Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 128

[p. 435]

Frans Dumortier
Gedichten

Onderscheid

In het moeras zitten de helden op een rij,
ikzelf, het spiegelvlak en gij,
wij worden steen, de dood wil ons voorbij.

Al zinkend zijn wij in elkaars bereik,
nu merk ik pas hoe ik op u gelijk,
het graf is leeg, er is geen moederlijk,

alleen het einde van het onderscheid
tussen mijzelf en de afwezigheid,
de loodpendant van levenslange spijt

die in uw naam zichzelf verslijt.

[p. 436]

Ochtendritueel

Elke morgen trap ik naar beneden.
In de keuken ligt het hoofd
onder de kraan. Ik sluit het aan,
het spreekt de trouwe ochtendbede:

‘brood’. Het lichaam is vooraf gesneden,
uit de ijskast dampt de rode pot gelei:
het offer aan de dag moet sober zijn.
Ik neem en eet, en voed de rede

met de nieuwe toestand in de krant.
Er wordt, zoals ook gister, veel geleden.
Dit verheugt, ik voel het huis in vrede,
hier alleen loopt alles in de hand.

Achter de rug kreunt nog een laatste trede,
droom en slaap plegen hun zwak verzet.
Boven ligt de nacht doorwoeld over het bed.
Het graf is leeg: hij is verrezen.

[p. 437]

Ongeval

In elke auto loert de dood
begerig naar mijn onoplettendheid.
Ik rijd op smalle banden voort,
als ik opzij fiets komt de eeuwigheid

vanzelf uit het asfalt omhoog.
Hij staat rondom mijn lijk te dansen
en houdt voor de veldwacht zijn betoog.
Hoog in de lucht vliegen de ganzen,

maar men maakt de eeuwigheid niets wijs.
Ik moet hem naar het noorden volgen,
daar buig ik het hoofd onder de zeis.

Terwijl ver weg de vleugels wolken
en de grote warmte zich weer splijt,
druppen mijn woorden in het ijs.

[p. 438]

Aldonza

Elke zondag trekken zij de straten in:
de meester en de meid. Zij een godin
in duur toilet. Hij een afwezigheid.

De angel van het vlees trekt sporen,
in het park wordt hij verleid. Zij horen
even samen, als brood in vastentijd.

Op weg naar huis loopt hij gebogen:
Dulcinea bijt de ziel. Zij loopt op hoge
hak te pronken, lonkt naar Leo en Emiel.

(Aldonza Lorenzo is de ware naam van Dulcinea del Toboso)