Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 122

[p. 369]

Chris Coppens / De oostenwind

‘Hoor je dat?’ vroeg hij.

‘Hoor je dat gedruis?’

‘Hoor je dat niet-aflatend drenzen?’

‘Dat is de oostenwind.’

Ik hoorde hoe vanuit het oosten de wind verre geluiden van treinen tot ons droeg. Het dansen, daveren, dreunen van de wagens op de sporen, als een verre branding, een groot waaien dat tekeergaat in de bomen, ergens verweg, achter de einder, ver buiten het gezichtsveld.

‘Dat is de oostenwind’, herhaalde hij en keek mij aan met de grote ogen van een clown. Hij keerde de woorden tussen zijn tong en tanden met de omzichtigheid voor een ondoorgrondelijk geheim. Hij neeg naar m'n oor. Slechts een suizend lispelen bereikte m'n labyrint. Ik nam hem even bij de arm, m'n lippen op elkaar gedrukt en knikte traag, alsof ik er alles van begrepen had.

‘Hoor je dat?’ vroeg hij, en ik zag hoe zijn lichaam één groot luisteren was, als een riet dat gespannen wacht op de wind die het aanblaast.

Hij nam me bij de hand als een kind en zeilde met me de tuin door. Hij wees naar het bos.

‘Zie je hoe ze naar mij loeren? Hoe ze me gadeslaan? En 's nachts komen ze onder de ramen rammelen met hun ketens. Hoor! Je hebt het niet gehoord, net bewoog er iets en sloegen de klingen tegen elkander. Ze matten me af, ze willen me bang maken, ze wachten het ogenblik af om toe te slaan.’

Hij leek een tor met angstig tastende voelsprieten aan zijn kop, zoals hij, met de armen langs zich heen maaiend, vóór me uit laveerde naar het huis toe.

‘Zie je de ramen? Ik heb de spleten met stopverf dichtgemaakt. Ze schuiven erdoor en dringen de kamers binnen.’

Hij volgde mijn blikken naar een ros konijn dat aan de muur was opgehangen en door wormen werd doorwoeld. Het leek alsof het lachte.

‘Dat is de vos die ze op mij hebben afgestuurd,’ zei hij, ‘maar nu keert zijn dood zich tegen hen.’ Er klonk ontegensprekelijk genoegdoening in zijn

[p. 370]

stem. ‘Ik heb hem afgemaakt en zijn bloed gedronken.’

Hij troonde mij het huis binnen. In de woonkamer bood hij me melk en dadels aan. En terwijl ik traag dronk en van de vruchten proefde, zag ik hoe hij vluchtig de aangrenzende vertrekken monsterde en dan voorzichtig de deuren sloot.

‘Jou kan ik het nu wel zeggen’, begon hij bijna fluisterend en hij liet mij voelen aan zijn kleren. ‘Het komt van de oostenwind, die is erin gevaren. Ik heb het met andere geprobeerd, maar 't is vergeefs. Je hebt het kunnen horen.’

Koortsachtig ontdeed hij zich van z'n jas, knoopte ook z'n vest los, scheurde bijna z'n hemd.

‘Luister!’ beval hij. En omdat ik aarzelde, duwde hij z'n benige borst tegen m'n oor. Ik hoorde het onrustig kloppen van z'n hart en het schuren van de adem diep in hem vanbinnen. ‘Al zo ver zit het.’ Hij had de snuit van een rat die in de hoek is gedreven en zich klaarmaakt voor de sprong.

‘Waaraan heb ik het verdiend?’ De nadruk waarmee hij me die vraag stelde en de gespannen verwachting waarin hij op mijn antwoord wachtte, maakten mij bang. Vertederd en murw van deernis wendde ik mij om en streek over z'n doffe, grijze haar, met het begin van een glimlach om m'n mond.

‘Het neemt wel niet zo'n vaart’, wou ik zeggen, maar nog vóór ik de zin kon voltooien, had hij de onmacht gelezen die koortsig brandde in mijn ogen en spuwde me krachtig in het gezicht.

Ze hebben hem opgesloten. Zo noemt men dat niet meer, maar zo zal hij dat wel vinden. ‘In de Zoete Nood Gods’, ik weet niet of hij het heeft kunnen lezen boven de poort. Het viel mij als zwaluwdrek in de ogen toen ik het tehuis betrad.

's Morgens was ik al vroeg wakker van een slaande pijn in m'n hoofd en buiten kon ik het horen, het grote waaien vanuit het oosten, het naderende gedruis. En het licht dat opstijgt vanachter de horizont, één groot kijken. En enkele ogenblikken later, ikzelf meegevoerd tussen de treinen, als wrakhout aan de vloedlijn.

Ik had anemonen gehaald. Hij zat in een afzonderingscel, met dat glazen vierkant in de deur dat weerstand biedt aan het ongeduldig getimmer van handen.

Het duurde een poos vóór ik z'n aandacht trok. Hij had zich geheel ontkleed en alles in een hoekje neergelegd. Toen hij zich omwendde, zag ik talrijke bloedsporen tussen de plukken haar op zijn borst, alsof hij die had willen openrijten met zijn nagels. Boven zijn linkeroog tekende zich een

[p. 371]

blauwe buil met de zwarte knoopjes van een hechting.

Even aarzelde hij toen hij me zag en drentelde dan met hortende gang naar de deur toe. Hij scheen te lachen, ontblootte z'n brokkelige tanden toen ik met het ruikertje vóór het raampje wuifde. Hij steunde met beide handen tegen het deurkozijn en zijn lichaam ging over in een traag, schijnbaar weldadig wiegen. Ik knikte hem bemoedigend toe. Steeds verder haalde hij uit en schudde zijn tors heen en weer, als een smalle boom die door een breed waaien is aangegrepen. Zijn gezicht geleek dat van een nar. Tot zijn hoofd snel op mij toeschoot en op het glas een grote rode bloem ontsprong.