Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 576]

Claude van de Berge
Holmhällar

1

We zijn niet langer lichamen.
We zijn dromen
in de ziel van de sterren.
De beelden die we van elkaar bezitten
hebben een wijdheid verworven
die ontkomt aan onze grenzen.
En wat we uitspreken
behoort tot de sterren.
En ieder woord
is onbekend als zand.
En wat we verlangen
keert terug naar de sterren.

En het ruisen bij de oevers
omvat de oneindigheid
van ons nooit geweest zijn.

Want zoals het ruisen
van de zee slechts zin heeft
als niemand haar hoort,
hebben wij slechts zin
als we niet bestaan.

[p. 577]

2

Het onuitsprekelijke
is achtergebleven in ons.
Haar verte weerspiegelt
op onze open monden,
haar diepte verschijnt
op onze oppervlakte,
als een verlangen
naar een ijle gestalte.

Onze stemmen zweven
helder en roepend
in het ruisen
dat over een dromende oever hangt.
De rotsen en de bloemen
waarboven iedere nacht
dezelfde sterren verschijnen,
zijn zichtbaar doorheen ons.

Het onuitsprekelijke
leeft in een huis bij een oever.
Iedere avond
bevochtigt het zijn handen,
zijn ogen en zijn mond.
En wij vinden het
en omhelzen het.

Het onuitsprekelijke
blijft in ons achter
zoals een gevoel van verhevenheid
ons bevangt als een trilling
door een bloem gaat
nadat een druppel
van haar bladeren viel.

Is het omdat de tijd
zal verdwijnen?
Is het omdat de aarde en de sterren
verlangen naar stilte?
Is het omdat wij er zijn?
Is het omdat er iets anders is?

[p. 578]

3

We hebben gezien hoe het mos
dat de stenen wilde omvatten,
in de stenen is opgegaan
en als witte schaduwen
is achtergebleven op de oppervlakten,
zoals het levende, dat het eindeloze dode
wil omvatten, opgaat in het dode.

De stenen hebben zich opgesloten
in hun voetstappen weerkaatsende structuur,
alsof ze dromen van een onuitsprekelijke leegte
en onze stemmen hun dromen verklaren.
Onze onaardse vormen zijn doordrenkt
van hun raadsel en van hun zwijgen.
De aanraking van onze oppervlakten
bevestigt niet langer dat wij het zijn.

Als we ooit verschijnen,
zullen we in een andere vorm
de grenzen van de werkelijkheid verbreken.
De sporen van mos en aarde
zullen de stenen bedekken
zoals het oneindige
onze onzichtbare gezichten bedekt.

[p. 579]

4

Slechts een ogenblik
is je verschijning in ons,
met zijn oneindige afwezigheid
van bestaan en vorm,
van beeld en naam,
als een oever die wordt overspoeld
terwijl het licht dooft,
als een woord dat wordt gevormd
door een mond
maar niet wordt uitgesproken.

Slechts een ogenblik
verwerven het zichtbare
en het onzichtbare van je leegte
onze grenzen,
en verschijnen we als levenden
aan je onbereikbare horizon,
verlangend naar doorschijnendheid.
Onze gestalten zijn omgeven
door de geuren van klaver en wilde bloemen,
die zich op zomeravonden dromend verenigen,
en onze glimlach blijft achter
als een glans van naamloze sterren.

Niet langer dan een ogenblik
valt op deze aarde
onze weerspiegeling,

als een lamp die wordt aangestoken
na het ondergaan van de zon.