Dietsche Warande en Belfort. Jaargang 121

[p. 500]

Miriam Van hee / Bij de dood van mijn grootvader

1.

Helemaal goed kan het toch
niet meer worden en niets kunnen wij
ondernemen tegen het hulpeloos gebaar
van te magere handen.

En natuurlijk worden als vroeger
de aloude vergissingen op de foto's
door de vingers gezien
en hebben wij met weinig scherpe blik
en steeds vermoeiender bewegingen
de kamer versierd als voorheen.

Maar helemaal goed wordt het nooit
en in onze gebaren blijft een vreemd
zij het niet helemaal onelegant verdriet
hangen, waaraan wij wennen,
mettertijd.

[p. 501]

2.

Vermoeid is het landschap
als zeldzame tranen liggen de dorpen
met het vel van de aarde
vergroeid en oud geworden.

Soms bitter is dit leven
als het leed van heel oude mensen
wanneer geruisloos de morgen komt
en aan de een de ander wordt ontnomen.

Het leven gaat verder
hoe de klok tikte, hoe de kachel warmte gaf
aan de gerimpelde gezichten, hoe de dagen
lengden en er geen beter leven bestond.
‘Hem zo te moeten afgeven’ zei ze,
‘ik kan het bijna niet geloven.’
Het wordt een lange lange winter
het leven houdt op.