Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 133

[p. 755]

Emile Clemens
Zané, vóór er sneeuw lag in het dal

We staan achteraan in de inkomsthal van glas en spiegels, tegen de dubbele lift aan. Het meisje aan de receptie geeft de rekening aan een jong koppeltje dat het hotel verlaat. Ik tel negentien personen, allemaal heren, uitgenodigd voor de conferentie. Ze staan in groepjes te praten en ik probeer te gissen wie voor welke firma werkt. Ik hoor vooral Frans, een beetje Engels, ook Spaans maar nog geen Italiaans. Edgar wordt zenuwachtig, kijkt voortdurend op zijn uurwerk en heeft er de pest in dat men ons al een half uur heeft laten wachten. Mazotti, die ons om zeven uur vanmorgen in Vicenza is komen ophalen, loopt nerveus heen en weer, vraagt iets, gaat weg. Wij kijken rond en houden ons op de achtergrond.

Ik zie Claudia binnenkomen met stijl en gratie en vind haar een beetje molliger geworden, maar misschien komt dat door haar pelsmantel. Zonder eerst rond te kijken, begint ze iedereen vriendelijk een hand te geven. Edgar zegt dat hij vanmorgen nòg een wagen met Belgische nummerplaat vòòr het hotel heeft zien staan, maar ik kan geen aandacht meer aan hem schenken.

Gisteren reden we in vijf uur van Milaan naar Vicenza, met twee onderbrekingen: eerst in Osio Sopra, waar we de famiglia opzochten en de cavallo's moesten keuren die stonken naar het verderf van de winter, daarna in Bergamo, waar de kelners tussen hun tanden monkelden en het eten even koud was als de città alta, en onderweg hingen er opvallend veel valken of wat voor vogels het ook mochten zijn, te bidden in de lucht om gewonde en verziekte prooien af te maken.

Edgar sliep tijdens de rit. Ik hield de wagen binnen de snelheidsbeperkingen; we hadden tijd genoeg.

Het was zondagnamiddag en Claudia had gezegd dat ze niet naar Vicenza kwam. En ik wist niet dat die dag alle winkels van de stad open waren. Het was zondag, één week vóór Kerstmis.

Het was onbeschrijflijk druk in Vicenza en ik moest drie keer het park rondrijden vóór ik het Campo Marzio hotel terugvond. Het was vier jaar geleden dat ik er voor het laatst was.

Claudia zou mij achteraf vertellen dat de wandeldreef naast het Campo Marzio de pleisterplaats van de hoeren was om klanten op te scharrelen. Ik had er niets van gemerkt, misschien omdat het winter was en voor betaalhoeren had ik geen belangstelling. Claudia vertelde mij ook, zo terloops als ze maar kon, dat ze die zondagavond wel in Vicenza was maar met haar moeder en haar boyfriend; ze had naar het hotel gekeken en gevoeld dat ik er was. Ik zei eerst dat ze mij ontgoochelde. Ze herhaalde dat haar moeder en haar verloofde kerstinkopen wilden doen. Mijn vraag of ze er warm van geworden was, beantwoordde ze niet.

Terwijl zij naar het hotel gekeken had,

[p. 756]

duwden wij ons waarschijnlijk tussen de massa, op zoek naar de bioscoopzaal waar we vier jaar eerder een ongecensureerde pornofilm bekeken hadden. Rond acht uur kwamen we doodmoe in het hotel, om te horen dat het restaurant die avond dicht was. Edgar ging naar zijn kamer. Ik liep alleen terug de stad in en kocht een fijne Waterman-pen voor Claudia. Misschien stond ze toen aan de overkant van de straat met haar moeder en de boy-friend.

Ze wil me gewoon een hand geven maar ik hou ze vast en geef haar drie kussen. Ze doet haar ogen even dicht, ze brengt haar hand even naar mijn borst. Het heeft geen twee seconden geduurd en het is als een nacht lang samen slapen.

Mazotti, die zijn taak als commercieel directeur heel ernstig neemt, is teruggekomen en begint allerlei scherpe klanken te uiten om ons aan te manen hem te volgen naar een gebouw van de lokale Associazione Italiani Industriali, een paar straten verder. Ik zorg ervoor dat Claudia altijd vóór mij loopt.

We worden in de zaal verwelkomd door Dot. Marcello Cozzi, Algemeen Directeur van de organizerende firma, die in het Italiaans aankondigt dat de voordrachten in het Engels gegeven worden al is de Franse delegatie het omvangrijkst. Even dreigt er een taaldiscussie te ontstaan maar Mazotti kan met een paar grappen de spanning ontladen. Edgar en ik voelen ons goed en houden onze mond; wij spreken genoeg talen.

Claudia moet vooraan, naast haar directeur, gaan zitten en ik stel met genoegen vast dat ik de volgende uren een goede kijk op haar mooie benen zal hebben. De anderen ook, maar dat laat mij koud. Het is een winter van korte, strakke rokjes.

We luisteren naar de voordrachten en ik kijk meer naar Claudia die tolk speelt. Als het mijn beurt is om te spreken, staat ze op en gaat de zaal uit. Technisch gesproken heb ik geen tolk nodig.

- Waarom ben je niet eens naar Milaan gekomen?

- Er was te veel werk.

- Ik was er al een hele week. Dat wist je. We zijn pas gistermorgen doorgereden naar Vicenza.

Ze zegt niets meer en drukt haar hele lichaam even tegen mij. Uit de wolk zwarte haren nevelt een fijn parfum. Als de anderen binnenkomen begint ze in een boek te bladeren dat op een tafel ligt. De koffie smaakt Italiaans bitter en plakt aan de tong. De Engelsman begint over besturingen met P.C.'s en zegt dat hij volledig achter al de kritiek staat die ik daarstraks geuit heb. Hij feliciteert mij met mijn betoog en we wisselen naamkaartjes uit. Claudia knipoogt even en loopt weg naar de zaal. De Engelsman kletst door tot we allemaal verzocht worden onze plaatsen terug in te nemen.

Ik ga Claudia achterna en vraag haar waarom ze zo dikwijls niet thuis geeft als ik het bedrijf opbel. ‘Omdat ik dikwijls weg ben’, antwoordt ze en tegelijk drukt ze haar voorhoofd tegen mijn schouder. Ik ruik het fijne parfum uit haar dikke zwarte haren en heb geen vragen.

De sprekers die nu aan de beurt komen, ontleden de machines technisch en analyseren de concurrentie. Claudia heeft opnieuw haar plaats ingenomen en ze schept er genoegen in ons te verleiden.

's Middags krijgen we een banket aangeboden in een restaurant tien kilometer verder dan Zané. Er zijn een tiental tafels gedekt. Claudia heeft een plaats vrijgehouden. Een Spanjaard komt bij ons zitten. We houden ons rustig en spreken over voor en tegen in het Italiaans dat iedereen verstaat.

- Je hebt mooi gesproken daarstraks.

- Hoe kan jij dat weten? Je bent weggegaan.

- Ik heb naar je geluisterd en ik ben ergens gaan staan vanwaar ik je beter kon zien.

Soms voel ik dat ik haar pijn wil doen maar ze is altijd iets sneller en in plaats van een kwetsende opmerking wil ik haar dan alleen nog hartstochtelijk in mijn armen sluiten en lang vasthouden.

Achteraan in het restaurant, begint Mazot-

[p. 757]

ti opnieuw lawaai te maken. Hij is rechtgestaan om een paar mededelingen te doen en verkondigt luid dat Claudia vandaag jarig is. Waarmee hij mijn geheim aan de hele bende prijsgeeft.

Claudia is de enige vrouw in het gezelschap en ze moet ervoor dienen. Ik voel mij tegenover de anderen gepriviligicerd, ik sta buiten hen omdat Claudia een beetje van mij is. De boy-friend is een result of circumstances die mij weinig stoort. Hij hoort bij het meubilair en ik wil hem niet eens leren kennen. Bij de koffie flirt ze met de modieuze Fransman. Ik luister geamuseerd hoe slecht haar Frans is.

Wij spreken Italiaans met mekaar en Engels dat voor ons allebei een tweede moedertaal is aangezien zij in Australië groot werd. Ik heb haar vroeger eens gezegd dat ze lag te wippen als een kangoeroe maar in plaats van het als een grap op te nemen, is ze toen boos de badkamer ingelopen.

Als er champagne bij is, kan je in het Engels goed minnen, dat weten zelfs de kangoeroes. Met spumanti gaat het iets langzamer. We vinden het spijtig dat ik mijn gedichten niet kan vertalen in het Italiaans. De liefde verdraagt geen tussentaal.

Edgar begint opmerkingen te maken die mij irriteren, vooral omdat ze van hem komen. Ik ben op reis met iemand die ik respecteer en waardeer, die ik graag mag ook en van wie ik veel leer. Als ik hem dan bitsig iets toesnauw, heb ik achteraf altijd wroeging maar ik ben ook te trots om het hem te zeggen en mij te verontschuldigen. Ik hoop dat hij mij stilaan een beetje beter leert kennen zodat er tussen ons geen misverstanden meer kunnen bestaan. Als één of andere idioot opmerkt dat Claudia een mooi kontje heeft, kan ik er eens onnozel om glimlachen maar als het uit de mond van Edgar komt, zeg ik hem brutaal dat hij dergelijke commentaren voor zich kan houden. Hij schijnt niet geraakt te zijn. Iets gelijkaardigs doet zich later die dag nog eens voor.

Na het eten staat er een tennistornooi op het programma. Aangezien noch Edgar, die nooit aan sport doet, noch ik die helemaal uit vorm ben, er iets voor voelen, zoeken wij de dottore op om met hem een belangrijk project te bespreken. Claudia voegt zich bij ons. In de bespreking blijkt dat we een aantal documenten op het bedrijf moeten halen, wat mij tevens de gelegenheid geeft de bedrijfsgebouwen die ik nooit eerder gezien heb, te bezoeken. Claudia stelt direct voor mijn gids te zijn en Dot. Marcello geeft mij zonder aarzelen de sleutels van zijn Mercedes 300. Even later rijd ik als een directeur met zijn maitresse over Italiaanse straten in het vallende zonlicht dat nog net over de verre heuvels raakt, naar Zané. Ik streel haar knieën en haar dijen en kom niet verder. Alleen op de toppen van de bergen ligt sneeuw.

De firma huist in een nieuw kantoorgebouw. Achter de ramen brandt licht. Claudia toont mij de kantoren, haar werkhoek, het atelier en de bar. We zoeken samen de papieren bijeen die we nodig hebben en ik haal een stapel documentatie uit haar kasten die ik nodig heb om de machines te kunnen promoten. De telefoniste meldt dat mijn bedrijf opgebeld heeft. Het is vijf uur en dus te laat om terug te bellen.

In de auto kus ik Claudia op haar frisse mond en in haar woelige haren. We rijden terug zonder iets te zeggen; we houden elkaars hand vast als verliefde tieners.

Marcello heeft alle gegevens en prijzen die we nodig hebben intussen op papier gezet. Terwijl hij naar de bar loopt om ons een koffie te bestellen vraagt Edgar of de rit goed verlopen is en of Claudia nat geworden is. Ik scheld hem voor idioot en nog iets en loop weg. In het voorbijgaan vraagt Marcello of ik alsnog ga tennissen. Ik ga tennissen.

De firma heeft voor trainingspakken gezorgd en ik leen tennisschoenen van een Italiaan. We spelen dubbelspel, een Italiaan is mijn partner. Tegen de sterke teams winnen we, maar mijn opslag wordt steeds zwakker en slechter omdat ik geen conditie heb. Ik hoor Claudia roepen en klappen zonder te weten voor wie maar luk toch een paar mooie slagen.

Claudia speelt één set als partner van haar directeur en het blijkt dat ze niets van tennis

[p. 758]

kent. Ze heeft een mooi figuur en bij mij staat ze zo al in finale.

Om acht uur is het laatste spel gespeeld. Edgar en ik beslissen naar het hotel te gaan om ons op te frissen. Het avondmaal wordt om negen uur in hetzelfde restaurant opgediend. Claudia en sommige anderen blijven ter plekke en maken gebruik van de accomodaties van de sportzaal. Ik rij naar het hotel om me om te kleden en de Waterman voor Claudia te halen.

Als ik het restaurant terug binnenkom, zit Claudia met de Engelsen te pokeren. Ze verliest. Als iedereen van het hotel terug is, gaan we naar de zaal waar een grote tafel gezet is. Ik hou Claudia tegen en ga met haar een gang in waar ik haar het pakje geef. Ze is eerlijk verwonderd; ik geef haar een kus en zie dat haar ogen nat zijn. Ik vraag haar het pakje morgen open te maken omdat ik er dan niet meer ben.

We gaan naar de eetzaal. Mazotti klapt een paar maal in zijn handen om aandacht te vragen: hij zegt dat Claudia hem gevraagd heeft haar te willen verontschuldigen; omdat ze zich niet goed voelt, geeft ze er de voorkeur aan naar huis te gaan. Het spijt haar heel erg. Ik heb geen honger meer.

Edgar en ik praten met iedereen en onze talenkennis opent alle deuren zoals op alle internationale conferenties waar we naartoe gaan. Zelfs een Fransman laat iets van bewondering doorschemeren als ik in het Italiaans de barollo begin te roemen. Hij vraagt hoe het komt dat we met zoveel gemak van de ene op de andere taal overgaan. Ik leg hem uit dat ik een waterman ben en dat wij het aan ons sterrenbeeld verplicht zijn veelzijdig en creatief voor de dag te komen. Hij vraagt Edgar of hij ook een waterman is en Edgar antwoordt dat zijn Engels daarvoor te slecht is. Een kale Zwitser met een snor geeft als uitleg het feit dat wij door zoveel volkeren bezet werden en dus met veel talen en tongvallen hebben leren leven. Edgar bevestigt dat wij altijd een volk van hoerenlopers geweest zijn: een taal leer je tenslotte het best in bed. Ik kan het maar half met hem eens zijn en ik hou er niet van dat hij zijn betoog met een krachtig godverdomme bevestigt. De cognac staat nog niet eens op tafel.

Als we terug in het hotel komen, klaagt Edgar dat de pollenta als een blok beton op zijn maag ligt. Ik ben er gelukkig afgebleven maar kon de Vecchia Romagna niet laten staan. Een beetje dronken vraag ik de hotelreceptioniste onze sleutels. Het is één uur. We moeten straks vroeg vertrekken en zullen de tweede dag van de conferentie, zoals afgesproken, missen. Ik ben boos op Claudia omdat ze niet bij mij gebleven is. De brandy trekt evenwel een lichte sluier over de ontevredenheid.

Ik wens mijn gezel goeienacht en loop naar mijn kamer op het eind van de gang. Ik doe de deur achter mij dicht en vind de schakelaar niet onmiddellijk. Ik hou in, zoek even niet. In het volstrekte donker proef ik heel duidelijk het fijne parfum. Mijn hand glijdt toevallig langs de schakelaar die de nachtlampen bedient.

Ze ligt op haar buik, naakt, en doet of ze slaapt. Ik laat mijn jas op de grond vallen en voel de brandy. Met mijn hand op haar blote billen vraag ik haar zacht wat voor geluid kangoeroes maken.