Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 122

[p. 428]

Hugo Claus / De zaal Rubens in het Museum van Antwerpen

Voor zoveel vlees zonder grenzen glimlacht
het meisje in 't Museum
als een jonge non in de zon.
Zoveel overdaad is geen mens!
De mens, dat heeft zij in de les van Zedeleer geleerd,
is een zoogdier, dat wel, maar dat vrouwen
zo'n eindeloze golf kweeperen zouden zijn, nee, nee...
Het meisje lacht. Zij klemt ‘Avenue’ tegen haar borsten,
twee lichtgebakken eieren met veel onvast wit.

Heeft zij dan eendere weefsels?
Zal in een zelfde overgave haar gebeente ook smelten
in zulke smerige, weeïge gezwellen?

Als deze kwabben godinnen zijn
wat is het leven dan? Iets dat stikt in saus en dril,
in uiers en klissen,
iets dat wurgt door omhelzing?

Het meisje lacht.
Voor haar part mag kuisheid over liefde triomferen,
en over kuisheid de dood.
Want bij haar werd de vulva deïficata
anders in haar aangebracht,
als een gefluister eerder, in een lentenacht.
Dacht het meisje.