbeeld, makkelijk voor die gezelligheid zou kunnen zorgen.

Zo had hij Marie nog nooit gezien.

Thuis toonde ze zich eerder aan de slome kant. Zodanig zelfs, dat Julie er kregelig van was geworden - ‘Ik hoef toch geen meid te spelen voor jouw dochter!’ - en hij zich verplicht had gezien er een opmerking over te maken. Sindsdien ging het iets beter.

Maar hier scheen ze er genoegen in te scheppen alles te beredderen en André zoveel mogelijk uit handen te nemen. Geen spoor van het pruilmondje dat hij haar zo vaak had zien opzetten en dat bij hem de vraag had opgeroepen wat ze hier in godsnaam was komen zoeken. Weifelend sloeg hij André gade, maar die liet Marie begaan, geamuseerd en zo te zien zelfs een beetje vertederd.

Ineens zag hij haar voor zich als kleuter: druk in de weer met haar poppen, het fornuisje met de miniatuurpotjes, de puntzakjes en kartonnen pakjes voor de lilliputwinkel. Toen had hij er zich druk om gemaakt - men ging van zijn dochter toch geen burgertrutje maken! Nu herkende hij dezelfde spelletjes niet zonder opluchting.

Spelletjes! Veel verder kon het niet gaan. Zo volwassen was zijn dochter nog niet.

Toen ze na het diner was beginnen trappelen om te gaan dansen, had hij Andrés belofte als zou hij haar op een andere keer mee uit nemen dan ook gezien als een snoepje: zo beloonde je kinderen die flink hun best hadden gedaan.

De daaropvolgende dagen waren uit Maries bagage verborgen schatten te voorschijn gekomen.

Een paar vervaarlijk hoge hakken. Het hevig rose, blauw en groen waarmee ze zich begon op te maken - oorlogskleuren! De zwarte kanten strik waarmee ze haar roodblonde haren opbond.

Aan Julie, die hem bewonderend betastte, legde ze uit dat het eigenlijk geen strik was, maar één van haar slipjes. Zijn dochter, met zulke slipjes! En dan nog niet eens waar ze thuishoorden!

Het viel hem op dat haar gezichtje op enkele weken tijd opvallend bruiner en

[p. 547]

smaller was geworden. Ze zag er veel zuidelijker uit dan toen ze hier aankwam. Veel ouder ook.

Hij moest er iets aan doen: dàt gevoel. Het bleef hem achtervolgen en hij haatte er zichzelf om. Hij die altijd alle principes had weggelachen behalve één: leven en laten leven.

Wat moest hij doen? Hen waarschuwen, misschien? Zijn dochter voor zijn beste vriend, zijn vriend voor zijn eigen dochter?

En waartegen? Tegen wat zich al eeuwen afspeelde tussen mannen en vrouwen van gelijke of van verschillende seksen, rassen, leeftijden? Hij kon maar beter zijn mond houden.

Dat deed hij, ook toen de naaimachine werd bovengehaald en de gebloemde jurk die Julie gedragen had bij hun eerste ontmoeting. Het oude model kreeg een nieuwe snit aangemeten. Een tweede kans, dacht hij, en voelde zich versleten.

Gevat in het kader van het open raam zag hij hen staan: Marie boven op de tafel, Julie aan haar voeten. Ze praatten zacht en vertrouwelijk, op een manier die hem volkomen vreemd was. Hij hoorde de lichtjes opgewonden ondertoon, het klaterend gelach dat af en toe opsteeg. Maar wat ze zeiden verstond hij niet en dichterbij gaan durfde hij niet.

Zover was het dus gekomen. Julie verknipte voor zijn dochter haar verleden en hij bleef wat hij altijd geweest was: een buitenstaander.

De zomer liep op zijn einde en toch hing bij het vallen van de avond de hitte nog in de lucht. In de tuin goten Julie en Marie elkaar af met emmers water. Ze gilden en dribbelden in het rond. De druppels glinsterden op hun huid, hun lichamen waren soepel en krachtig.

‘Doe je niet mee?’ proestte Julie.

‘Ja, kom paps!’ viel Marie haar bij.

Hij schudde zijn hoofd. Hij kon het niet langer aanzien. Hij liep naar binnen en ging in het halfdonker op een stoel zitten.

Julie was hem achterna gekomen. Ze hurkte neer, legde haar handen op zijn knieën. ‘Wat is er? Wat heb je?’

Zoals ze daar zat, naakt in dat plasje.

‘Niets,’ zei hij. ‘Niets.’

's Anderendaags had hij aangekondigd dat hij ging schilderen. Julie had er vreemd van opgekeken. Het was ook zolang geleden.

Zonder iets te zeggen, zette ze brood, kaas, en een fles wijn voor hem klaar. Toen ze elkaar pas kenden, zou het niet in haar zijn opgekomen een picknick voor hem te maken. Ze zou er ook niet aan gedacht hebben thuis te blijven.

Hij nam de knapzak, de ezel en de schilderdoos en trok de heuvels in. Van vroeger herinnerde hij zich deze tochten als het opstarten van een motor. Insecten gonsden, takjes kraakten onder zijn voeten. Bij elke beweging gleed droge, hete lucht langs zijn huid. Hij geurde naar tijm en lavendel, zinderde mee met de grijze aarde, werd ijl als de wolkenloze hemel.

Waar hij heen ging, wist hij nooit. En toch kwam hij als vanzelf uit op de juiste plaats. Daar zette hij zijn ezel neer.

Maar ditmaal sloeg de motor niet aan. Hij zat daar maar en staarde naar de olijfbomen en de wijngaarden op de heuvelruggen. En hij dacht aan Marie.

Voor ze voor zijn deur stond, was hij zich niet van haar bestaan bewust geweest. Waarom voelde hij zich dan teleurgesteld in zijn verwachtingen? Hoe kon hij wat dan ook van haar verwacht hebben?

En toch, ergens in een uithoek van zijn bewustzijn, had hij zich een beeld gevormd van hoe zijn dochter zou zijn. Een sterke, zelfzekere vrouw. Die meer begaan was met de wereld dan met zichzelf, maar indien nodig die wereld naar haar hand kon zetten. Niet lief maar

[p. 548]

lastig, niet ijdel maar trots: iemand voor wie bestaan belangrijker was dan behagen.

Maar zijn dochter was een dochtertje, ze had de dromen van een kostschoolmeisje en een mond die naar verveling stond en met André in de buurt ook een heel klein beetje naar zoenen. Zonder dat hij er erg in had, had hij zijn borstels gegrepen en was beginnen schilderen. Felle, forse streken waren het, zo geladen dat het hem zelf verbaasde. Hij schilderde, zoals hij Marie een pak voor haar broek zou gegeven hebben.

Wacht maar, hij zou ze eens wat laten zien!

Alsof hij niet bestond, zo was hij in de late namiddag de heuvels afgedaald. Pas toen hij het terras opstapte en Julie hem met grote ogen aankeek, besefte hij hoe hij eruit moest zien. Haar in de war, hemd open en half uit zijn jeans, verf op zijn handen, zijn gezicht, zijn kleren. Hij schoof de schilderdoos van zijn schouder en richtte kreunend zijn rug. Een gevoel van uitputting overviel hem, zo intens, primitief haast, dat al het overige erbij verbleekte. Zelfs de verbijstering waarmee Julie hem voorbijliep en neerhurkte voor het schilderij.

‘Hoe kom je aan die kleuren?’

‘Weet ik veel...’

Nu ze erover begon, zag hij het ook: het waren niet de blakende, verschroeide kleuren van het landschap.

‘Waar is Marie?’ Hij wou haar zijn werk tonen.

‘Marie is weg,’ zei Julie. ‘André is haar daarstraks komen halen.’

En ineens wist hij waar hij die kleuren vandaan had: het rood was dat van Maries haar, het blauw en purper dat van de bloemen op de jurk waarin ze daarstraks was vertrokken.

‘Kwam ze niet eten?’

‘Geen flauw idee’, zei Julie.

‘Ik dacht dat je misschien wist waar ze heen waren...’

‘Ze is achttien,’ zei Julie. ‘En daarbij, ik ben haar moeder niet.’

Hij deed zijn best om de verwijtende klank in haar stem niet te horen.

Nooit had hij kunnen vermoeden dat het zo onwennig zou zijn, met z'n tweeën aan die lange tafel. Jarenlang was het niet anders geweest.

‘Ga je mee slapen!’ vroeg Julie.

‘Ga jij maar,’ zei hij. ‘Ik kom wel.’

‘Waarom maak je je ongerust? André is toch bij haar!’

Juist daarom, dacht hij, en zei: ‘Ik mààk me niet ongerust.’

‘En ze kan altijd binnen.’

‘Dat weet ik wel.’

‘Wel dan?’

‘Ik heb gewoon geen slaap,’ zei hij.

Hij moest op het terras zijn ingedommeld.

In Andrés auto reed hij over een kronkelweg langs de Gorges du Verdon. De twee linkerwielen hingen over de afgrond, de twee rechter wist hij als een stuntman op het wegdek te houden. Uit het ravijn galmde Maries stem op, haar woorden braken tegen de rotswand. Hij draaide het raampje open en keek naar beneden.

Onbezorgd glimlachend, in haar gebloemde jurkje, zo moest ze die middag vertrokken zijn. Ik moet haar tegenhouden, dacht hij, en riep haar achterna. Ze draaide zich om en hij keek recht in het gezicht van Julie.

Julie keek hem meewarig aan maar bleef glimlachen. Ook toen de auto, waarin ze aan Andrés zijde had plaatsgenomen, recht op hem afkwam en een frontale klap niet meer te vermijden was. Tenzij hij nu onmiddellijk het stuur omgooide en het ravijn in reed...

Met een schok zat hij rechtop, ogen open. De dag zat al in de lucht.

Voorzichtig had hij de deur van de

[p. 549]

mansarde opengeduwd. Maries bed lag erbij zoals ze er die morgen was uitgestapt. Naast het hoofdeinde stond één van zijn schilderijen.

Toen hij verwezen rondkeek, zag hij dat ze al zijn oude doeken had verplaatst. Ze moest ze één voor één bekeken hebben. Goud zou hij geven om te weten wat ze daarbij gedacht had.

Op de grond lag een t-shirt. Hij raapte hem op en rook eraan. Nat gras, stelde hij verbaasd vast. Hoe kon ze die noordelijke geur zolang met zich meedragen?

Voor het eerst sinds hij zich hier was komen vestigen, overviel hem een onbestemd heimwee.

Julie had hem gewaarschuwd. Maar hij hield het niet meer uit en had de prefectuur gebeld. De man aan de andere kant van de lijn was het even gaan nakijken.

‘Geen ongevallen met een witte Citroën,’ zei hij. ‘Een man van om en bij de veertig en een jong meisje, zei u?

‘Mijn dochter,’ zei hij.

‘O, uw dochter?!’

En toen kreeg hij het door: men hield hem natuurlijk voor een man op middelbare leeftijd wiens liefje er met een rivaal vandoor was.

‘Als u er werkelijk op staat, kunnen we haar natuurlijk laten opsporen,’ zei de man.

‘Ach nee,’ zei hij moedeloos, ‘laat maar.’ Zich ervan bewust dat hij daarmee de vermoedens van de ander versterkte.

‘En van wanneer is uw... eh... dochter vermist?’

‘Ze is vannacht niet thuisgekomen,’ zei hij en voelde zich, zoals Julie het had voorspeld, uitermate belachelijk.

‘Je maakt mij jaloers,’ zei Julie.

‘Ik zou voor jou precies hetzelfde doen en dat weet je.’

‘Zo bedoel ik het niet,’ zei ze. ‘Ik ben niet jaloers op wat je doet, ik ben jaloers op wat je voelt. Ik wou dat ik, al was het maar een kwartiertje, zo bang en ongerust kon zijn als jij.’

Hij kon er niet eens boos om zijn. Hij bevond zich in een toestand waarin alles aanvaardbaar leek. Dat Julie een kind wilde, dat Marie maar was wat ze was. Zelfs voor zijn eigen ergernis was ruimte vrijgekomen.

Dat hij ooit naar hier was gevlucht om zich van zoveel mogelijk af te sluiten, kon hij zich nog amper voorstellen.

Hij was de eerste die het hoorde. Het ratelde door de lucht en het zwol alsmaar aan. Hij had het altijd geassocieerd met oorlog en gevonden dat er iets dreigends van uitging. Maar nu klonk het hem in de oren als een feestelijke pavane.

Hij zette een hand boven zijn ogen en speurde de lucht af. Uit het niets doemde een zwarte stip op. Ze werd groter en grijzer en glimmender en ze kwam recht op hem af.

Zelfs met gesloten ogen had hij haar kunnen zien zitten. Haar knoestige handje met de afgebeten nagels dat naar hem wuifde. Haar felle blik die nu wel wat zachter zou staan en wellicht ook wat spottend als ze zo op hem neerkeek.

Hij stak zijn armen in de lucht en begon te lopen. Dwars door de tuin liep hij, recht op het veld af waar de helikopter zo dadelijk zou landen. ‘Mijn dochtertje!’ riep hij. ‘Kom kijken, mijn dochtertje!’

Bij het hek draaide hij zich nog even om. Julie moest hem vrijwel meteen gevolgd zijn, want ze was veel dichterbij dan hij verwacht had. En ze keek hem hoopvol aan.