Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 131

[p. 711]

Claude van de Berge
Fragment uit een hymne

Kristallen hoogland, vele geheimen bezitten wij, niet om te onthullen, niet om te verkondigen, maar om met ons mee te dragen, niet om prijs te geven, maar om de zwaan van de ziel toe te spreken, om het teken van de wilde zwanepoot te kerven in de sterren, om op het topazen korstmos voetafdrukken te vormen, om het hoogste en het innerlijkste voor verdwijning te behoeden, om aan het onbekende te schenken, zoals golven aan de stranden wieren, koralen en flarden van zeilen schenken, waaruit wij met tijdloze gelatenheid kledingstukken en liederen vervaardigen.

Vele geheimen bezitten wij, zoals wij vele woorden bezitten. Als wij hen met ons meedragen, zoals de zang van Toengoezische rietfluit de vergulde rivieren van het Siberische gebergte vergezelt naar de zee, zijn wij waar wij zijn, en zijn wij waar wij nooit zullen zijn.

Wij dragen onze geheimen met ons mee, eenvoudig als de mossteppe die is begroeid met moerasrozemarijn, eenvoudig als de zang van de dauw op de steenbraam.

Wij hurken neer, gehuld in dekens die versierd zijn met meandrische motieven, met op onze oogleden de weerschijn van het zand, zoals de Navaho in de woestijn roerloos bij grijs geworden bolvormige kruiken neerhurkt.

In ogenblikken van heimelijke ontreddering zoeken wij vertroosting in de poëzie van Tawakwap Tiwa, Schijnsel Van De Zonsondergang, de dichter van het lied van de vlinder.

In ogenblikken van grote twijfel zoeken wij vertroosting in de poëzie van Lahtu, Gouden Wolk, de dichter van het geluk. Ook Visak Vo O Yim, Verheven Havik, de dichter die zijn poëzie in de droom ontvangt, de dichter van het melancholische lied van de wind, hebben wij lief. En hun woorden leven in ons.

Kristallen hoogland, hoe lang zal ons gehoor in de klanken van je onuitsprekelijke verkondigingen verzinken.

Hoelang zullen wij de je profetieën, verdwijnend als de bliksemschichten van een wegdrijvend onweer, op onze uitdrukkingloze voorhoofden weerkaatsen?

[p. 712]

Hoe lang zullen wij de hymne zingen van je transparantie, onze grenzen overstromend, overstromend wat wij kunnen omvatten, wat wij kunnen doorgronden, terwijl onze zingende gestalten, zittend op de heuvel, de kleur hebben van leisteen, en onze ogen neergeslagen zijn van ontroering?

Iedere steen is bestemd voor een tempel.

Iedere stem is bestemd voor een gebed.

Ieder woord is bestemd voor een gedicht.

Kristallen hoogland, onze woorden zijn onze geheimen. Onze woorden zijn onze lofzang.

Kyyhnu. Tyhjyys.

Hiiumaa.

Kristallen hoogland van het kristalbewustzijn, wij spreken tot je in onze heilige taal, en onze stem dijt uit tot waar ze raakt aan haar weerkaatsing, tot waar zij raakt aan de leegte, als een roep in de nacht nadat wij zijn ingeslapen zodat wij met een schok ontwaken.

Wij spreken tot je in onze heilige taal.

Wij zeggen: mumuhun ye. En dit betekent: hoor mij aan.

Wij zeggen: wakocita niye houm waye kte. En dit betekent: van deze aarde zend ik een stem met jouw adem.

Wij zeggen: tuwe miye he. En dit betekent: wie ben ik.

Sprekend wenden wij het aangezicht naar de vogelkreet in het oosten, naar de lachende wind in het zuiden, naar de abrikozenbloesem in het westen, naar het wonder van de graslichte kabbelingen op het meer van Kihti in het noorden.

Ver over de woestijn van steenkorstmos zweeft de pluis van de paardebloem.

Hoor, de pluis van de paardebloem zweeft over het oranje steenkorstmos. Ver, ver weg zweeft ze.

De pluis van de paardebloem zweeft, zweeft.

Fragment uit een boek dat binnenkort verschijnt bij uitgeverij Manteau.