Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 132



[pagina 6]


[pagina 7]
André Demedts Voor later... Je komt achterdochtig in huis, want je hebt de wagen gezien voor de deur, mensen die je niet kent en je niet liggen misschien. Je zou liever onzichtbaar zijn, zonder te spreken weer weggaan, naar een hoekje, waar geen van die vreemden je gade zou slaan. Ik liep en sprong over de beek, diep in het bos was ik alleen, ontvlucht wat onbetrouwbaar bleek en met alle dingen weer één: het elshout, de reuk van de grond, een lijster, zijn gorgelend lied, de smaak van een bes in mijn mond, en vrij van geluk of verdriet. Wel vreugde alleen om 't bestaan, hoe krijg je dat later ooit weer? Zorgen en werk zijn nooit meer gedaan, drukte en geklets doen je maar zeer omdat je aan alles ontwent, er blijft iets of iemand omtrent, waarvoor je van binnen verstijft. Kom toch in huis, ga zitten, dààr in de hoek, alleen bij het vuur, de vlammen dansen wonderbaar, hun lollende spel zonder duur, zoals het leven het doet. Neem het aan zoals 't is, een stout avontuur, dat ons in vlammen op doet gaan, recht als een zwaard, zo zuiver als vuur.