Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 128

[p. 161]

Dietsche Warande en Belfort 128ste jaargang nummer 3 maart/april 1983

Christine D'haen
Gedichten

Argo

Iason voer toen van Iolkos naar Kolchis
woedend roeiend tegen loodrechte vloed,
Kastor, Pollux, Asklepios, Idmon,
hun oogbal verbrand door de bast van een ram,
op de horizon laaiende zon.
Nog wankel van branding snoerde hij stieren
het juk op de schoft, hun neusgat blies vlammen
hun hoeven van brons groeven de voren,
hij plantte er het zaad in, tanden van draken
waaruit reuzen ontstonden.
Maar de dochter des konings, de toverkol 's nachts
zalfde zijn lichaam met bijtende balsems
brouwde vergiften, verdoofde het ondier,
en schonk hem
de dichtdonzen zachte vochtige vacht
met een gouden weerschijn van bloed
het amber albasten
blank glanzend spannende vlies
vol, rond, zonder één wonde
gladde, gave, zwanger van vocht.

[p. 162]

Graal

Ridders steigerden weg van de toevloed der Table Ronde,
Erec, Yvain, Gauvain, Lancelot, door de betoverde wouden,
Bohort, Bedwyr, Tristan, Perceval, naar den ouden
koning bezwijmd op zijn schandige sponde.
Zij drongen hun rossen en zwegen; op de pateen
stond de bloeddruppende lans, verscheen en verdween.
Tot Galahad wars in het Barre Land reed
midden de Burg Amfortas vond en
kreet in verbijsterde trans:
waarom boven de schaal de bloeddruppende lans
en vanwaar onder de doek die onkuise wonde?
De wonde werd rein, de bron ontsponde,
jonge wijn vulde de gouden schaal,
zijn buit, zijn holle, ronde
weigere, weerschijnende
glanzend gereikte graal.