Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 129

[p. 161]

Dietsche Warande en Belfort 129ste jaargang nummer 3 maart-april 1984

Pieter G. Buckinx
Zeven gedichten voor Catharina

Kort is de weg terug

Het zolderkamertje waarop zij woonde,
nu zestig jaar geleden:
de stoel, de waskom en het bed
en vlak daarnaast
het koffertje met linnen
en de gedichten
van Rimbaud en Rilke.

Wanneer zij uit het zoldervenster keek
naar de vlammende wolken
boven de gouden stad
waarin het leven schitterde en gonsde,
dan bliksemde een vlijmscherp mes
doorheen haar schouderbeen en borst.

Verglaasde troost. Kort is de weg terug,
nu zij verjaart en tachtig wordt.

[p. 162]

De blindgeboren stilte

Na middernacht
wordt weer de stilte hoorbaar
in haar bloed.
Het gonzen in haar oor
verstomt.

Zij hoort de nachtegaal
in haar geboortedorp
en dartelt naakt
door bos en wei.

Zij krijgt weer kinderogen
en spiegelwitte vleugels
waarop zij door de ruimte zweeft
los van een wereld van vergulde woorden
en graniet.

Dit is het uur
waarop zij binnentreedt
in wat zij nu haar tempel noemt:
de dronkenschap,
de blindgeboren stilte.

De maanschelp is een zeilboot
op de wolken.

[p. 163]

Soms in een sluimerdroom

Soms in een sluimerdroom
ziet zij het nobel voorhoofd
van baron van Doren.
Met witte kap en schort
heeft zij hem vorstelijk gediend.
Te acht-uur stond de tafel klaar
voor het ontbijt.
De borrel naast de koffiekan.
Zij was zijn ezeltje, zijn trekdier
voor de wandeling door veld en bos.
Soms droeg zij hem gedichten voor,
dan hoorde hij het klotsen van de zee,
er lag een warme kleurtoon in haar stem.

Zijn zoon zwom glanzend
in de vijvers van het park. Eens rolde hij haar
lachend in het zomergras,
haar bocheltje was geen bezwaar.
Zweetdruppels vlamden op haar rug.

Uit schaamte vouwt zij nu de handen
op haar schoot. Het is voorbij,
het keert niet meer terug.

[p. 164]

Het wintert in de lindeboom

Een boom voor de slaapkoets,
een lindeboom met wintervleugels
nu verkleurd en verdund door de neerslag
der jaren.

Hier sliep zij in de geur van het voorjaar
op de schouder van een knaap,
zijn hand lag op haar bocheltje
en zij vergat in deze weelde
de droefheid van weleer.

Hier kon zij slapen zonder spijt
in het gevlamde wolgras
van haar kindertijd.

Een slaapkoets voor de droom,
het lijkt nu eeuwen her.
Het wintert in de lindeboom.

[p. 165]

Zuiver als water

Zij moet die blinde schrik
wegschrijven op dit hagelwit papier.
Zwart op wit
moet het geschreven staan
dat zij die zwarte muren
om zich heen afbreekt
tot diep in de grond.

Zij wil weer helder worden
en even zuiver als het water
in de bergrivier.

[p. 166]

Het graan, ligt klaar

Sluit het Heilig Boek
en grendel de poort en de deuren.
Bijt het knagen weg
uit uw lenden
en strijk het kantwerk
op het tafelblad
voorzichtig glad.

Alles moet glanzend zijn
voor het langverwacht bezoek.

Neem uw kruk en beef niet meer
voor de slaap, Catharina.
Vouw de bedsprei open.

Het graan ligt klaar
voor de witte molenaar.

[p. 167]

Haar aardse weelde is voorbij

Breek haar sieraden
en haar zegelring.
Balsem haar lichaam
met gewijde handen.
Haar aardse weelde is voorbij,
voor altijd weggeborgen
in de blijdschap
van de nooit-voltooide ruimte.

Maat en getal
vonden hun evenwicht
in het voor immer hoorbaar licht
van de eerste morgen.