Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 132

[p. 9]

Joris Denoo
De weg terug

Zo'n kanaal als een lint met boten erop
en een trein die zich langsheen die lijn
naar de verte gooit, slordig met de tijd
der reizigers omspringend. Soms fietsend

Een meisje op het jaagpad, een rat ontsnapt in de
ingewanden van een veevoederbedrijf. Ik huldig vaak
de schrijfplicht in die trein. Denkt men:
‘Hij tekent.’ Niets is minder waar maar er is ook

De zwijgplicht van hij die teksten mondgemeen
moet maken. Overigens aan tekenen een broertje dood.
Verderop, Die Scone genaderd, of nog: La Morte,
worden de graslijnen weidser en de huizen nukkiger.

In dit landschap opgesteld, hijst een kraan
een perte totale. Zo'n kabaal als de tijd
der studiereizen is aangebroken. En ik midden
de meute der eendagsreizigers plus begeleiders

Slordig de pen hanterend. Op het wiegen
van het treinstel soms schrijvend. Het
vruchtgebruik van de lijn Kortrijk - Brugge.
Gelukkig is er nog de weg terug.

[p. 10]

Verkoeverkamer

Houtkrullen voor de cavia.
De goede knoppen in & twee deuren aan.
Een zondag (in België) als een zedeles:
steels gaat regen naar beneden.

Een mens in dit huis verstopt.
Een fles om bij te denken dat
straks de zwaailamp van een medemens
wat glas is even schielijk op kan lichten.

Wachten geblazen aan de steel der stilte.
Aan de pijp een bel die spatten kan.
Huisje Druppelvanger zuigt geluiden
tel na tel. De avond komt eraan.

[p. 11]

Sabbat

Dit is de wereld van de baarzen.
Hier is mijn polsstok, daar het
water. Om te waden heb ik hoge
laarzen. En een marsbevel.

Ik ben een bioloog van horen
zeggen. Met stenen kan ik
mijn lichaam verzwaren. Aan de
nabestaanden is het dreggen.

Ook kan ik aan de polsslag
van het landschap verder bestaan,
gebiologeerd door het leven.
Dan wordt het water een zeer zachte

Wetenschap. Kijk: iets
rukt aan de dobber van mijn
moedertaal. Op zondag heb je
dit wel vaker: alles is een

Beetje uit de kunst. De schilder
en zijn mondjesmaat, gegooi in
glazen, de bellen in het water.
Kom, het wordt weer later.